Nowy Rok! I co z tego? [FELIETON]

Na kilka dni przed "sylwestrowym szaleństwem" (nazwa zapożyczono bodaj od Polsatu, gdzie faktycznie trwało szaleństwo- wiksę prowadziła Kasia Cichopek) w mediach, bardziej i mniej mainstreamowych, gęsto ścieliły się różnego rodzaju podsumowania i zestawienia. Wiecie, o tym, co wydarzyło się w mijającym roku, co było fajne, a co tragiczne jak Łowcy.B. W takich podsumowaniach nie ma nic interesującego, śmiem wręcz twierdzić, że są zwyczajnie bez sensu. Oglądanie się w przeszłość i rozpamiętywanie tego, co było albo być mogło jest kompletnie bezcelowe i bezideowe, ale to taka nasza cecha narodowa. Dlatego, kiedy inni przyjeżdżają na Wembley i tłuką Anglików, my ciągle mówi o "zwycięskim remisie" z 1973, wielkim sukcesie, bla, bla, bla. A przecież znacznie łatwiej i przyjemniej jest patrzeć przed siebie, na nowo zapisywać czystą jeszcze kartkę. W końcu nowy rok to nowe nadzieje. Czy jakoś tak.

W gruncie rzeczy dobrze się składa, że coś takiego jak Sylwester istnieje i jest kultywowane. Huczne wejście w nowy rok przynajmniej w teorii stwarza nam nowe perspektywy, otwiera zaryglowane wcześniej drzwi, które do tej pory omijaliśmy szerokim łukiem. Pozwala myśleć, łudzić się, że może od teraz będzie lepiej, właściwiej, normalniej. Kreuje, a czasem nawet urzeczywistnia, nowe nadzieje. Rozpakowuje i stawia na stole dodatkowe możliwości, nieznane wcześniej koncepcje, sposoby, pomysły. I właściwie tylko od nas samych zależy, co z tym zrobimy, jak, jeśli w ogóle, to wykorzystamy.

Tyle tylko, że nasze działania najczęściej ograniczają się do rzucania w eter komunałów i utartych sloganów. W praktyce robimy tyle, co nic. Nie chcę generalizować, bo byłoby to krzywdzące dla tych, którzy faktycznie wolą coś mieć od życia, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że grono tych, którzy jednak wolą nie mieć, jest znacznie szersze.

Inna sprawa, że te wszystkie nadzieje, możliwości i koncepcje są często utopijne i niepodparte żadnymi logicznymi przesłankami. Chyba nikt nie wierzy, że Antoni Macierewicz ni stąd, ni zowąd przestanie wygadywać bzdury na lewo i prawo, kredyty we frankach szwajcarskich znów staną się opłacalne piłkarska reprezentacja wygra z kimś, kto naprawdę się liczy, rząd zacznie normalnie traktować kibiców, anonimowi „wyjadacze” nie będą więcej pluć na wszystkich i wszystko, co przeczytają w internecie, a absztyfikanci ojca Rydzyka przestaną organizować protesty pod hasłem "TV Trwam na multikleksie!". Nie, to po prostu niemożliwe.

Niestety, pewnych rzeczy po prostu zmienić się nie da, choćby nawet Nowy Rok następował dzień po dniu. Z właściwego toru zboczyliśmy już dawno, teraz po prostu pogrążamy się w tej pomyłce i w cały czas podążamy nie w tym kierunku, co trzeba. Wina za taki stan rzeczy leży wyłącznie po naszej stronie, bo trasa wbrew pozorom wcale nie był źle oznakowana. Nie potrafimy wykorzystać w sposób twórczy tego, co mamy, nie umiemy zrobić z tego użytku. Zamiast cieszyć się z rzeczy małych, oczekujemy, a nawet żądamy tych największych, mimo że zasługujemy na nie tak, jak kierowca Grzegorza Laty na 100 tys. złotych premii. To klasyczna postawa roszczeniowa, czyli coś, co w dłuższej perspektywie ściąga na dno i obciąża do tego stopnia, że nie sposób się od tego dna odbić.

Niepoprawny optymizm nakazuje jednak wierzyć, że może w końcu komuś uda się przestawić zwrotnicę. Że w wyniku nowego rozdania do rękawa wpadnie kilka asów i przynajmniej ze dwa króle. Że w końcu uda się pojąć działanie pewnych mechanizmów, a nawet w to, że rok 2013 będzie dużo lepszy niż ubiegły, ale też wyraźnie gorszy niż następny. Pamiętajmy jednak, że to wciąż ujęcie stricte optymistyczne, czyli margines błędu jest w tym przypadku bardzo szeroki. Z drugiej strony, jak stwierdził kiedyś Tristan Bernard, jest tylko jedna rzecz głupsza od optymizmu - pesymizm. I tego się trzymajmy.