Mamy prawo wiedzieć, czemu Leo nie chce Adriana!

Żeby było jasne - Leo Beenhakker ma prawo nie powoływać Adriana Sikory do reprezentacji. Tak jak wolno mu również nie widzieć w niej Marcina Smarzyńskiego z Zagłębia Sosnowiec. Różnica jest jednak taka, że o ile Smarzyński rozegrał w tym sezonie w lidze 19 minut i nikt nic o nim nie wie, o tyle Sikora jest jednym z najlepszych i najskuteczniejszych zawodników w Polsce. Wszyscy wiedzą, że istnieje, wszyscy widzą, że w lidze trafia jak na zawołanie, i wielu jest zdumionych, że nie ma z tego pożytku dla kadry. By było jeszcze śmieszniej, kadry cierpiącej na poważne braki właśnie w linii napadu.

Można od biedy zrozumieć taką samą niechęć do powołania równie skutecznego w tym sezonie Marka Zieńczuka, który ma tego pecha, że na skrzydłach grają u Leo sprawdzeni kandydaci. Ale akurat przednie formacje drużyny narodowej są tak ubogie w wartości piłkarskie, że pomijanie każdego, kto w siermiężnej lidze choć trochę wybija się ponad przeciętność, wydaje się odruchem niemal samobójczym.

Nie upominam się o nominację dla gracza Groclinu. Nie mam zamiaru wchodzić w kompetencje selekcjonera, broń Boże. Chciałbym po prostu wyjaśnień, dlaczego nie ma dla Sikory miejsca w kadrze. Bo to już nie jest - jakich wiele na naszych boiskach - jednorazowy wyskok zawodnika, którego później i tak łatwiej zapomnieć niż ocenić. Beenhakker może sobie milczeć na temat każdego innego piłkarza, którego powołanie ktokolwiek mu sugeruje. Na temat Sikory milczeć już nie powinien. Futbolowa Polska ma prawo wiedzieć, czy kończący pojutrze 28 lat napastnik z Grodziska jest do kadry za słaby, za stary, za niski, zbyt podobny w stylu do Ebiego Smolarka, czy może decydują jeszcze inne przyczyny. I jakie.

Jedno nie ulega wątpliwości - Adrian Sikora, zdobywając wiosną sześć goli w czterech meczach, wywalczył sobie prawo do uzyskania odpowiedzi na pytanie, co jeszcze musi zrobić, by zagrać w reprezentacji. I czy to w ogóle jest możliwe.