CO TYDZIYŃ PO NASZYMU: Na pozoryndziu "...wisi papyndekiel firmy co chowie umrzików...". fot. Ewelina Szuścik  "...za winklym je zaś kszeft s oblyczkami...". fot. Ewelina Szuścik  "...wyzyzuje co roku szumny bocian". fot. Ewelina Szuścik być zawsze do prawjynio gotowo a jak cie uż żodyn nie bydze rozumioł to jyny wiater bydzie po naszymu szumioł" Ostatnio szapacyrowali my kole fary, kierchowa i marowni, tuż dziso pójdymy yny kónszczyczek dalij za marownie. Je tam szumny parkplac a naprociw niego przi ceście je prawie bioło, bo odropano chałupa w kierej kiejsi szło dostać świyży pecynek, żymłe, słodkigo, rożka czy brezle na żiske. Właścicielym i piekorzym pospołu był tam fojt kiery z nazwiska mianowoł sie Durczok. Kapke nieskorzij do tej biołej chałpy sie chodziło na miynso, preswurszt, leberke, jelita, świyczke czy insze miysne dobrotki. Za jakisi czas na miejscu masarni szło dostać roztomajte słodki maszkety jak kołocze, krepliki, przeróżniste ciastka, lody, bómbóny, lizoki i zode, a nie było w tym wszeckim tela erzacu co dzisio. Tóż kożdy gdo mioł szmak kapke se pomaszkecić to tam szeł baji po sumie, bo przeca było to po ceście. Dzisio ni ma tam uż piekarni ani też cukierni, za to na ni z czoła wisi papyndekiel firmy co chowie umrzitych i isto chocioż kapke doł uż niejednymu do rozmyślanio, bo jako by sie nie dziwać to kiejsi s tóm biołóm babóm muszymy sie trefić. Ci kierzi wiedzóm że hańdowni tam był piekorz czasym srandujóm, że pójdóm i na pozoryndziu kupióm se trówłe u piekorza. Z lewej stróny za winklym je zaś kszeft z oblyczkami kaj kożdy znóndzie cosik dlo siebie baji szumne ozyntregi,wełniane fusekle abo papucie.Kie by tóm chałpe obynś od zadku to trefiymy na zawrzite dwiyrze po jarzinioku ale nie wiym czymu wisi też tam na nim chwolidło, że gdosi szyje tam pierziny. Kie by my szli dalij to wyndymy zaś przi głównej ceście i bydymy mieć za winklym kszeft rodym z Chin kaj je wszecko po 3 zł a sóm to: oryngle,pierściónki, malowidła na pyszczysko, barewne wieca do ukłodanio kudłów po bawidełka dlo dziecek i inksze gupotki kiere we wiynkszości bywajóm nóm zbyteczne.Zdziwił by sie Panoczek Durczok kie by stanył z grobu i uwidzioł tóm chałupe kaj kiesi piyk chlyb, że s kómina uż sie nie dymi yny s gniozda, kiere je na nim, wyzyzuje co roku szumny bocian. Mini słownik: Miyjcie sie wszedcy dobrze i wiesiołego popiónku!
|
reklama
|
|||||||||||||||
|
Kochani,
dobry je tyn nasz Kóncik. Jo tam Zebrzidowic nie znóm, a łostatni roz żech przez nich jechoł cugym z Karwiny do Warszavy w roku 1973. Nó, nie powiym, je to aji gańba sie ku tymu prziznować, ale żywot mie odfuknył daleko od naszego Ślónska, tak że teraz jedynym mojim kóntaktym z gwaróm sóm telefóniczne rozmowy z bratym a lektura Waszych artykułów w Kónciku. Tóż żech je rod, że Kóncik egzystuje, a niech sie już tam pisze, co chce, głównie, że po naszymu. W tym dzisiejszym artykule Pani Eweliny mie poruszył opis zmian, jaki kole nas zachodzóm.
Jo se pamiyntóm, jak w naszej dziedzinie był jedyn telefón (we szkole) a jedno auto, kierego szczynśliwym właścicielym był Lodzik C. Lodzik był perkusista w miejscowej kapeli i to auto se „wybymbnowoł”. Jeździł na nim każdóm niedziele do kościoła. Dało sie aji czynści, bo bynzin był w tamych czasach strasznie łacny, ale tak po prowdzie nie było jeździć kaj. A aji cesty za wiela nie stoły, szkoda było gumy drzić na tych dziurskach w asfalcie.
Niedaleko dómu Lodzika była gospoda, kiero sie nazywała podle właściciela, gospoda u pana K. W gospodzie była aji salka ze scynóm i tam sie sym-tam przedstawioł amatorski zaspół teatralny. Problym był, że do salki sie dało dostać jyny przez szynk a ze szynku na toalety jyny przez salke. Jak sie grało przedstawiyni, tak pri dwiyrzach siedziała bileterka i każdego, gdo wloz do postrzodka, sie pytała: „A wy idziecie na przedstawiyni, abo jscać?”. Nejczynściejszo odpowiydź była „Nale, jscać, jscać, paniczko...” Ale jak klijynt szynku już zrobił, co było trzeba, tak w drodze powrotnej przistanył przi ścianie i nikiedy bez płacynio dooglóndoł przedstawiyni do kóńca.
Z tego, co wiym, uż ni ma ani gospody, ani szynku, ani salki, ani zespołu teatralnego. Je jyny pamiynć tamtych dni, ale aji ta zaczyno, pieróna, haprować.
.
PS: Tela se jeszcze pamiyntóm, że PECYNEK je BOCHENEK, nezależnie, z jaki mónki je upieczóny.
Ciekawi mie ale, co znaczy „POZORYNDZI”? Mie sie z dzieciństwa tak cosi plyncie, że wyrażyni „mieć na pozoryndziu” mo polski odpowiednik „mieć na uwadze, na względzie”. Abo żeby „mieć się na baczności?” Nie wiym to zicher, je możne, że sie mi uż aji to w czepani pokiełbasiło.
Tak że gdo wiy, niech pumoże. Pyrsk Wóm.
Dodaj komentarz