O wyższości siatkówki nad piłką nożna - kilka subiektywnych słów

Jezu, co za bzdury.

Od kiedy piłka nożna jest naszym sportem narodowym, nie wiem. Od kiedy wpaja się to komukolwiek, czy podkreśla na każdym kroku, też nie wiem. Piłka nożna z pewnością jest w Polsce dyscypliną najpopularniejszą, ale napisać, że jest sportem narodowym, to mniej więcej takie same mrzonki, jak teoria o dwóch wybuchach na tupolewie. Jeśli musimy już na siłę wybrać naszą narodową dyscyplinę, to do takiej nominacji zdecydowanie bliżej ma żużel. Polacy odnoszą w nim liczne sukcesy, mamy też bardzo mocną ligę. Popularnością nie wiele ustępuję piłce nożnej, a i emocje budzi podobne. Minusem z pewnością jest bardzo mocno ograniczone grono startujących państw. No i stosunkowo dziwne reguły. Na dłuższą metę jeżdżenie w wyłącznie w jedną stronę jest odrobinę dziwne

Zrozumienie fenomenu futbolu jest dużo prostsze. Bardzo dawno temu człowiekowi, a raczej jego poprzednikowi, przyszło przyjąć sylwetkę wyprostowaną. W czasach, gdy - niech będzie - człowiek nie był jeszcze gatunkiem dominującym znacznie podniosło to poziom bezpieczeństwa. Niestety, wyodrębnione kończyny dolne rozwijały się zupełnie inaczej niż górne. Przez długie lata służyły generalnie do jednej rzeczy- przemieszczania się. Wszystkie inne czynności wykonywano rękami. Bo szybciej, bo łatwiej, etc. I wtedy właśnie pojawiła się piłka nożna. Nagle okazało się, że nogami można czarować równie efektownie, jak rękoma. Zauważ ( to do autorki ), że futbol jest jedyną dyscypliną, w której kluczową rolę odgrywa dół człowieka. Nogi nie służą wyłącznie do wspomnianego już wcześniej przemieszczania. Są najważniejszym elementem i w żadnym innym sporcie nie odgrywają tak wielkiej roli. To właśnie przez całe lata odróżniało piłkę od innych dyscyplin i kreowało jej popularność.

Niestety, nie zrozumie tego ktoś, kto zdanie na temat emocji towarzyszących meczom piłkarskim ewidentnie wyrobił sobie na podstawie kłamliwych medialnych relacji. Jakim to niepokojem napawa wizja uczestniczenia w meczu piłkarskim? Co takiego dzieje się na stadionach? Przecież bić się nie biją, niczym w siebie nie rzucają, wystrzałów z broni palnej też raczej nie ma. We mnie te rzeczy budzą niepokój, żadna z nich nie występuje na piłkarskich arenach, więc jak to jest? Co wytwarza poczucie ZAGROŻENIA? Może to, że . kibice Wisły Kraków na ostatni mecz zaprosili ponad 500 dzieci z okolicznych szkół, które obejrzały spotkanie całkowicie za darmo? Albo to, że ci sami kibice przed świętami wielkanocnymi zorganizowali zbiórkę żywności dla polskich kombatantów żyjących na Białorusi? Chyba, że chodzi o ten transparent fanów Śląska Wrocław, którzy uczcili pamięć żołnierzy wyklętych? Nie, to na pewno sprawka kibiców Legii Warszawa, którzy mniej więcej rok temu zorganizowali mecz z holenderską drużyną Ado Den Haag, z którego dochód został w całości przekazali choremu na sarkoidozę kibicowi.

Stwierdzenie, że wspólne przeżywanie radości i sportowych emocji to na boiskach piłkarskich ewenement i coś niespotykanego jest wierutnym kłamstwem i potwarzą dla ludzi, którzy właśnie dla tych emocji przychodzą na stadiony. Mecz piłkarski to święto, stadion dla wielu jest drugim domem, a ulubiona drużyna największą miłością, za którą wskoczyliby w ogień. Miłośnicy piłki nożnej może nie odliczają głośno liczby odbić, ale za to z całych sił wychwalają swoją drużynę, co z pewnością dodaje o wiele większej otuchy niż trywialne "Raz, dwa, trzy". Nie wstają też w kluczowych momentach. Ci najzagorzalsi stoją cały czas. Dodatkowo wznoszą wspaniałe sektorówki- zawsze z przekazem, machają klubowymi flagami, albo nawet organizują super oprawy z udziałem pirotechniki. Po meczu nie rozchodzą się do domów. Najpierw czekają na trybunie na piłkarzy, którzy DZIĘKUJĄ IM ZA WSPARCIE. Po zejściu ze stadionu jeszcze długo kontynuują swój doping. Atmosferą meczu żyją trzy dni przed i trzy dni po meczu. I tak w kółko....

Oczywiście, pojawiają się też wyzwiska. Cóż, kogoś może to mierzić, ale takie jest już kibicowanie po piłkarsku. Zresztą pisanie, że siatkówka jest uwolniona od - nazwijmy to umownie - "czarnego dopingu" jest kolejnym kłamstwem. Ile to razy polscy kibice gwizdali na rosyjskich siatkarzy, prowokujących naszych zawodników. Spytajcie Połtawskiego.

Aha, jeszcze słowo o policji. Akurat o funkcjonowaniu tej instytucji w świecie polskiej piłki należy wypowiadać się wyłącznie negatywnie. Rok temu zawalili na finale PP w Bydgoszczy, po czym od wszystkiego umyli ręce. W tym roku PRZEZ WŁASNE WIDZIMISIĘ doprowadzili do odwołania meczu o Superpuchar (na kilka dni przed spotkanie, dodajmy), na który oba kluby (Wisła i Legia- jakby czytał to jakiś minister) zdążyły rozprowadzić wśród swoich fanów wszystkie przyznane bilety. Po prostu uznali, że oni ochraniać nie będą i już. Oczywiście, znów odwrócono kota ogonem i na te wspomniane już kilka dni przed meczem wiedziano, że na pewno będą zamieszki, na pewno kibice będą się bić, rozwalą cały stadion (narodowy zresztą, ciekawe czy łączność już działa), pół stolicy, Marki, Zielonkę i może nawet dojdą do Płocka.

To tyle, jeśli chodzi o wyjaśnienia. Teraz trochę kwestii technicznych.

Już kilka razy pisałem, że dział sportu jest u was tragiczny. Serio. Nie trzeba być jakimś wielkim znawcą (ja się np za takiego nie uważam), aby dojrzeć, że wasze teksty na tematy sportowe są albo sztampowe, albo tak jak ten mega tendencyjne. Rozumiem, że sport nie jest dla was priorytetem, ale jeżeli już podejmujecie się pisania na ten temat, to chyba wypada aby miało to ręce i nogi? Tak, czy nie?

Lubie czytać ten portal, ale jako, że sport wypełnia moje życie (zwłaszcza futbol, potem cała reszta), trochę mi żal, że podchodzicie to tych zagadnień na "odwal się". Może w jakimś tam stopniu weźmiecie sobie moje słowa do serca i spróbujecie się zastanowić nad tym, co można zrobić lepiej. Myślę, że dobry początek całkiem ok byłby wywiad ze Sławomirem Cieńciałą.

Halo, pani Katarzyno! Pani wie o kim mowa?