Nie chodzi, ale dokopać potrafi

— Obecnie pracuje mi się w radzie wręcz doskonale — mówi radny. fot. Wojciech Trzcionka

W sporze władza-mieszkaniec, Romuald Cieślar zawsze stoi po stronie mieszkańców. fot. Wojciech Trzcionka

Radny Romuald Cieślar od 10 lat jest przykuty do wózka inwalidzkiego. 19 listopada 1998 roku podczas sesji Rady Miejskiej Skoczowa doznał drugiego udaru mózgu. Od tego czasu jest sparaliżowany — nie chodzi, porusza tylko jedną ręką, ciężko zrozumieć, co mówi. Do Ratusza wrócił, choć wielu pewnie wolałoby, żeby został w domu. Na sesjach poprzedniej kadencji często atakował burmistrza Jerzego Malika i rządzących w Skoczowie. Ci nie pozostawali mu dłużni. Na kalectwo radnego nikt specjalnie nie patrzył. — Niestety w Skoczowie trzeba walczyć o wszystko, bo burmistrz uważa, czuje się „kierownikiem działu inwestycyjnego”, a nie gospodarzem, organizatorem życia społeczności gminy — przekonywał Romuald Cieślar.

Leżał jak kłoda

Urodził się w 1947 roku w Rudzie Śląskiej, obok Huty Pokój. Żonę Jolantę, częstochowiankę, poznał na studiach. Oboje są zodiakalnymi baranami, budowlańcami, mają trójkę dzieci: dwóch synów i córkę. Po studiach zaczął pracę w Kuźni Ustroń. Ponieważ należała ona wówczas do Fabryki Samochodów Małolitrażowych pracował w Ustroniu, Skoczowie, Bielsku-Białej. W 1978 roku przeszedł do pracy w skoczowskim magistracie na stanowisko inspektora ds. budownictwa. Potem był kierownikiem wydziału gospodarki komunalnej, następnie zastępcą naczelnika, a w latach 1983-1989 naczelnikiem miasta. Od 1989 do 1991 roku prowadził działalność gospodarczą. Udar mózgu zmusił go do przejścia na rentę. — Inwalidą zostałem w 1991 roku, ale po roku rehabilitacji znowu stałem się osobą bardzo aktywną. Dawałem sobie radę nawet z samodzielną jazdą samochodem. Jeszcze dobrze wtedy mówiłem. Udawałem osobę sprawną, pomimo, że mój lewostronny niedowład był bardzo widoczny. Moja katastrofa nastąpiła w 1998 roku. Jesienią, w wyborach samorządowych zostałem radnym. Na pierwszej sesji doznałem kolejnego udaru mózgu. Przyczyny: pracoholizm i duszna, przepełniona sala. Prosto z obrad zabrano mnie do szpitala, gdzie przez miesiąc leżałem jak kłoda, bo dotknął mnie prawostronny niedowład i w rezultacie byłem całkowicie sparaliżowany. Byłem załamany. Nie widziałem możliwości dalszej egzystencji — wspomina najtragiczniejsze lata swojego życia Romuald Cieślar.

Dzięki pomocy rodziny, przyjaciół i olbrzymiemu wsparciu ze strony sponsorów rozpoczął żmudną, długotrwałą i bardzo kosztowną rehabilitację, dzięki której wrócił do równowagi psychicznej oraz szczątkowej sprawności fizycznej. Nauczył się podstawowych czynności fizjologicznych, minimalnych ruchów kończynami, a w końcu siedzieć na krześle, z którego jeszcze po półrocznej rehabilitacji „spływał”. Potem przyszedł czas nauki pracy na komputerze i powrót do życia radnego. W 2002 roku po raz kolejny wystartował w wyborach samorządowych i zdobył mandat. Sukces powtórzył cztery lata później. — Funkcjonuję wyłącznie dzięki pomocy najbliższych, a kontakt ze światem oraz w wyborcami mam dzięki internetowi. Z moją niemocą już się całkowicie pogodziłem. Mam jednak świadomość jak bardzo obciąża ona moją rodzinę, a bezpośredniego opiekuna obciąża w sposób niewyobrażalny, przez każdy dzień, każdą dobę, tydzień, miesiąc i tak już jest przez osiem lat non stop. Z moim kalectwem znakomicie radzą sobie moi najbliżsi i tylko oni wiedzą jaki jest to potworny wysiłek fizyczny, logistyczny, organizacyjny, psychiczny no i oczywiście finansowy. Podziwiam w szczególności żonę, która od lat nie miała ani jednego dnia wytchnienia — mówi Romuald Cieślar. — A czego brakuje mi z tamtego życia? Nie paliłem papierosów i nie piłem kawy. Byłem za to bardzo towarzyski i uwielbiałem wycieczki po Beskidach.

