Strzyżenie wąsów - głos Czytelnika

No i mamy nowego żabiego generała. Marian Siedlaczek na stronie internetowej Głosu Ludu z 18 kwietnia zdecydował się przystrzyc wąsów prezesowi Polskiego Związku Kulturalo-Oświatowego (PZKO) Janowi Ryłce. O co poszło? Jan Ryłko przed nadchodzącym XI Zgromadzeniem Ogólnym Kongresu Polaków skrytykował rozdrobnienie organizacji polonijnych Zaolzia, przynoszące z sobą marginalizację ich znaczenia i marnowanie napływających z różnych źródeł środków. Dla niewtajemniczonych – PZKO powstało w roku 1947 i w latach socjalizmu było jedyną organizacją polonijną na terenie Zaolzia. Po upadku socjalizmu rozerwał się worek z nowymi kółkami i stowarzyszeniami, niemniej PZKO pozostało organizacją najbardziej znaczącą. W roku 1990 powstał więc Kongres Polaków, luźno zrzeszający i reprezentujący owych 27 samodzielnych zaolziańskich organizacji polonijnych. Jego obecnym przewodniczącym jest Józef Szymeczek.

Wszystkich, którzy ciekawi są szczegółów, odsyłam na nowy portal interetowy Głosu Ludu, gdzie w rubryce Moim zdaniem (sic) znaleźć można artykuł Mariana Siedlaczka zatytułowany "Niechciany konkubinat". Artykuł można by kolokwialnie streścić w sposób następujący: Niech PZKO nie podskakuje i niech siedzi cicho, bo ma bolszewickie gó..o na głowie. Dość było indoktrynacji i rządu dusz totalitaryzmu, dość już malwersacji (pamiętacie, jak było z pewną salą balową, zamienioną obecnie na wietnamski jarmark?)... Siedlaczek dostrzega jednak też, o dziwo, pozytywne strony działalności PZKO, ale jest ich naprawdę niewiele.

Z niektórymi wywodami Siedlaczka można się zgodzić, z innnymi nie. Całość napawa jednak niesmakiem. Przede wszystkim drwiny Siedlaczka z polszczyzny mieszkańców Zaolzia. Z jednej strony to prawda. Ośmielę się twierdzić, że trzy czwarte deklarujących w ostatnim spisie ludności narodowość polską nie włada językiem polskim. Napisano już zresztą na ten temat tomy. Dziwi jednak to, że Siedlaczek obarcza winą za taki stan rzeczy właśnie PZKO. Na jakiej podstawie dochodzi do takiego wniosku, nie wiadomo.

Marian Siedlaczek z przekąsem podkreśla fakt, że po polsku nie mówią dobrze nawet nauczyciele w polskich szkołach Zaolzia. To też prawda. Faktem jednak pozostaje, że tylko znikoma część z nich dostąpiła zaszczytu studiów w Polsce. My natomiast - tak. Z Marianem często spotykaliśmy się w stołówce akademika Piast w Krakowie. Rzadko bo rzadko, ale jednak wpadaliśmy na siebie na zebraniach krakowskiej komórki Socjalistycznego Związku Młodzieży Czechosłowackiej. Jeden z nas był stypendystą rządu socjalistycznej Czechosłowacji, drugi - stypendystą rządu PRL. By uzyskać czeskie stypendium, trzeba było mieć co najmniej neutralną opinię miejscowej organizacji partyjnej. By móc ubiegać się o stypendium polonijne trzeby było mieć oprócz tego jeszcze rekomendację - tak, tak - samego PZKO.

Czy ja twierdzę, że któryś z nas był partyjny albo szpiclował kolegów? Niczego takiego nie powiedzałem. Ale obaj bezapelacyjnie byliśmy beneficjentami tamtego systemu. Poprawność polityczna wymaga dzisiaj, by odżegnać się od bolszewickiego kierownictwa dawnego PZKO. Ośmielam się jednak twiedzić, że to właśnie owemu bolszewickiemu PZKO (innego przecież nie było) zawdzięczamy przetrwanie mniejszości polskiej na Zaolziu do dnia dzisiejszego. Temu PZKO, kóre w czasach prania mózgów, jak słusznie przytacza Siedlaczek, liczyło przed dwudziestu laty dwadzieścia pięć tysięcy członków, czyli niewiele mniej, niż wynosi obecna liczba Polaków na Zaolziu.

Nikt, kto nie jest całkowicie pozbawiony rozsądku, nie będzie twierdził, że trzeba spalić budowę Sejmu, bo tam kiedyś zasiadali partyjni. Albo że trzeba zabronić wydawania Głosu Ludu, bo był przez dziesięciolecia tubą Komitetu Wojewódzkiego Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Przecież to przeszłość. Stosujmy więc równą miarę.

Marian Siedlaczek, kończąc swój aratykuł, przytacza w niezbyt zrozumiałym kontekście historię wyprowadzenia Żydów z Egiptu, dając do zrozumienia, iż może tam należy szukać pewnych podpowiedzi. O ile w praniu doczesnych brudów musimy już posiłkować się Biblią, za właściwszą uważałbym przypowieść o źdźble w oku bliźniego. A tak w ogóle wolałbym zakończyć truizmem o sile uwarunkowanej jednością. O potrzebie przebaczenia i wyciągnięcia ręki do zgody (to też Biblia). Ale już widzę, jak co poniektórzy łapią się za brzuchy, by nie pęknąć ze śmiechu.

Tutaj można przeczytać tekst z którym polemizuje nasz Czytelnik.