Rollercoaster Ireneusza Jelenia [FELIETON]

Nie ma sensu niepotrzebnie się oszukiwać i zaklinać rzeczywistość - dla Ireneusza Jelenia przenosiny do Podbeskidzia są jak zamiana Maybacha na Fiata Pandę, jak odstawienie ekskluzywnego jachtu na rzecz zrobionej przez Beara Gryllsa tratwy ze styropianu i garści patyków. Trzeba pamiętać, że Jeleń jeszcze nie tak dawno był zawodnikiem mistrza Francji, z bliska obserwował naprawdę poważnych zawodników, zasmakował też co nieco Ligi Mistrzów. Może nie był na samym szczycie, ale z pewnością osiągnął poziom uznanej i wysoko położonej stacji badawczej, do której wcale nie tak łatwo dotrzeć. Dzisiaj to już wyłącznie historia. Jeleń z hukiem spadł z wysokości i oznaki życia będzie próbował wysłać w świat z głębokich stanów depresyjnych, jakie od początku sezonu występują w Bielsku-Białej.

Co prawda od ogłoszenia decyzji o podpisaniu kontraktu z Podbeskidziem minęło już kilka dni, ale cały czas jakoś ciężko w nią uwierzyć. Chyba nikt nie sądził, że Irek stoczy się tak bardzo. Owszem, jakiś rok temu pojawiały się głosy o jego ewentualnym powrocie do kraju, ale mówiło się niemal wyłącznie o możliwym przejściu do Polonii Warszawa, wtedy jeszcze zasilanej przez pieniądze ekstrawertycznego Janusza Wojciechowska. Taki ruch przeciętnemu kibicowi wydawał się o tyle zrozumiały, że Jeleń miał to, czego pożądał Wojciechowski (czyli niemałe umiejętności), a Wojciechowski to, czego pożądał Jeleń (czyli duże pieniądze), co mogło sugerować, że obaj dżentelmeni dogadają się bez większych problemów. Życie jest jednak pokrętne i Jeleń, chociaż nad Wisłę faktycznie wrócił, zamiast trafić do klubu, w którym płaciło się najlepiej, trafił tam, gdzie płaci się praktycznie najgorzej, a ewentualną walkę o mistrzostwo Polski, zastępuje mozolny bój o utrzymanie w krajowej elicie. Jest różnica, prawda?

Można w nieskończoność powtarzać, że jest to dziwne i niezrozumiałe, ale najwyraźniej właśnie taka jest na chwilę obecną rynkowa wartość Ireneusza Jelenia. Taka, czyli niewielka, skoro nawet Podbeskidzie może pozwolić sobie na angaż doskonałego (przynajmniej w teorii) jak na polskie warunki napastnika, mającego za sobą reprezentacyjną przeszłość, występy na Mistrzostwach Świata i w Lidze Mistrzów oraz niemal 50 bramek strzelonych w czołowej europejskiej lidze. Oczywiście możemy mamić się tekstami o "lokalnym patriotyzmie" i "przywiązaniu do rodzinnych stron", ale to zwykły pic na wodę. Jeleń wybrał Podbeskidzie, bo jego sytuacja była nie tyle nieciekawa, co wręcz beznadziejna, potrzebował klubu na tu i teraz i najwyraźniej tylko w Bielsku zdecydowano się dać mu szansę. To pokazuje jak nisko, mimo wszystko, jest dziś oceniany. Sprawiedliwe czy nie - nieważne. Jeśli prawdziwy jest piłkarski truizm mówiący, że jesteś tak dobry, jak twój ostatni mecz, to Jeleń jest dziś bardzo słaby. Z drugiej strony - powiedzmy wprost - nawet najgorszy Jeleń jest znacznie lepszy, niż to, co obecnie najlepsze w Podbeskidziu. Ale to chyba i tak marne pocieszenie.

Jakkolwiekby decyzji Irka nie oceniać, to mimo wszystko on sam i tak ryzykuje najwięcej. Jeśli mu się nie powiedzie - co ciężko sobie wyobrazić - to przegra wtedy podwójnie, bo z każdej strony będą napływały opinie, że słaby, że się skończył, że daremny, bo nawet w Bielsku nie daje rady. Jeśli jednak spełni oczekiwania, to zapewne długo pod Szyndzielnią nie zabawi. Przypomną sobie o nim ci, którzy teraz wątpią i pewnie zaoferują całkiem klawy kontrakt i grę o dużą stawkę. Że jest to możliwe udowodnił niedawno Marek Saganowski, który po niezłym sezonie w ŁKS-ie Łódź, nomen omen spadkowiczu z ekstraklasy, zwrócił na siebie oczy trenerów Legii Warszawa i dziś bije się o mistrzostwo Polski. Z Jeleniem może być tak samo, musi tylko sprostać urokom gry w słabym klubie, co wcale nie jest takie łatwe. Graczy na poziomie tam niewiele, większość to przeciętniacy-przecinacy, którzy w pierwszym, debiutanckim dla Bielszczan sezonie w ekstraklasie, niedowagę w umiejętnościach nadrabiali nadwagą w ambicji, ale w kolejnych rozgrywkach uszło z nich niemal całe powietrze i dziś są tylko tłem dla innych drużyn. W takim miejscu trudniej jest jest pokazać, ciężko się na nowo wypromować. No, ale może... jednak... Nigdy nie wiadomo.

Piłkarskie powroty z reguły są nieprzewidywalne. Nie mają wzoru, którym dałoby się obliczyć prawdopodobieństwo powodzenia misji. Są jak sinusoida - ktoś znajdzie się na górze, ale ktoś siłą rzeczy musi być też na dole. Na wspomniany przykład Marka Saganowskiego można odpowiedzieć powrotem Macieja Żurawskiego, któremu druga przygoda z Wisłą Kraków ewidentnie nie wyszła. Na drugim biegunie jest za to Tomasz Frankowski, który nie zdążył się nawet rozpakować po reemigracji, a już strzelał bramki dla Jagiellonii Białystok. Trochę gorzej wypadł za to Marcin Mięciel, nie najlepiej póki co wiedzie się też klubowemu koledze "Franka", Ebiemu Smolarkowi, ale on na podobnym etapie co Jeleń. Jak na załączonym obrazku widać, że bywa różnie, aczkolwiek Jeleń zdaje się mieć wszystko, by tę buraczaną ligę wciągnąć nosem, nawet grając w barwach Podbeskidzia, z Zajacami i Dancikami u boku. Oczywiście zawsze istnieje obawa, że wyrżnie na nierównej murawie (zbliża się zima, więc murawy na polskich stadionach będą wyglądać jakby jakaś gigantyczna krowa przeżuła je i wypluła) i wybije sobie wszystkie zęby, ale znacznie bardziej prawdopodobne jest, że potraktuje pobyt w Bielsku jako tymczasowy przystanek i odskocznię do lepszego klubu. I oby rzeczywiście tak było, bo dla kogoś, kto jak na polskie warunki zrobił naprawdę fajną karierę, odcinanie kuponów w takim klubie, jak Podbeskidzie to po prostu wstyd.