Potrafi przygadać

Na sesjach Romuald Cieślar bywa bezkompromisowy. Ciągle potrafi przygadać, dokopać, choć teraz głównie drogą mailową. W 2003 roku zarzucił władzy, że wydawane przez ratusz „Wieści Skoczowa” są „całkowicie uzależnione od burmistrza Jerzego Malika, który jest ich jedynym cenzorem” i nie dopuszcza na łamy radnych opozycji. Burmistrz nie wytrzymał. — Radnemu Cieślarowi padło na głowę. Gada bzdury. Mam masę pozytywnych opinii na temat naszego informatora. W „Wieściach” nie ma i nie będzie polemiki — tłumaczył stanowczym głosem Jerzy Malik.

Przed wejściem Polski do Unii Ceślar podarował włodarzom Skoczowa kilkanaście egzemplarzy Europejskiego Kodeksu Dobrej Administracji, żeby wzięli sobie do serca i zaczęli stosować jego zasady. — W Skoczowie mąż jest dobrze postrzegany przez zwykłych ludzi. Wyznaje bowiem zasadę, że w sporze władza-mieszkaniec, on zawsze stoi po stronie mieszkańców, oczywiście w granicach prawa. Jest niepoprawnym optymistą i wierzy w ludzi — przekonuje Jolanta Cieślar.

We wrześniu 2005 roku wymyślił, żeby nagrania wystąpień radnych były dostępne na płytach CD w kilka dni po sesji. — Skoczowscy samorządowi prominenci panicznie boją się prawdy. Wstydzą się ujawniać jak ględzą bez sensu i jak mataczą na sesjach Rady Miejskiej! Obrady sesji nie są tajne, ale oni boją się jak ognia przejrzystości pracy samorządu — argumentował. Radni ostatecznie nie zgodzili się na jego pomysł.

Życie na wózku może być pogodne

Żona Romualda Cieślara jest jego prawą ręką - i w sprawach domowych i politycznych. Czasami przemawia w imieniu męża na sesjach. Kiedyś radnym bardzo się to nie podobało. Pytali, kto tu właściwie ma mandat, Cieślar, czy jego żona? Był czas, że niektórzy twierdzili też, że to ona koresponduje z urzędem pisząc interpelacje, przeróżne wnioski i skargi. Cieślar przekonywał, że to pomówienia. — Nie ulega wątpliwości, że niepełnosprawność stanowi istotne utrudnienie życia. Utrudnia także w pewnym zakresie sprawowanie funkcji radnego. Nie wpływa ono jednak nawet w najmniejszym stopniu na efekty końcowe, na rezultaty tej pracy, a to chyba jest najważniejsze — tłumaczył niepełnosprawny radny.

W końcu w listopadzie 2005 roku Cieślar dostał na sesji komputer i pokazał, że choć ma problemy z mówieniem, nie zapomniał jak się pisze. Na klawiaturze wystukiwał, co chciał powiedzieć, a tekst w tym samym czasie pojawiał się na ekranie przewodniczącego Kazimierza Chrapka, który na głos czytał radnym. Od tego czasu komputer jest na sesjach regularnie.

Z przyjaciółmi, dziennikarzami, biurem Rady Miejskiej kontaktuje się głównie drogą mailową. Często rozsyła do redakcji swoje interpelacje, listy, wątpliwości, dzieli się spostrzeżeniami. Pisze sporo. Stara się żyć na tyle aktywnie, na ile pozwala mu choroba. — Oczywiście życie na wózku może być pogodne, pod warunkiem, że niepełnosprawny nie robi tragedii ze swojego losu. Zależy to też od życzliwości ludzi, którzy go otaczają. Dla mnie przygnębiający jest los moich opiekunów. To mnie najbardziej obciąża — przekonuje radny.

Ratusz się zmienił

— Obecnie, w nowej kadencji pracuje mi się w radzie wręcz doskonale. Stworzono mi komfortowe warunki. Na sesjach nie ma już komputera, bo nie jest mi potrzebny. Obecni radni nie mają mi za złe, że z trudem się wysławiam. Pozwalają mi zabierać głos w normalnym trybie — mówi pan Romuald. — Kierownictwo urzędu oceniam bardzo pozytywnie. Urząd bardzo zmienił się na korzyść w ciągu minionego roku. Jeśli dochodzi do konfliktów, to przede wszystkim z powodu zaszłości z poprzednich dwóch kadencji.

Jak długo zamierza być radnym? — O tym zdecydują wyborcy.