Naszą codziennością jest podróż

Podróżujecie od dwóch lat. Jadaliście takie rzeczy… że nie chcę nawet myśleć! A mimo to najbardziej wam brakuje śledziowych kanapek z Cieszyna. To miłe. A co was tak pcha do przodu?
— Mamy jeszcze szanse spotkać się na słynnych śledziowych kanapkach z cieszyńskiego „Społem”. Przez kłopoty z wulkanem przesunęliśmy nasz wylot o tydzień. Pytasz, co nas pcha do przodu? Trudne pytanie. Myśleliśmy, że po dwóch latach włóczenia się po Azji, będziemy mieli dosyć na jakiś czas. Jednak już po dwóch miesiącach w Polsce nie możemy wysiedzieć w jednym miejscu. Ten dodatkowy tydzień, podarowany nam przez wybuch wulkanu, jest dla nas katorgą. Przyjazd do Polski był zaplanowany tylko jako mała przerwa w naszym never-ending-trip. Przerwa pomiędzy Azją a Australią.

Ostatnie dwa lata spędziliście w Azji. Dlaczego właśnie ten kierunek wybraliście jako pierwszy?
— Azja jest rajem dla „backpackersów” (ang. backpack – plecak). Zapewnia wiele różnorodnych wrażeń. Bo sama Azja jest różnorodna i to właśnie jest w niej najciekawsze. Możesz tam znaleźć nowoczesne metropolie, aby godzinę później wylądować w wiosce bez prądu. Jeśli masz dość grzania się na plaży, wyruszasz w góry. My zaczęliśmy od Chin i rowerowej wyprawy. Było świetnie. Na koniec zostawiliśmy sobie Indie. Tym, którzy się wahają, powiemy - nie ma się czego obawiać! Spakujcie plecak, byle nie za duży, i w drogę!

Czy wasze rodziny przed wyjazdem nie protestowały? Nie określiliście daty powrotu…
— Znajomi się zdziwili. Niektórzy myśleli, że to tylko takie gadanie i że nam przejdzie. Nikt nie przypuszczał, że rzucimy zawodowe kariery i pomkniemy w nieznane. Rodzice też myśleli, że to chwilowe i mieli nadzieję, że po trzech miesiącach wrócimy. Patrzyli ze zgrozą, jak pozbywamy się wszystkiego, co mogło nas trzymać w kraju. Mamy się martwiły. Nie protestowały, bo jesteśmy dorosłymi ludźmi, choć jedynakami… Nie rozumiały, ale po jakimś czasie stwierdziły, że to była bardzo dobra decyzja. Przecież sensem życia nie jest zawodowa kariera. Zresztą, podczas dwutygodniowej wizyty u nas przekonały się, że Azja nie jest taka straszna, a podróżowanie jest na prawdę fajne.

Zaprosiliście mamy do Azji?! Uważacie się za odważnych ludzi?
— Odwaga? Robimy to, co robią tysiące ludzie na świecie. Gdybyśmy robili to sto, dwieście lat temu, może byłaby to wyprawa wymagająca odwagi. Odważni jesteśmy w tym sensie, że odeszliśmy od schematów i od takiej życiowej ścieżki człowieka, narzuconej przez społeczeństwo. „Gap Year”, czyli przerwa w karierze, to u nas wciąż nowość. Choć coraz więcej Polaków się na nią decyduje. Nasza przerwa w karierze jest trochę długa… Prowokujemy los nazwą angielskiej wersji naszego bloga www.neverendingtrip.net.

Powspominamy wasz czas w Cieszynie?
— Chętnie do niego wracamy. Etnologia na Uniwersytecie Śląskim to była przygoda. A może nawet początek podróży? Przecież oprócz polskiej wsi na wykładach pojawiły się też zakątki z drugiego końca świata. Cieszyn to miasto magiczne. Cieszymy się, że nie ma już szlabanów, a czeska i polska strona to właściwie jedno miasto. Szkoda tylko, że nie odbywa się tam już festiwal Romana Gutka. To był dla nas zawsze pretekst, by znów pojawić się na kilka dni nad Olzą.

Za czym tęsknicie najmocniej w podróży?
— Im dłużej podróżujesz, tym mniej tęsknisz. Zwłaszcza za tymi przyziemnymi rzeczami. Na pewno tęsknimy za rodziną i przyjaciółmi, ale w XXI wieku technika ułatwia nam kontakt z Polską. Czasem pojawia się tęsknota za polską kuchnią i za smakami, których nie można podrobić. W Azji nie mają żadnych odpowiedników. Ale wiemy już, gdzie znaleźć kiszone ogórki w Bangkoku, kiszoną kapustę w Tokio i śledziową sałatkę na Goa! Jednak śledziowych kanapek nie znaleźliśmy nigdzie…

