Ubezwłasnowolnienie

Innym razem osobie idącej z laską zadano pytanie, dlaczego porusza się bez opiekuna, przecież nie ma ona prawa wychodzić z domu bez osoby towarzyszącej.

Ile ludzi tylu ekspertów i każdy wie wszystko najlepiej, jednak to nie do końca jest tak, jak sobie wielu to wyobraża. O ile osoby z niepełnosprawnością intelektualną nie mogą samodzielnie podejmować decyzji, to osoby tracące wzrok nie pozbywają się równocześnie rozumu. Uzyskanie orzeczenia o niepełnosprawności z tytułu narządu wzroku nie jest równoznaczne z ubezwłasnowolnieniem. Brak wzroku nie pozbawia człowieka zdolności logicznego myślenia i ma on pełne prawo do podejmowania samodzielnych decyzji. Tak jak wśród pełnosprawnych, tak i słabowidzący oraz niewidomi mają różne wykształcenie, a pracując na różnych stanowiskach niejednokrotnie kierowniczych ponoszą pełną odpowiedzialność za podejmowane decyzje.

Nie inaczej ma się sprawa z niepełnosprawnymi ruchowo i osobami z dysfunkcją słuchu, ich niepełnosprawność nie pozbawia ich inteligencji.

Oburzenie w pewnych sytuacjach osoby niedosłyszącej bądź głuchej jest dla niejednego niezrozumiałe jednak warto pomyśleć, jak czuje się ona, gdy na próbę nawiązania kontaktu z otoczeniem widzi drwiące uśmieszki lub wręcz pukanie się w głowę.

Wraz z utratą ręki lub nogi człowiek nie pozbywa się części mózgu. Dużą rolę w zrozumieniu tego zagadnienia odgrywa edukacja. Pocieszające jest to, że środki masowego przekazu przestają unikać problematyki niepełnosprawności, a i w szkołach ten temat jest coraz częściej poruszany.

Ci którzy są od urodzenia niepełnosprawni, uczą się, pracują, zakładają rodziny i nawet nie przyjdzie im na myśl, żeby obarczać odpowiedzialnością za własne postępowanie najbliższych. Człowiek, który swoją niepełnosprawność nabył podczas pewnego etapu życia, nieważne czy w młodym wieku czy jako osoba dojrzała jest nadal tą samą osobą, a nabyta dysfunkcja sprawia, że doświadczenia z nią związane poszerzają zakres wiedzy w wielu dziedzinach życia.

Warto by pochopnie nie wydawać osądów, wystarczy trochę wyobraźni i postawienia się na miejscu człowieka głuchego, niepełnosprawnego ruchowo czy niewidomego. Najlepszym jednak źródłem wiedzy są sami niepełnosprawni. To oni otwierają świat niepełnosprawności przed tymi, którzy nie chcą ulegać stereotypowemu myśleniu, że człowiek niepełnosprawny to człowiek bezradny.