Marta szuka pracy

Jest muzykiem w dużym powiatowym mieście. Flecistką. Ale nie ma jakichś wielkich ambicji. Chce po prostu pracować, robić to, co lubi i do czego została przygotowana. Jest także pedagogiem. Ma 26 lat. Prawie dwuletnie doświadczenie w pracy z dziećmi i młodzieżą. Ma „godziny” w świetlicy na wielkim osiedlu. Kilka tygodniowo. Za godzinę dostaje 15 zł ( brutto). Miesięcznie jakieś 200-300 zł. Czasami uda się jej zagrać na ślubie. Raz na pół roku. Za 100-150 zł. Ale przecież to dopiero początek. A poza tym Marta jest ładna, wygadana i zawsze może poznać przystojnego dentystę z prywatnym gabinetem. Ale Marta ma już chłopaka. Gra na waltorni. Czeka na etat w orkiestrze.

Tak, mogą wyjechać do Holandii, na przykład. On będzie pracował w międzynarodowym gronie na budowie, a ona będzie sprzątać. Zarobią pieniądze i wrócą. On kupi małą ciężarówkę i będzie prowadził firmę spedycyjną, a Marta… urodzi sobie dziecko. I wszyscy będą już mieli spokój. „Siądzie sobie na…”, a „chłop będzie zarabiał”. To się będzie nazywać dojrzałość życiowa.

Ale Marta nie chce. Głupia jakaś? Nie rozumie prawideł współczesnego rynku. Ona chce grać i uczyć muzyki dzieci. Czyli chce pracować „bezproduktywnie”. Jakaś chytra, zawzięta i bezczelna! Co by to było, gdyby tak wszyscy chcieli?

W ostatnich miesiącach złożyła osobiście 90 podań o pracę. Wysłała kilkadziesiąt mejli. Odbyła kilkanaście, zdawałoby się, zaawansowanych rozmów o pracy. I nic.

Oczy Marty szklą się. Najgorsze, że nic nie rozumie. A ludzie przecież szczerze z nią rozmawiają: — W tej szkole, proszę pani, pracują tylko dojrzałe, ale niezbyt młode nauczycielki. Nie potrzebuję nauczycielek do umierania i do rodzenia – usłyszała od jakiejś dyrektorki. — W przyszłym roku zwalniają się dwa etaty: nauczycielski i sprzątaczki. Który pani by chciała?

Potem okazało się, że ktoś, jakoś znalazł się na ten nauczycielski etacik. Za sprzątaczkę Marta nie poszła. Okazywało się też, że tam, gdzie pracy nie było, w chwilę później pracę dostawała inna osoba. Jeszcze młodsza od Marty.

Jakieś „chrześcijańskie” przedszkole: — Jakiego jest pani wyznania ? Jakie są pani relacje z Bogiem? Czy planuje pani dziecko? Bo, wie pani, u nas trzeba być mobilnym. Ma pani samochód?

Pytania o doświadczenie zawodowe (liczbę lat) powtarzają niemal wszyscy. Marta odpowiada retorycznym pytaniem: — Jak mam zdobyć to „doświadczenie”?

Kiedy przedstawia się np. w przedszkolu i mówi, że jest muzykiem, nieodmiennie pojawia się ów specyficzny, ironiczny uśmiech. Równie dobrze mogłaby powiedzieć, że jest Myszką Miki.

Ale w pewnym momencie szczęście było już blisko. Na horyzoncie zajaśniała firma edukacyjna z super ofertą. Firma podpisywała umowę z nauczycielem-artystą, że ten będzie chodził i szukał „pracy na godziny” w co najmniej dziesięciu miejscach. Mogą to być przedszkola, szkoły, domy kultury. Wszystko. Protegowany przez firmę nauczyciel zostawał wyposażony w różne pomoce naukowe, książki, płyty itp., które miały mu ułatwić zdobywanie rynku. Żeby być odpowiednio atrakcyjnym i zatrudnić się w co najmniej dziesięciu miejscach, nauczyciel–muzyk powinien być także nauczycielem np. tańca lub logopedii, co umożliwiłyby mu specjalistyczne, jednodniowe kursy.
Kasę miała inkasować Firma, która odpalała sobie jakiś procent.
Wszystko wyglądało bardzo atrakcyjnie. Był tylko jeden szkopuł. Umowa mówiła, że „za złamanie” choćby jednego punktu umowy grozi kara kilku tysięcy złotych.

Nic to wszystko nie dało. Marta nie rozumie nadal. Nie rozumie, dlaczego nikt tak naprawdę nie czyta jej CV? Nie rozumie, dlaczego nikt nie pyta, co do tej pory robiła i czym dla niej jest praca z dziećmi? Jak sobie wyobraża kształcenie artystyczne, muzyczne małego człowieka? Jak chce uwrażliwiać na sztukę? Jakie ma pomysły? Jak myśli?

Chcieliśmy pomóc Marcie. Rzucaliśmy różne pomysły. W zasadzie to nie były pomysły, tylko takie kombinacje. Ktoś zaproponował, żeby Marta zmieniła wiarę i dała się wypromować jako „swoja” – aktywistka artystyczno-religijna, przez odpowiednią grupę wyznaniową. Ktoś wpadł na pomysł, żeby zagrała ma weselach albo na ślubie syna lub córki jakiegoś dyrektora lub dyrektorki, żeby grała na tym swoim flecie na ulicach, żeby zrobiła jakąś niezwykłą akcję muzyczną z dziećmi, którą można by wpisać do księgi rekordów Guinnessa. Najlepiej, żeby 1000 dzieci tańczyło, śpiewało i grało na fletach, a może zamiast śpiewu wykonywałyby równocześnie ćwiczenia logopedyczne? A Marta solidnie wymalowana, obwieszona wszędzie dzwoniącą biżuterią, stukając wysokimi obcasami, w lekkiej mini, i niewinnym uśmieszkiem na słodkiej buzi zdawałaby się mówić: — No cóż…To tylko ja!

Tak, żeby zaskoczyć, zadziwić, zachwycić decydentów, którym szczęki opadną i nie zastanowią się nawet czy to ktoś od kogoś znajomego? Czy obiecali już komuś jakiś etat czy nie? Czy będzie się podobać księgowej lub kadrowej? Co na to powie koleżanka „Krystyna”? I wszystkie te… lokalne tradycje i sukcesje?

Od razu będzie widać, że Pani Marta jest po prostu k o m p e t e n t n a!