Czy bycie w podróży to już wasz sposób na życie?
— Chcieliśmy, aby tak się stało i chyba nam się to udało. Naszego bloga www.wpodrozy.com prowadzimy regularnie. Uzupełniamy co tydzień. Czasem znikamy na dłużej w miejsca, w które Internet jeszcze nie dotarł. Wtedy nasi zaniepokojeni czytelnicy piszą nam maile, czy wszystko w porządku... Podróż to nasz pomysł na najbliższe lata, ale wszystko może się zmienić. Jeszcze kilka lat temu myśleliśmy, że kariera jest sposobem na życie. Teraz jest już inaczej i to właśnie realizacja marzeń jest dla nas najważniejsza. Zresztą, podróż może mieć różne wymiary. W Australii będziemy bardziej stacjonarnie. Maciej zaczyna studia, a Rafał chce znów popracować. Ale to wciąż będzie podróż - nowy kontynent, inna przyroda, zwyczaje i środowisko. Będziemy poznawać to bliżej i opisywać na naszym blogu. Z Australii jest już bardzo blisko do Nowej Zelandii i na egzotyczne wyspy Oceanii. W terminologii podróżniczej Sydney będzie bardziej naszą bazą niż domem. W ciągu naszej dwuletniej podróży po Azji też mieliśmy takie momenty stabilizacji. W Tokio mieszkaliśmy prawie trzy miesiące. 



Jakich ludzi zapamiętacie z ostatnich dwóch lat?
— Zapamiętamy takich szaleńców, jak my, którzy na dłużej lub krócej odważyli się wyruszyć w świat i realizować swoje marzenia. Są to ludzie w różnym wieku, z różnych krajów i środowisk. Jedno, co ich łączy, to uśmiech na twarzy i totalne zadowolenie z życia. Zapamiętamy też spotkanych autochtonów. Życzliwych, uśmiechniętych, często skrajnie biednych, ale pogodzonych ze swoim losem i cieszących się tym, co mają. Dużo można o tym opowiadać. Tych spotkań było tak wiele, że chyba napiszemy o tym książkę ...

Macie wyjątkowo mały bagaż…
— Mieliśmy. Na początku wyruszyliśmy z czymś tak ogromnym, że teraz wspominamy to ze śmiechem. W pierwszym miesiącu naszej podróży pozbyliśmy się większości specjalistycznych turystycznych gadżetów. Te gadżety przydały się nam bardzo... jako prezenty dla spotykanych przez nas ludzi. Niestety, przed wyjazdem ulegliśmy sile reklamy, magii marketingu i pięknym zdjęciom z katalogów, więc kupiliśmy wszystko, co wydawało nam się niezbędne do przeżycia w Azji. Okazuje się, że niewiele jest do szczęścia potrzebne. Pod koniec podroży doszliśmy do perfekcji, mając niecałe 30 kg na dwie osoby. Znajdowały się tam zarówno rzeczy w góry, na plażę i na party w wielkim mieście. Jedyną niezbędną rzeczą okazał się laptop, mimo iż wiele osób dziwiło się, że podróżujemy z takim wynalazkiem. Ale w to urządzenie możesz spakować całe swoje życie - dokumenty, kontakty, zdjęcia…

To wszystko brzmi magicznie. Mieliście w ogóle trudne chwile?
— Pierwsze kilometry na rowerze… Bez żadnego przygotowania! Nie wiedzieliśmy, dokąd jedziemy i czy gdzieś pod koniec dnia znajdziemy jakiś nocleg. Do tego padało, droga wiodła przez góry i wcale nie było można czuć wiosny w powietrzu. A poza tym, mieliśmy dużo szczęścia. Przyjęliśmy zasadę, że nie robimy niczego na siłę i że ta podróż ma być przyjemnością. Nie chcieliśmy pobijać rekordów i udowadniać światu, że jesteśmy herosami. Robiliśmy to, na co mieliśmy ochotę. Parę razy zrobiliśmy też coś, co wymagało trochę samozaparcia i dużego wysiłku. Klęliśmy siarczyście, ale teraz wspominamy to miło. 



Nie brakuje wam takiej zwykle, szarej codzienności?
— Uciekamy przed nią, bo boimy się, że nas dopadnie. Poza tym, co to jest codzienność? Jest taka, jaką ją sobie ułożysz. Naszą codziennością jest podróż. Wybór zależy od nas.


Na ile jesteście zgodni ze sobą? Co się dzieje, gdy jeden chce zwiedzać, a drugi odpoczywać?
— Znamy się ponad dziesięć lat i świetnie się dogadujemy. Jakoś zawsze zgodnie stwierdzamy, że mamy już dość plaży, imprez czy wysiłku fizycznego. Nie ukrywajmy, bardzo ważne jest to, z kim się podróżuje. My stanowimy zgrany team. Czasem zdarza nam się podróżować przez kilka dni w większej grupie, ale zazwyczaj po kilku dniach mamy już dość.


Jakie słowa dodają wam siły w podróży?
— Nasze własne motto - podróż ma być przyjemnością. I jeszcze jeden cytat z Marka Twaina: „Za 20 lat będziesz bardziej rozczarowany tym, czego nigdy nie zrobiłeś, niż tym, co zrobiłeś”.

Czy jakieś miejsca na waszej trasie rozczarowały?
— Większych rozczarowań nie było. Więcej było miłych zaskoczeń. Mamy dość dworców kolejowych w Indiach. Można tam osadzić akcję niejednego horroru. Wiemy też, że jeśli wrócimy w jakieś miejsce za parę lat, to możemy się bardzo rozczarować, bo ingerencja człowieka w środowisko naturalne jest już bardzo widoczna.

Szerokich horyzontów, chłopaki…

Rozmawiała: MAGDALENA JACKOWSKA