Słoneczny świat pana Antoniego

Istebna-Andziołówka. Piękny słoneczny dzień. Duży dwupiętrowy dom, ładnie wykończony, na ścianie frontowej symbol słonecznika. Balustrada również została ozdobiona tymi kwiatami. Słoneczniki rosną też w ogrodzie. — Te kwiaty bez słońca żyć nie mogą. Podobnie jest z dziećmi specjalnej troski, dla których wybudowałem ten dom. Same sobie nie poradzą — stwierdza Antoni Michałek. Ma 82 lata i mnóstwo sił do pracy.

Budowa domu rozpoczęła się w 1996 roku. Niektórzy patrzyli na Antoniego Michałka jak na szaleńca, bo środków na budowę prawie nie miał, a chciał stworzyć duży ośrodek, w którym będą mieszkały dzieci specjalnej troski. — Uparłem się i dzięki Bożej Opatrzności się udało — mówi.

Zamiast matury - więzienie
Życiorys Antoniego Michałka jest bardzo bogaty. Chciał zostać nauczycielem, chodził do Liceum Pedagogicznego w Cieszynie, jednak naukę musiał przerwać, bo trafił do więzienia. W 1949 roku, w klasie maturalnej, został skazany na 10 lat odsiadki za działalność szpiegowską. Korzystając ze specjalnej przepustki, odbierał listy od kuzyna zza Olzy, który był zaangażowany w działalność wymierzoną przeciwko władzom komunistycznym.

Z więzienia wyszedł po 6 latach. Częściowo spełnił swoje marzenia. Pracował z dziećmi i młodzieżą, również z tą trudną, która potrzebowała pomocy. Po upadku PRL został zrehabilitowany. Dostał od państwa odszkodowanie. Wszystkie pieniądze przeznaczył na budowę domu.

Zapytany dziś, dlaczego go zbudował odpowiada, że ziemię dostał od rodziców i musiał ją wykorzystać na jakiś szczytny cel. — Już moi rodzice chcieli tu stworzyć dom opieki.

Skrzywdzony przez prawo
W 1996 roku założył fundację Nasz Dom - Dzieciom Szczególnej Troski im. Ojca Pio. Jej celem było zbudowanie domu i opieka nad trudną młodzieżą. W budowie pomagali znajomi Antoniego Michałka z całej Polski. To oni rozpropagowali idee fundacji i zbierali na jej rzecz pieniądze. Sam pan Antoni przez wiele lat żył bardzo oszczędnie po to, aby dziś dwupiętrowy dom mógł tętnić życiem. Niestety, ośrodka do dziś nie udało się stworzyć.

— Nie tworzymy nowych placówek wychowawczych, idziemy z postępem i szukamy rodzin zastępczych, a nie nowych zbiorowych domów. Pan Michałek chciał stworzyć dom dla dzieci specjalnej troski i bardzo go podziwiamy, jednakże dom nie jest dla dzieci przystosowany. Szkoda, że osoby o tak wielkim sercu są krzywdzone przez prawo, ale my jako instytucja, która stoi na jego straży, musimy go przestrzegać — mówi Kazimiera Kawulok, dyrektorka Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie.

Płacą tyle, na ile ich stać
— Dom jest na razie wyposażony w to, co otrzymałem od ludzi dobrej woli. Mam nadzieję, że w przyszłości każdy pokój uda się wyposażyć w nowe meble, tak żeby dzieciom było tutaj dobrze — mówi Michałek. Nie poddaje się. — Choć moje marzenie się nie spełniło, to jednak dom tętni życiem. 16 pokoi mieszkalnych czeka na dzieci specjalnej troski czy całe grupy niepełnosprawnych, które tutaj przyjeżdżają.

Na poddaszu pan Antoni zorganizował dzieciom pokoiki marzeń. Każdy liczy kilka metrów kwadratowych. — To takie komnaty skarbów przeznaczone tylko dla dzieci, taki ich świat — mówi 82-latek.

Z gościnności Antoniego Michałka mogą skorzystać wszyscy, którzy wraz z niepełnosprawnym dzieckiem przyjadą do Istebnej. — Każdemu wręczam numer konta bankowego. Goście płacą tyle, na ile ich stać — mówi mieszkaniec Andziołówki.

Goście Antoniego Michałka na pożegnanie otrzymują słonecznik. — To na szczęście i pamiątkę — kwituje Michałek wręczając mi charakterystyczny duży kwiat z żółtymi płatkami.