Na ślub nigdy nie jest za późno

Latem 2005 roku pani Ewa uległa wypadkowi. Poślizgnęła się na podłodze. Złamała cztery żebra i nogę. Przez trzy miesiące leżała w szpitalu. Dodatkowo zaatakowało ją zapalenie płuc. — Wiele osób myślało, że do następnego rana nie dożyję. Jednak Pan Bóg zachował mnie przy zdrowiu — wzrusza się. W Domu Pomocy Społecznej leżała kolejne trzy miesiące. Wówczas zaczął odwiedzać ją pan Józef. Tak nawiązała się między nimi znajomość. — Kiedy moja terapeutka zauważyła, że Józef się mną interesuje, zostawiała mnie razem z nim. Mówiła, że zaraz przyjdzie i... nie przychodziła. Prosiłam wówczas Józefa, żeby pomógł mi wrócić do pokoju. Tak się zaczęła nasza miłość. Potem musiałam nauczyć się chodzić po schodach. Męczyliśmy się z Józefem strasznie. Widziałam, że bardzo chciał mi pomóc i bardzo się z tego cieszyłam. Jak zobaczyłam, że pomagając mi pokonywać schody, męczy się razem ze mną, zaczęło mi coś w sercu grać. Nie lubię być sama. Mieszkamy teraz razem w jednym pokoju. Myślę, że Józef nie zrobi mi krzywdy, jest bardzo dobrym, zacnym człowiekiem. Bardzo go lubię i jestem pewna, że jest wart uczucia jakim go darzę. Ja też będę się starać, żeby między nami było jak najlepiej — mówi pani Ewa.
W tej chwili młoda para mieszka razem w jednym pokoju. Józef Stanek starał się o pobyt w domu spokojnej starości w miejscowości, z której pochodzi. Jednak jest tam tylko mały domek dla zaledwie 20 pensjonariuszy. W kolejce na wolne miejsce czeka 200 osób. — Okazało się, że mogę się przenieść do Cieszyna. Spakowałem swoje rzeczy i przyjechałem tutaj — wyjaśnia.

Ślub został zawarty w kaplicy domu pomocy społecznej. Państwo młodzi zorganizowali przyjęcie weselne w restauracji Pod Dębem, które trwało od 12.00 do 17.00. Na przyjęciu gościła córka z mężem, syn z żoną oraz kobieta, która Józefem Stankiem opiekowała się przez 30 lat. Państwo młodzi zawarli jedynie ślub kościelny, ale wkrótce chcą wziąć również cywilny. — Nie wiadomo dokładnie kiedy, ponieważ do tego potrzebne są, niestety, pieniądze. Jednak chciałabym zrobić wszystko, żeby przyjąć nazwisko Józefa — dodaje Błaszczyk. Od 37 lat była wdową. Sama wychowywała trójkę dzieci, dwie córki i syna. Pierwszy raz wyszła za mąż w 1939 roku. Pani Ewa ostatni raz pracowała przez 19 lat w Olzie, do 60. roku życia. Pan Józef był tokarzem w kopalni przez 34 lata. Remontował maszyny i samochody. Ponadto grał w orkiestrze górniczej. Pracę w kopalni zdobył dzięki swoim zdolnościom muzycznym. Mając 57 lat przeszedł na emeryturę. — Grałem na wszystkich komunistycznych imprezach —uśmiecha się. Nadal gra na wielu instrumentach, między innymi na fortepianie, akordeonie i klarnecie.

— W mojej 17-letniej kadencji piąty raz odbywa się ślub w naszym domu spokojnej starości. Mieliśmy też już dwa rozwody, a nawet jedno unieważnienie małżeństwa. Pani Ewa przebywa u nas osiem lat, natomiast pan Józef dwa. W domu pomocy społecznej jest 70 podopiecznych. W tej chwili pani Ewa i pan Józef są jedynym małżeństwem – wyjaśnia Edward Bujok, dyrektor Domu Spokojnej Starości Pogodna Jesień. W ośrodku 22 proc. pensjonariuszy stanowią osoby po 90. roku życia.