Dogorywa rytuał śledziowej kanapki

Rytualne śniadania - kawy, herbaty, ciastka, kołocze. Rytualne wyjścia na obiad. Dzielenie się najświeższymi informacjami co do zawartości menu. Przedłużeniem tegoż rytuału może być „śledzik” wigilijny i „jajeczko” wielkanocne. Oprócz tego imieniny, awanse, pożegnania. Bo w pracy przede wszystkim ma być przyjemnie. A przyjemnie to znaczy wtedy, kiedy coś… pojadamy, przekąszamy, tak subtelnie siorbiemy np. „fusiastą kawkę”. Tak nas to przyjemnie rozpiera, łagodzi napięcie związane z wykonywaną pracą.

Kilka lat temu wszedłem do działu kadr pewnej wielkiej, państwowej firmy. Od razu wpadłem na biurko z urzędniczką, która w nienaturalny sposób trzymała głowę nad blatem biurka;

— Dzień dobry — ukłoniłem się jak należy.
— Słucham… — z napięciem w głosie odpowiedziała urzędniczka nie podnosząc głowy znad blatu.

Dziwnie się poczułem, bo pomyślałem, że ją coś boli i tak w napięciu pochylona, jakby za brzuch się trzymała… jakby jakieś sensacje, bóle miała… I wtedy zobaczyłem wiaderko pod burkiem, nad którym obierała ogórki. Zbliżała się bowiem przerwa śniadaniowa i pewnie była jej kolej i musiała przygotować sałatkę. Cała masa obierania i krojenia przed nią była. Ale ze mną elegancko sobie poradziła. Miała podzielną uwagę. Profesjonalizm. Bo wszystko da się załatwić, tylko trzeba po ludzku.

Prym wśród zakładowych kącików kulinarnych wiodą portiernie, w których mieszają się zapachy papierosów i jedzenia. Jest coś co jednoczy portierki i portierów, a mianowicie smażona kiełbasa. Najlepiej z cebulką. Ale do tego potrzebna jest kuchenka elektryczna, deska do krojenia, talerze, sztućce, musztarda lub keczup, chrzanik, masełko, chlebek i herbatka oraz portiernia „z zamykanym okienkiem” – bo zapach - a takich niestety już coraz mniej. Teraz stosuje się tylko takie blaty co portierowi właściwie żadnej intymności nie zapewniają.

Całkiem niedawno przypomniały mi się stare, dobre czasy, kiedy wszedłem do pewnej instytucji o godzinie trzynastej. Z rozpędu złapałem za klamkę. Zamknięte. No to za drugą. Też zamknięte. Potem za trzecią, czwartą. Pukam. Cisza. Do drugich drzwi… Cisza. Aż jakaś sympatyczna dusza z końca korytarza zawołała łagodnie: — Proszę zaczekać, jest przerwa obiadowa.
— Oczywiście — odpowiedziałem i usiadłem. — A przepraszam, a panie gdzieś wyszły na obiad?
— Nie, są w środku.
— Są w środku i nie odzywają się? — nieśmiało chciałem podrążyć tajemnicę rytuału.
— Nie.
— Dziękuję…
Pani była oszczędna w informacjach. Zrozumiałem, że panie mają swoją intymną chwilę konsumpcyjną. Zagwarantowaną. Odczekałem niecałe 10 minut i już klucze w drzwiach zaczęły się radośnie przekręcać.

Bardzo ważnym elementem uczestnictwa w rytuale jest posiadanie własnej, podkreślam własnej kawy i herbaty, także kubeczka, łyżeczki i …cukru. To wszystko bywa często zamknięte na osobisty klucz w biurku. A każdy ma inną herbatę lub kawę i wtedy zawsze jest okazja do sympatycznego zagajenia:
— Co tu tak wspaniale pachnie..?
— To chyba mój… erl grej…
— Naprawdę? Ale ja czuję… jaśmin…
— Tak, bo to erl grej jaśminowy!
— Coś ty… a gdzie kupiłaś?

I za chwilę następuje wymiana przeczytanych, kolorowych czasopism, pokaz kosmetyków, wymiana relacji z różnych dziedzin. Najwięcej chyba o zdrowiu i rodzinie, która jest wspaniała jak kumple z wojska.

Ale wróćmy na portiernię. Kiedyś łatwo rozróżniało się męską od żeńskiej. Wiadomo, w męskiej były „gołe baby”, a w żeńskiej „Jan Paweł II”. A w „koedukacyjnych” było jedno i drugie. Ja nie twierdzę, że wszędzie tak było i , że jakoś tak jawnie, ale bywało.

Czasy się zmieniają obyczaje upadają albo zmieniają się. W biurach stawia się różne automaty do kawy i herbaty. Wystarczy tylko rzucić kilka zetów i już masz. Stawiają zdrowotne automaty na darmową wodę „oligoceńską”. Poza tym, w dzisiejszych czasach „obżerać” się w pracy nie wypada bo…linię się trzyma, aerobik trenuje, fitness i pilates…

Dogorywają codzienne rytuały kanapki śledziowej. Minęła już era papuci w pracy.

Co czas potrafi zrobić z porządną portiernią można zobaczyć w teatrze w Czeskim Cieszynie, gdzie portiernia wygląda teraz lepiej niż gabinet dyrektora. Na pewno nowocześniej. Ale jakby co, to dyrektor może przyjść na portiernię i na eleganckiej, komfortowej kanapie obejrzeć, razem z portierem, program na telewizorze HD. A może i „klimę” można włączyć? Ech…

Jest jednak jeszcze jeden stały element wspólnotowego rytuału. Nie jest on jadalny i dlatego może właśnie nikt go nam nie zabierze - długopis na sznurku w liście obecności.

***
Powyższy artykuł wyraża osobiste poglądy jego autora. W dziale Opinie Gazetycodziennej.pl prezentujemy różne stanowiska na tematy społeczne, gospodarcze, polityczne, kulturalne, religijne i sportowe Śląska Cieszyńskiego ludzi różnych opcji, wyznań, zainteresowań... Zapraszamy chętnych do przesyłania nam felietonów, dzielenia się z nami swoimi spostrzeżeniami oraz bieżącego komentowania artykułów.