Kolonijne wspomnienia (cz. 2)

Kiedy jako kilkunastoletni ochotnik trafiłem na obóz wędrowny na Mazury, otarłem się o coś tak niezwykłego, że dzisiaj trudno to sobie wyobrazić. To był jakiś Dziki Zachód, czy raczej Dziki Wschód, Dzikie Prusy Wschodnie. Z Mikołajek szliśmy do jakiejś wioski kilkanaście kilometrów. Szliśmy tzn. szli chłopcy z technikum kolejowego w eleganckich spodniach - szwedach, zaopatrzonych w elegancko wystające z tylnej kieszeni grzebienie. Koszule z rozległymi kołnierzami, z jakiegoś sztucznego materiału, lepiły się do ciała. W plecakach chleb, mielonki i dżemy. Upał. Charakterystyczne dla tego terenu były małe, wiejskie, murowane szkoły wybudowane w tzw. klinkierowej cegły. Do takiej w końcu trafiliśmy. Zapach w takich szkolnych noclegowniach zawsze był taki sam. Żelazne łóżka, śmierdzące materace i koce z dziurami po molach.

Zaraz po wejściu do wsi trzeba było rozegrać powitalny mecz z miejscowymi. Piłka nożna była w zasadzie pretekstem do wypicia kilkunastu win czy też jakiegoś samogonu przez sparing-partnerów. Nasi przeciwnicy na boisku często się zmieniali. Odchodzili na bok, posilali się, sikali i wracali. Albo nie.

Potem przyprowadzili jakąś kobietę, która nie wiadomo dlaczego, cały czas się śmiała, a oni co jakiś czas zdejmowali spodnie i kładli się na nią. I tak upływał mecz. Nasi chłopcy z „grzebykami” grali ile sił. Nie wiadomo było czy lepiej było przegrać czy wygrać? Atmosfera była niezwykła. Dla mnie „magiczna”. Z czasem ten dylemat zniknął. Zawodników z drużyny przeciwnej ubywało tzn. skład zaczął jakoś tak polegiwać zmęczony w trawie. W końcu i ta dziwna kobieta przestała się śmiać. Mecz był skończony. Dzień się kończył. Łazienek nie było, więc do jeziora. Ktoś przyniósł wiadomość, żeby szybko wracać, bo szkołę zamykają na noc, bo „w nocy na wsi niebezpiecznie”. Nie bardzo rozumiałem skąd ten problem, skoro wszyscy leżą już w trawie? Chłopaki klęli i palili po ostatnim emersonie.

Rzeczywiście przed północą miejscowi obudzili się i jak zombiaki powstali z trawy, zaczęli krążyć po wsi, lesie, polach. Całą noc słychać było dzikie wrzaski, tłuczenie różnych przedmiotów, szlochy, przekleństwa. Oni wiedzieli, że żadna milicja tu nie przyjedzie. Pod szkołą cały czas ktoś mordował Komarka. W końcu skończyła się chyba benzyna i Komarek zdechł. Okrutne zmęczenie nie pozwoliło mi już dłużej czuwać. Usnąłem.

Rano obudził mnie potworny zaduch. Okna nie były nawet uchylone. Z obawy przed autochtonami i przed komarami, które były w takich ilościach, że zażarłyby nas chyba żywcem. Rankiem znowu świat był jak z filmu „Podróż za jeden uśmiech”. Chłopaki już wstali, komentowali wydarzenia minionego wieczoru i z namaszczeniem czesali swoje długie, tłuste, ale przecież „beatelsowskie” włosy, swoimi podręcznymi grzebieniami z tylnej kieszeni. Zapinali gitowskie pasy na, i tak już mocno opiętych szwedach.

Krzysiu rżnął już na gitarze „Dom wschodzącego słońca” po polsku. Atletyczny Mietek i Zdzisio przygotowywali śniadanie dla wszystkich. Czyli, po raz chyba dziesiąty, chleb z mielonką i dżemem. Niedługo mieliśmy iść dalej. Dzisiaj nie mogłem jakoś nic przełknąć. Zdzisio, który przygotował talerz „kanapek”, jak co dzień, nanosił na swoją, pokrytą ogromnymi, ropiejącymi pryszczami twarz, pół opakowania kremu „Nivea”. Zdzisio strasznie się świecił od tego kremu. Ktoś mu powiedział, że to takie zdrowe na te pryszcze. Kiedy jego czerwona twarz była już biała od kremu, Zdzisio czekał aż „Nivea” się wchłonie. Przypominał Aborygena przed jakimś obrzędem. Chłopcy żartowali, że „Zdzisio wkroczył na wojenną ścieżkę”. Krem Zdzisia jeszcze się dobrze nie wchłonął, a my już ruszaliśmy dalej, do następnej „klinkierowej”, poniemieckiej szkoły, na spotkanie z PGR-owskimi potomkami polskich i łemkowskich -„banderowskich”* przesiedleńców.

Było ciężko, ale czyż nie było ciężko chłopakom w „Domu wschodzącego słońca”? No właśnie. Trzymało się fason. A ja ,choć najmłodszy, też się starałem.

Słowniczek kolonisty:
szwedy – obcisłe spodnie z nogawkami w „kant”, rozszerzane u dołu.
gitowcy – „git chłopcy” subkultura młodzieżowa lat 60. i 70. Kojarzona często ze środowiskiem domów poprawczych. Wrogowie hipisów.
banderowskich – „te… bandery” – lokalne określanie przez ludność polską, mniejszości ukraińskiej i łemkowskiej, przesiedlonej po 1947 roku na tereny tzw. Ziem Odzyskanych. Określenie wynikające z „propagandowego” skojarzenia z nazwiskiem przywódcy ukraińskich nacjonalistów Stefana Bandery.
emersony – papierosy „Ekstra Mocne”.
Komarek – popularny w latach 70. motorower Komar.
„Dom wschodzącego słońca” – wielki przebój zespołu The Animals.

***
Powyższy artykuł wyraża osobiste poglądy jego autora. W dziale Opinie Gazetycodziennej.pl prezentujemy różne stanowiska na tematy społeczne, gospodarcze, polityczne, kulturalne, religijne i sportowe Śląska Cieszyńskiego ludzi różnych opcji, wyznań, zainteresowań... Zapraszamy chętnych do przesyłania nam felietonów, dzielenia się z nami swoimi spostrzeżeniami oraz bieżącego komentowania artykułów.