We Wrocławiu ciągle dobrze wspominają Cieszyn

Horyzonty mają to do siebie, że się zmieniają... I tak też zmienia nam się jeden z największych polskich festiwali filmowych, o ile nie największy. Minęły już dwa lata od przeprowadzki przeglądu Era Nowe Horyzonty do Wrocławia, a ja wciąż spotykam się z westchnieniami, że „w Cieszynie było przyjemniej”. Ci wzdychający jednak pojechali za Gutkiem do stolicy Dolnego Śląska i oglądają teraz filmy w klimatyzowanych, dużych 13 salach kinowych, bawią się na koncertach, spotykają w setkach kawiarni i klubów. A ja, cieszynianka, wśród nich. I tak jak rok temu, tak i teraz zdarza mi się wpadać we Wrocławiu na nadolziańskie twarze. Zdradziliśmy swoje miasto? Nie, pojechaliśmy za dobrym kinem, nastawieni na filmowe odkrycia, czego Cieszyn niestety nie zapewni, bo po prostu nie ma takich możliwości. Władze miasta musiałby wyruszyć w daleką podróż po świecie, w poszukiwaniu ciekawych produkcji. Dobrze zatem, że postawiły na przeglądy i atrakcje dla całych rodzin, dając możliwość oglądania filmów za darmo podczas Wakacyjnych Kadrów.

Ale wróćmy do Wrocławia... Po raz pierwszy od wielu lat na inauguracyjnym pokazie publiczność nie recytowała wspólnie zabawnej reklamy akcji „Cała Polska czyta dzieciom”, co stało się już tradycją festiwalu. Czy to znaczy, że przyjechali inni ludzie? Zobaczymy. Trzeba przyznać, że film otwarcia był wielki. „Cztery miesiące, trzy tygodnie i dwa dni” rumuńskiego reżysera Cristiana Mungiu wcisnął widzów w fotele. Poruszająca historia o przyjaźni dwóch studentek na tle drastycznego podziemia aborcyjnego ujęła też jury w Cannes, bo przyznało filmowi Złotą Palmę. Reżyser postawił ją w domu na najwyższej półce. Nie po to jednak, by móc się jej z dołu przyglądać, ale dlatego, że ma kilkoro małych dzieci i bał się, że któreś strąci cenną nagrodę.

Wizyta Mungiu była jednym z najważniejszych wydarzeń festiwalu, choć impreza dopiero się rozpędza. Do Wrocławia zawitała jeszcze jedna gwiazda – Marianne Faithfull. Dała koncert i pokazała na festiwalu film ze swoim udziałem – fantastyczną, wprost perełkę kina „Irinę Palm”. Gorąco polecam wszystkim tę ciepłą historię nieśmiałej Maggie, która w poszukiwaniu pieniędzy na leczenie ciężko chorego wnuka, trafia do klubu erotycznego. Uprzedzam – tak subtelne (!) i piękne filmy nie zdarzają się codziennie. Na początku września „Irina Palm” trafi do polskich kin i ci, którzy we Wrocławiu być nie mogli, z przyjemnością ją obejrzą. Warto!

Tegoroczny festiwal obfituje w klasykę. Oglądamy zachwyceni, i nieważne, że po raz kolejny, filmy Federico Felliniego, czy legendarne stare polskie kino. Czasami na tych pokazach jest znacznie więcej widzów niż na pozostałych seansach. Można również wybrać kino, o jakim w Polsce niewiele się mówi – kino dalekiej Australii. Zjechali do Wrocławia goście stamtąd, a wśród nich i Polacy, tworzący za oceanem.

Mniej sław w tym roku, to fakt... Jednak jeśli ten festiwal ma również kształcić młode pokolenie kinomanów, muszą poznać i mniej znanych autorów i ich twórczość. Oni być może za kilka lat zdobędą dzięki temu popularność, bo ten festiwal potrafi wykreować gwiazdy. Przypomnę choćby szał wokół kina azjatyckiego, którym publiczność się zachwyca, a twórców zna doskonale.

Wrócę z Wrocławia z mnóstwem filmowych inspiracji. Tylko kilometry dają w kość, bo cieszyńskie centrum wydaje się być miniaturką wrocławskiego. Ale dobrze się czuję spacerując sobie podczas tej rewelacyjnej imprezy filmowej. No i jak tu się nie uśmiechać, gdy kilka razy dziennie ktoś zupełnie obcy na ulicach, czy w kinie szepnie, zwracając moją uwagę - „a w Cieszynie...”