Cieszyn to moje miasto i kocham je

”Na szczęście umrzemy”. Skąd taki tytuł?
Tytuł jest dosyć przewrotny, długo się nad nim zastanawiałem, były przeróżne pomysły, na przykład „Wszyscy jesteśmy klaunami”, „Opowiadania prawie komiczne”, a na końcu „Cierpimy i jesteśmy samotni, ale na szczęście umrzemy”, który uznałem jednak za zbyt dołujący. A dlaczego „Na szczęście umrzemy”? Każdy z bohaterów ma poważny problem bądź jest nieszczęśliwy, łączy ich jakiś smutek egzystencjalny, niektórzy kończą śmiercią i ta śmierć jest dla nich zbawianiem. Chociaż z drugiej strony, można potraktować ten tytuł z przymrużeniem oka.

Bohaterami każdego z opowiadań są nieszczęśliwi ludzie. Inspirował się Pan osobami, które spotkał w swoim życiu?
Starałem się, aby w przeciwieństwie do poprzedniej mojej książki, w tej była tylko fikcja. Nie do końca się udało. Mogę śmiało powiedzieć, że dwa są autobiograficzne: „Jak przestałem być gitarzystą” to historia z mojej wczesnej młodości, kiedy chciałem być gitarzystą rockowym. I teraz, jako facet po czterdziestce, po kilkunastu latach przerwy wróciłem do grania i założyłem zespół rockowy, co może trochę wyglądać na kryzys wieku średniego, ale po prostu uświadomiłem sobie, że granie sprawia mi najwięcej radości w życiu i teraz zajmuje mi ono więcej czasu niż pisanie. Drugie opowiadanie autobiograficzne to opowiadanie ostatnie, w którym przytoczone są moje historie z dzieciństwa, o tym, jak rozwaliłem sobie kolano kaflem piecowym czy zostałem uderzony krzesłem w oko, jest też tam zwrot do mojej nieżyjącej Mamy. Jednakże większość opowiadań to fikcja całkowita i nie wiem, czy miałem na myśli konkretne osoby - raczej różne postawy.

Opowiadania są bardzo zróżnicowane. Co łączy je wszystkie?
Zacznijmy od tego, że powstawały w różnych okresach. Najstarsze ma jakieś 10 lat, a najnowsze tylko rok i może stąd to zróżnicowanie. Dwa są eksperymentalne - „Pamiętnik znaleziony między uszami” i „Klemens Persil obchodzi czterdzieste urodziny” - starałem się w nich bawić językiem i trochę „rozwalić” polszczyznę. Piszę też wiersze, i te dwa światy - poezji i prozy - czasem się przenikają i wychodzi swego rodzaju proza poetycka, co widać w „Pamiętniku...”. Pozostałe opowiadania pisane są językiem prostym i bezpośrednim. A co łączy wszystkie? Tytuł.

„Neurotyk, melancholik, mizantrop. Sam sobie ścina włosy i farbuje na granatową czerń”. Dlaczego Pan tak o sobie mówi?
To fragment nieaktualnej już notki biograficznej, pochodzący z książki „Islandzkie zabawki”. Nigdy nie lubiłem poważnych notek biograficznych, zawsze robiłem sobie z nich „jaja”. Pisałem o sobie na przykład: „ponosił porażki w wielu ogólnopolskich konkursach literackich, wiele ogólnopolskich pism literackich nie zakwalifikowało do druku jego utworów”. Myślę, że to jest całkiem zdrowe.

Melancholia, czerń, zwłoki i śmierć w tytułach. Cieszyn tak na Pana wpływa?
Nie, absolutnie nie. Cieszyn to moje miasto i kocham je. Chodzi o oswajanie tematu śmierci, stąd jej tak dużo w moich opowiadaniach, które jednak niekoniecznie są posępne. Wydaje mi się, że śmierć lepiej opowiedzieć przez ironię i humor, tym sposobem możemy ją trochę ujarzmić.

Mirosław Gabryś - urodził się w 1973 roku w Cieszynie, pracował między innymi jako przemytnik wódki i papierosów, listonosz czy dziennikarz. Aktualnie zajmuje się tworzeniem poezji, prozy, a także muzyki. Niedawno ukazał się zbiór jego opowiadań pt. "Na szczęście umrzemy" - znalazły się w nim teksty publikowane wcześniej w prasie literackiej (m.in. w Twórczości, Wyspie i internetowym piśmie Szafa) oraz kilka tekstów premierowych. Wcześniejsze publikacje: "I inne wiersze kultowe", "Legendarna czarna kropka", "Podziemne skrzydła zegarów", "Islandzkie zabawki" oraz "Zwłoki monterów idą w miasto".