Żelazny bohater

Nigdy dotąd nie spotkałem tzw. wojskowego osadnika, a był to podobno, po drugiej wojnie światowej, znaczący procent nowych mieszkańców Ziem Odzyskanych. Zajmowali poniemieckie gospodarstwa, często zrujnowane przez „sojuszników” i zaczynali wieść „nowy” żywot. Tak więc osadnika wojskowego nie spotkałem, aż do momentu kiedy latem siedemdziesiątego któregoś tam roku, trafiłem z grupą obozu wędrownego, do pewnego Szkolnego Schroniska Młodzieżowego na Pomorzu . Zmierzchało już kiedy trafiliśmy na nocleg do bardzo skromnego schroniska. Przez cały dzień zbierało się na burzę. Teraz wreszcie miała ona chyba nastąpić sądząc po pojawiających się błyskawicach. Schronisko składało się z murowanego budynku, kiedyś chyba mieszkalnego i dwóch drewnianych baraków. W jakimś budyneczku obok zlokalizowano coś w rodzaju kuchni, jadalni oraz umywalni.

Przed głównym budynkiem, tuż przy wejściu tłoczyło się kilku chłopaków z jakiegoś innego, wcześniej przybyłego obozu. Kiedy nas zobaczyli przycisnęli palce do ust, że niby mamy być cicho. W budynku trwało jakieś spotkanie. Wepchnąłem się delikatnie do środka, bardzo ciekaw tego, co tam się dzieje? W sali, w dużym pokoju właściwie, stały dwa rzędy prostych stołów, a przy nich ławki, które zajmowało około 30–40 moich rówieśników. Wszyscy siedzieli w absolutnej ciszy. Z sufitu zwisała charakterystyczna, metalowa lampa w kształcie talerza na zupę. Ta jedna lampa oświetlała marnie całe pomieszczenie.

Na dworze zaczęła się na dobre burza. Pioruny waliły z trzaskiem po najbliższej okolicy powodując drżenie i migotanie żarówki. Pod ścianą, naprzeciwko drzwi, za stołem, siedział dziwny człowiek. Był wielki i straszny. Tak go zapamiętałem. Na Siwej głowie miał czarną beretkę z „antenką”. Twarz miał potężną, czerwoną. Na oczach czarne, ciemne okulary. Koszula zapięta pod szyję, jakaś chyba szara marynarka i... żelazna proteza ręki spoczywająca spokojnie na stole. Odruchowo spojrzałem pod stół. A tam jakiś ogromny but-proteza. Drugą rękę miał opartą na lasce. I głos! Tubalny, potężny. Walił swym głosem. Wbijał się pomiędzy uderzenia piorunów. Trafiłem na końcówkę jego opowieści o zdobyciu przez polskich żołnierzy Kołobrzegu . Tam też nasz bohater został ciężko ranny. Wcześniej opowiedział o przełamaniu niemieckiego Wału Pomorskiego gdzieś pod Mirosławcem, gdzie SS-mani spalili żywcem, w stodole, kilkudziesięciu polskich jeńców. Potem, po wojnie, trafił do domu i miejscowości, w której teraz znajdowaliśmy się. Mówił coś jeszcze o odbudowie powojennej, o tym , że on w tym miejscu od 1945 roku... Niewiele pamiętam. Sytuacja, jakaś groza, jego widok, burza - zagłuszały słowa. Byłem jakoś przerażony.

Kiedy skończył swoje wojenne opowieści, burza dobiegała końca. Na duszną salę wtargnęło orzeźwiające, chłodne powietrze. Ostatnie dwadzieścia minut poświęcił wojskowemu porządkowi na terenie schroniska i ciszy nocnej trwającej od godz. 22 00. Powiedział też, że o 22.00 wszyscy mają być umyci w łóżkach. Brzmiało to dziwnie, czuło się, że bohater spod Kołobrzegu, tak sobie trochę „pozwala” w stosunku do nas. Mieliśmy przecież swojego dorosłego wychowawcę i opiekuna. Zapewnił nas, ze chociaż jest niewidomy, to „widzi”, że chociaż jest noc, to nie śpi, siedzi na podwórku i słyszy!
Na sam koniec powiedział, ze jeżeli ktoś złamie panujące tu zasady, to „dosięgnie go ta ręka!” i walnął mocno żelazną protezą w stół, aż wszyscy podskoczyli.

Po spotkaniu szybko znaleźliśmy się w łóżkach. Burza skończyła się. Deszcz jednak nie przestawał padać. Wychyliłem się z łóżka, żeby sprawdzić czy nasz żelazny bohater rzeczywiście siedzi na podwórku w tym deszczu. Dzisiaj już nie wiem czy była to siła imaginacji, czy rzeczywiście siedział na krzesełku, z normalną i żelazną dłonią, wspartymi na lasce. Siedział i czuwał. Strażnik „odbitego” Germanom, polskiego Pomorza. A jednak kilku ze starszych chłopaków „przeskoczyło” przez płot tej nocy. Włącznie z naszym wychowawcą, którego w środku nocy przyprowadzili kompletnie pijanego.

Obudziło nas słońce padające do baraku. Po burzy , po wieczornej i nocnej atmosferze, po żelaznym bohaterze, nie było śladu. Myliśmy się, jedliśmy śniadanie według codziennego „menu”, czyli chleb z dżemem i mielonką. Smakowało wyśmienicie. Jakoś tak wojskowo.
Chłopcy , którzy w nocy wyprawili się do miasteczka, śmiali się i zaklinali, że „dziadka w ogóle nigdzie nie było, że bujał tylko, że pilnuje w nocy...”. A ja go widziałem! Ale nic się nie odzywałem, skoro „żelazna ręka” ich nie dosięgła, to... może mówili prawdę?
Z miasteczka wyruszyliśmy po południu, ale „ żelazny bohater” już się nie pojawił.

W ten sposób zapamiętałem już tylko jego sylwetkę siedzącą nieruchomo przed domem i wpatrującą się ciemnymi okularami w deszczową, głęboką noc.