Przetańczyli już 60 lat

Wszystkich członków zespołu łączy wspólna pasja - zamiłowanie do folkloru.

ZPiT Ziemi Cieszyńskiej im. J. Marcinkowej jest zespołem amatorskim, działającym jako instytucja kultury przy Urzędzie Miejskim w Cieszynie. Jego członkami są ludzie różnych profesji - uczniowie, studenci, urzędnicy, lekarze, pielęgniarki, rzemieślnicy. Wszystkich łączy wspólna pasja - zamiłowanie do folkloru.

U nas drzewa zaczynają tańczyć
— Przygotowanie artystyczne nie jest potrzebne. Trzeba mieć samozaparcie i wierzyć w to, że się uda. Mieliśmy osoby, które na początku nie bardzo nadawały się do zespołu, a teraz są jednymi z lepszych tancerzy i tancerek. Śmiejemy się, że u nas drzewa zaczynają tańczyć — mówi dyrektor zespołu Karolina Małysz.

Początki zespołu sięgają 1950 roku. Z inicjatywy Danuty Juraszek-Baranowskiej powstała wówczas grupa taneczna złożona z ośmiu par, występujących podczas uroczystości przy Spółdzielni Spożywców „Konsum Robotniczy” w Cieszynie. Po objęciu kierownictwa nad zespołem przez Janinę Marcinkową, w tym samym roku odbył się w pierwszy koncert w teatrze z okazji Międzynarodowego Dnia Spółdzielczości. Uznanie zdobyte na odwiedzanych później festiwalach i przeglądach zaowocowało założeniem w 1953 roku ZPiT Ziemi Cieszyńskiej, którego pierwszym dyrektorem została Janina Marcinkowa. Pierwszy skład zespołu liczył 110 osób.

Obecny skład to 186 członków. Złożony jest z grupy dziecięcej, kapeli młodzieżowej, kapeli dorosłej, chóru jubileuszowego i grupy tańczącej. Z okazji jubileuszu powstała kolejna grupa taneczna złożona z byłych członków zespołu, licząca 12 par. Najstarszy śpiewający członek zespołu ma 86 lat, a cztery osoby są związane z zespołem od początku. Jest wśród nich Ludwik Mendroch, człowiek orkiestra, który gra na pile, gajdach, okarynie, fujarce.

Nie tylko scena i machanie nogami
Na repertuar zespołu składają się przede wszystkim tańce, melodie i pieśni regionu cieszyńskiego, ale też beskidzki folklor, tańce podhalańskie, górnicze, łowickie oraz narodowe. Ale, jak mówi dyrektor zespołu, „praca w zespole to nie tylko scena i machanie nogami”. — Przede wszystkim są wyczerpujące próby, które udoskonalają technikę kroków, układów tanecznych. Ponieważ jesteśmy zespołem amatorskim, każdy poświęca swój wolny, prywatny czas, bo to po prostu lubi. Najważniejsze w zespole są chęci i zamiłowanie do folkloru. Mamy na tyle dobrych choreografów, akompaniatorów, dyrygentów, że umiejętności przychodzą z czasem — przyznaje Ewelina Bałdys, która tańczy w zespole już 18 lat.

Członkowie zespołu nie zarabiają na występach, a wręcz dokładają do interesu, bo wyjazdy po części opłacają sami. — W ciągu kilku ostatnich lat zainteresowanie folklorem wzrasta. Kiedyś jasełka wystawiane były tylko raz w roku, teraz robimy cztery koncerty i jeszcze jest zapotrzebowanie. Jesteśmy trochę ograniczeni, bo w zespole są osoby, które pracują, studiują, a próby i koncerty pochłaniają dużo czasu. Przed koncertem tancerze muszą sami wyprasować stroje. Dziewczyny muszą zadbać o siebie i o partnerów, partnerzy dbają o buty partnerek. Ten mechanizm jest tak nakręcony, że nie ma zamieszania i jest współpraca — mówi Karolina Małysz.

Największym zainteresowaniem cieszą się grupy dziecięce. — Zaczyna się sierpień i rodzice od razu dzwonią i pytają kiedy będzie nabór. Zależy nam na tym, aby w zespole było jak najwięcej dzieci. Jest nadzieja, że jeśli same będą żyły tym folklorem, a nie tylko dlatego, że rodzice im każą, to powstaje baza do kształtowania zespołu dorosłego — dodaje Karolina Mazur.