Dzięki komu Małysz nie podzielił losu Janka Muzykanta?

Oto 13 stycznia 1995 r. „Głos Ziemi Cieszyńskiej” już na pierwszej stronie poinformował czytelników, że „skocznia w Innsbrucku okazała się szczęśliwa dla Adama Małysza, który w doborowej stawce rywali wywalczył XVII miejsce, pokonując wielu czołowych skoczków”. 17-letni wówczas zawodnik za swe skoki na odległość 98 i 96 m otrzymał od sędziów 182,2 pkt, a w klasyfikacji generalnej był 55. (na ponad 70 skoczków) i - co z dumą podkreślał dziennikarz „GZC” - „zdobył swoje pierwsze 14 punktów w Pucharze Świata”.

No i na tym owa dziennikarska notka mogłaby się skończyć, zawierając co najwyżej słowa gratulacji, dumy i radości, że oto tak młody człowiek rozsławił „naszą Wisłę” i „nasz Śląsk Cieszyński” w świecie. Tymczasem w kolejnym akapicie znalazły się zupełnie, ale to zupełnie inne słowa… „Jak niesie wieść gminna, zawodnik KS Wisła  wyjechał na turniej dzięki zrzutce wiślańskich biznesmenów, którzy zebrali 800 marek [niemieckich - przyp. jot]. W kasie PZN zabrakło ponoć złotówek na sfinansowanie startu reprezentanta kraju. Trudno sobie wyobrazić, by zawodnik mógł się przebić do światowej czołówki, startując jedynie na krajowym podwórku. Nawet największy talent nie sprosta temu zadaniu”.

I po tych piętnastu latach nasuwa się pytanie, co by to było, gdyby kilku przedsiębiorców nie zafundowało wówczas wyjazdu nastoletniemu skoczkowi? Cóż, znowu mielibyśmy syndrom Janka Muzykanta, czyli naszą Polskę ukochaną.


WIĘCEJ FELIETONÓW AUTORA NA: kurjer.salon24.pl