Wyjątkowo brzydka katastrofa [OPINIA CZYTELNIKA]

Naprawdę fajne obrazki towarzyszyły nam przez ostatni tydzień. Szczerze powiem, że do Euro podchodziłem dość sceptycznie, ale o tym za chwilę. Te wszystkie flagi, czy to na balkonach, czy na samochodach (ha, prawdziwa husaria!), ludzie, którzy w dniu meczu polskiej drużyny malowali twarze, mimo że znajdowali się kilkaset kilometrów od Narodowego i w najlepszym wypadku mogli obejrzeć Biało-Czerwonych w jakiejś zatłoczonej knajpie w Cieszynie czy innym Skoczowie, dzieci poprzebierane w okolicznościowe koszulki, jakimi zalały rynek chyba wszystkie firmy odzieżowe - to wszystko budziło wyłącznie pozytywne odczucia.

Nawet największy malkontenci - w tym ja - odsuwali gdzieś na bok wszystko to, co mogło, a nawet powinno się nie podobać. Z dnia na dzień zaczęto życzliwiej spoglądać na "farbowane lisy" Smudy, na samego selekcjonera chyba też. Ba, nawet o PZPN nie wspominano prawie w ogóle, co w tym wypadku należy uznać za duży przejaw życzliwości, bo jeśli już się o tej organizacji mówi, to z reguły nie są to rzeczy miłe i nadające się do cytowania. Słowem - emocje udzieliły się praktycznie każdemu, dzięki czemu największy i najważniejszy turniej w historii kraju przybrał charakter narodowego święta. I chyba nie trafił się nikt, kto potrafiłby przejść obok niego obojętnie.

Oczekiwania były duże, ale na pewno nie przesadne. Od strony organizacyjnej, mimo sporych niedociągnięć (drogi, wykończenie stadionów, dworce kolejowe, etc.), zasadniczo nie ma się do czego przyczepić. Zagraniczne media, gwiazdy odwiedzające nasz kraj, wreszcie członkowie drużyn uczestniczących w rywalizacji, rozpływają się w zachwytach nad Polską, nad Polakami, nad tym jak zostali przyjęci. Kto nie wierzy niech poszuka sobie czegoś o Gniewinie i reprezentacji Hiszpanii, naprawdę czapki z głów. I naprawdę nie ma w tym choćby krzty przesady.

Niestety, od strony sportowej było przynajmniej milion razy gorzej. Polska kadra idealnie wpisała się w przytoczony cytat z Habakuka. "Drugie, trzecie, czwarte, piąte dno" - oto obraz reprezentacji Smudy. Ktoś powie, że wcale źle nie grali, że nie przegrali z Rosją, a z Grecją prawie wygrali. Rada dla tak twierdzących jest tylko jedna. Wiadro lodu na głowę.

Tak jak w meczu z Grecją gra w pierwszej połowie wyglądała super, tak w drugiej Polska nie istniała kompletnie. Z Rosją - ok, to był całkiem dobry mecz, najlepszy od... bardzo dawna. Z Czechami z kolei kadra Smudy rozegrała kompromitujące spotkanie, chociaż pierwsza część meczu wskazywała, że nadzieje mogą zostać spełnione. Cóż, nadzieja kolejny raz okazała się matką głupich. Polacy zostali wdeptani w ziemię przez zawodników, którzy już na samym starcie imprezy, po porażce 4:1 z Rosją, bukowali bilety na powrotny lot do Pragi, których skazywano na pożarcie w każdym kolejnym meczu i z których śmiano się, że do bagażu powrotnego w komplecie zabiorą po jednym golu. Tym większe brawa, że udało się im wygrać grupę. Teraz to oni mogą śmiać się z innych.

No właśnie, grupa. Dla wielu najsłabsza w historii dużych imprez, grupa śmiechu. Nie wygrać w niej ani jednego meczu to wstyd. To żenada. Niemniej, aż prosi się, żeby przypomnieć typowania przed Euro. Że jak to szło? Z Grecją do przodu, za to z Rosją w łeb, ale z Czechami to już na pewno albo remis, albo nawet i wygrana, i ćwierćfinał! No, tak to sobie wielu wymyśliło. Pożal się Boże eksperci. No, ale niestety, w czasie tak wielkich imprez zawsze jest od groma ekspertów. U nas było prawie 40 milionów.

Nikt nie patrzył na to, że poza nielicznymi wyjątkami, polscy piłkarze to przeciętni kopacze średniej klasy. Nie przejmowano się tym, że na Euro jedziemy z jednym napastnikiem, a paru niezłych zawodników odstrzelono, bo nie okazali się mądrzejsi od trenera. Piłkarscy "Janusze" wiedzieli swoje.

Najśmieszniejszy był ten huraoptymizm po remisie ze "Sborną". Kimże to nie byliśmy po tym 1:1! Nie dość, że zemściliśmy się za wszystko złe, co nam wyrządzili (akurat), to jeszcze jesteśmy o włos od półfinału. Normalnie klękajcie narody! Polska górą!

Teraz, jak już Polska odpadła, zacznie się na nowo. Tylko patrzeć jak jakieś tęgie głowy stwierdzą, że w gruncie rzeczy nie jest źle, że cel był na wyciągnięcie ręki. Pewnie gdzieś za winklem już czai się ktoś, kto powie, że zaangażowania i chęci nie brakło, tylko szczęście znów nam nie sprzyjało. Za nim następny krzyknie, że gdyby lepsza była skuteczność, to my cieszylibyśmy się z awansu. I tak w koło Macieju, trele-morele.

Spójrzmy prawdzie w oczy. Polska nawet nie stała koło awansu. Historyczna szansa na historyczny sukces została śpiewająco spieprzona. Skrupulatnie nadmuchiwany balonik pękł z hukiem. Nie ma co się oszukiwać, rodzima reprezentacja to najwyżej czwarta liga europejska. Z całym szacunkiem, ale w czwartej lidze do niedawna grał Beskid Skoczów i wcale nie wyglądało to atrakcyjnie. Ale przecież gra Polski też nie wyglądała i pewnie jeszcze długo wyglądać nie będzie.