Co się stało temu misiu?

To bardzo zaskakująca i niedobra wiadomość
Nie powiódł się pomysł powołania w Wiśle Muzeum Humoru. Szkoda, bo od wielu miesięcy pomysł dojrzewał w głowach pasjonatów, chcących utrwalić dla potomności absurdy i nonsensy minionych dziesięcioleci. Przez lata nazbierało się wiele wspomnień, ale również materialnych śladów, wśród nich autentycznych filmowych rekwizytów. Wiele z nich miało szansę trafić do Wisły, jednak miejsce, gdzie miały spocząć przeznaczono do rozbiórki. I tak po trzech latach okazało się, że w Wiśle poza pasjonatami nikogo specjalnie nie interesują. To bardzo zaskakująca i niedobra wiadomość.

Odkąd filmy Stanisława Barei stały się "kultowymi" - a to nadużywane określenie oznacza mniej więcej tyle, że frazy z takiego filmu wchodzą do języka potocznego - trudno znaleźć choćby jedną osobę której w codziennej praktyce nie zdarza odwoływać się do "barejowych" dialogów.

Spośród polskich filmów ostatnich dziesięcioleci to właśnie kino Barei stało się prawdziwie i autentycznie kultowym. O sile swoich dzieł nie zdawał sobie sprawy nawet sam reżyser, który zakładał, że jego filmy będą raczej doraźne i widzowie szybko o nich zapomną. Pomylił się bardzo. Dziś słowa "łubu dubu niech nam żyje prezes naszego klubu" mają często nowy sens o odwołują się niby do starej ale tak naprawdę do nowej rzeczywistości. Odwołują się do niego także wszyscy ci, którzy czują jakiś wewnętrzny sentyment do dawnych czasów.


Gdy przed kilku laty powstało objazdowe Żywieckie Muzeum Humoru, biło rekordy popularności. Ludzie stali w długich kolejkach, by zobaczyć autentycznego misia z najważniejszego chyba filmu Barei. Fanów jego filmów jest coraz więcej, i wielu z nich chętnie odwiedzałoby stałą wystawę m.in. z rekwizytami. Dziś jednak można zapytać dialogiem z filmu - "co się stało temu misiu?" Na szczęście przetrwał, i wszystkim udowadnia, że jest na misiem "na miarę naszych możliwości". Choć miał trafić na stałą ekspozycję do Wisły, najwyraźniej znudziło mu się długie oczekiwanie i trafił na aukcję Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy i z pewnością dobrze przysłużył się szczytnej akcji. Mógł wesprzeć promocyjnie Wisłę, lecz ta najwyraźniej takiego wsparcia nie potrzebuje.

Obecność Muzeum Humoru na pewno nie odebrałoby Wiśle splendoru, obecność słomianego misia czy szuflandii z "Kingsajzu" mogłoby jedynie wzbogacić szlak miejscowych atrakcji. A tak znów można zapytać filmowo - "po co jest ten miś?" Tego nikt nie wie. Ale dla bezpieczeństwa lepiej go unikać. A najlepiej, gdyby w ogóle do nas nie trafił. 

MARCIN MOŃKA/Gazetacodzienna.pl

Duża porcja męczących absurdów
O powołaniu w Wiśle Muzeum Humoru, gdzie planowano pokazać np. rekwizyty z komedii Stanisława Barei, mówiło się przez ostatnie trzy lata, ale ostatecznie nic z tego nie wyjdzie. Jestem przekonany, że nie ma czego żałować, bo choć już drugie, a może i trzecie pokolenie śmieje się ze sceny, w której trener Jarząbek śpiewa do schowanego w szafie magnetofonu hymn pochwalny na cześć prezesa klubu, a także z tego, jak klienci baru mlecznego zmuszeni są jeść za pomocą sztućców przymocowanych łańcuchem do stołu (żeby nikt ich nie ukradł), to przecież życie w Polsce Ludowej wcale nie było zabawne.

Ci, którym przyszło wtedy żyć, doskonale to pamiętają i raczej nie wspominają tych czasów z nostalgią. Wątpię, by chętnie zaszli do muzeum, gdzie musieliby na nowo przeżywać sprawy, od których z ulgą uciekli - pustych półek w sklepach i kartek na podstawowe artykuły. Nie wierzę, że muzeum przypominające to, co działo się podczas minionej epoki - nawet w krzywym zwierciadle - byłoby wielką atrakcją dla ludzi, którzy przyjechali w Beskidy szukać rozrywki i wypoczynku.

W muzeum humoru, oprócz zabawnych eksponatów, czekałaby na nich duża porcja męczących absurdów. Tymczasem, choć ustrój się zmienił i PRL zniknął, sporo absurdów ma się u nas całkiem dobrze. I, niestety, w Beskidach nie trzeba iść do muzeum, by się na nie natknąć.

Owszem, w ostatnich latach przybyło nowoczesnych obiektów sportowych, wypiękniał amfiteatr, wyrosły hotele, hoteliki i pensjonaty, a stare ośrodki pamiętające czasy Funduszu Wczasów Pracowniczych doczekały się renowacji.

Co nie mniej ważne - w czasie upałów nie trzeba tracić, jak kiedyś, wielu godzin w kolejce, żeby napić się zimnego piwa, a co krok ktoś się ściga, żeby turyście dostarczyć rozrywki. Jednak nie wszystko zmieniło się na lepsze, bo wystarczy przekroczyć próg dworcowej czy restauracyjnej toalety, żeby zwątpić w to, że mamy początek XXI wieku, a nie żyjemy za smutnego Gomułki. Bareja tu i ówdzie mógłby kręcić swoje filmy także i dzisiaj, i nikt by się nie zorientował w zmianie epoki.

Relikty PRL-u czekają też zimą na narciarzy. Wystarczy wspomnieć o przestarzałych orczykach w Szczyrku i trasach bez naśnieżania. No i czym innym, jak nie skansenem minionej epoki, jest traktowanie gości - turystów, Bywa, że uważa się ich za intruzów, z których ściąga się haracz na parkingach pod wyciągami. Ba! Zdarza się, chociaż na szczęście coraz rzadziej, że obsługa warczy na gości, tak jak niezapomniana sklepowa z "Misia".

Jestem pewien, że zmiana tego, co wciąż uwiera turystów, ściągnęłaby w Beskidy znacznie więcej gości, niż muzeum dowcipnych wspomnień o PRL-u.
MARCIN CZYŻEWSKI/Gazeta.pl