Bo diabeł tkwi w szczegółach

Spacerując dusznymi uliczkami myślałem ostatnio nad turystyką. I wyobraziłem sobie siebie w roli przyjezdnego. Odarłem się z sentymentów i lokalnego patriotyzmu, aby ruszyć ze świeżą głową w urocze zakątki Śląska Cieszyńskiego. Dziwne to było przeżycie… Powiedzmy, że jestem po czterdziestce. Mam świetną robotę i fajną rodzinę. Jakimś cudem wybrałem się na wakacje do Polski, choć na finanse nie narzekam. Tydzień przyjdzie mi spędzić na południu kraju. I pierwszym, co mnie zaskakuje jest fakt, że aby przeżyć ten czas sympatycznie, muszę sam sporo wiedzieć. Cieszyna nie widziałem bowiem w zagranicznych katalogach, nikt mnie nie kusił wyprawą nad Olzę, gdy zwiedzałem Kraków, a z każdej strony nadskakiwano, abym czuł się szczęśliwy, najedzony i pełen wrażeń. Mówiąc krótko – musiałem ten Cieszyn sam sobie wymyślić, bo miastu brakuje zewnętrznej reklamy tam, gdzie ludzie masowo przyjeżdżają Polskę odwiedzać. Żadne hasło mnie nie uwiodło. Żadna maskotka.

Uf, znalazłem. Dojechałem. Ba, nawet zaparkowałem, choć niby skąd mam wiedzieć, jak za ten parking zapłacić? Parkomat w stanie spoczynku nie wyświetla żadnego komunikatu. Dopiero za którymś razem zorientowałem się, że w ogóle działa. Przy pierwszym spacerze po ulicach Cieszyna pojawia się pytanie, czy w informacji turystycznej udzielą mi rady po angielsku? Czy ktoś wskaże, gdzie zjeść, a gdzie spać? Czy podpowiedzą, na jakie atrakcje kulturalne mogę w najbliższych dniach liczyć? Kręcimy się po mieście w kółko, bo tabliczki – owszem, są – wskazują zaledwie parę ważnych kierunków. Nie wskazują granicy. A ja mam ochotę na czeski obiad. I najchętniej podjechalibyśmy do Czech rikszą, skoro taksówką będzie ciężko… Rikszy nie ma. Wdrapywanie się na Wzgórze Zamkowe ma jednak swój urok. Tylko dlaczego schodzić musimy i prosić o otwarcie zabytków? Przecież trwa sezon…

Od słynnej studni odbijamy się, niczym piłeczki, porażeni blaskiem seledynu. Brak nam na mapie przejrzystej trasy spacerowej. Szukamy kultowych dla Cieszyna śledziowych kanapek – na próżno. Jedyny sklep, który ktoś wskazał nam palcem, w weekend jest zamknięty. Praga słynie z knedliczków, Wiedeń z kawy – szybko je włączono do rejestru „zabytków” i każdy wie, gdzie szukać. Tu nie wiedzą, jak zarabiać?

Mój wymyślony spacer przerywam ze smutnym wnioskiem, że miasto z dużymi możliwościami i potencjałem trochę marnuje swoje szanse na turystycznej arenie. Diabeł tkwi w szczegółach, a w Cieszynie dba się wyłącznie o standardy. I zamyka większość drzwi po 18.00. W ten sposób nigdy nie będziemy Wiedniem. Nawet małym.