Nawratek: Jeśli nie ma kapitału finansowego jedynym kapitałem jest kapitał społeczny

Jedna zakładała budowę tymczasowego dworca z drewna, które dostarczyliby sami mieszkańcy. fot. Katarzyna Siewko

Propozycje przedstawione przez studentów angielskiej uczelni w większym lub mniejszym stopniu przypadły do gustu uczestnikom spotkania. Jedno co łączyło wszystkie projekty to ogromne zaangażowanie społeczne w wykonanie tymczasowego punktu przesiadkowego, dzięki czemu mieszkańcy mieliby wpływ na wybór najbardziej funkcjonalnych rozwiązań dla tego miejsca. Oprócz tego każda z prezentacji była inna. Jedna zakładała budowę tymczasowego dworca z drewna, które dostarczyliby sami mieszkańcy, inna wskazywała na wykorzystanie metalowych odpadów produkcyjnych z pobliskiej fabryki maszyn lub drewnianych palet z Castoramy. Pojawił się również pomysł stworzenia ronda za budynkiem dworca kolejowego. Dzięki temu wzdłuż Placu Hajduka powstałby ciąg komunikacyjny (autobusy nie zatrzymywałyby się już bezpośrednio na placu) a wzdłuż peronów kolejowych mógłby powstać park. Pojawił się również pomysł dostawienia dodatkowych wiat przystankowych wzdłuż torów kolejowych, zabudowania ich ścianami do uszczelnienia których wykorzystane zostałyby liście oraz połączenie całości zadaszeniem. Płomień nadziei na szybkie i tanie rozwiązanie przyniósł jednak pomysł grupy studentów sugerujących wykorzystanie wagonów kolejowych, w których podróżni znaleźliby schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi oraz stworzenie "pudełka w pudełku" czyli tymczasową aranżację wnętrza istniejącego już budynku dworca kolejowego.

To, że wszystkie zaprezentowane prace są jednak zbyt świeże by wprowadzić je natychmiast w życie podkreślał opiekun grupy. - Naszymi pracami chcielibyśmy sprowokować państwa do odpowiedzi na pytanie czy sytuacja jest tak bardzo zła i faktycznie nic w kwestii tymczasowego dworca, przez najbliższe 2-3 lata nie da się zrobić, bo wymaga to sporej inwestycji? A może są państwo w stanie podjąć wyzwanie i stworzyć przynajmniej coś tymczasowego? - pytał Krzysztof Nawratek. - To od państwa zależy. To państwo współpracując ze sobą są w stanie rzeczywiście zmienić Plac Hajduka. Jeśli nie ma kapitału finansowego jedynym kapitałem jest kapitał społeczny - dodał.

- Po dzisiejszym spotkaniu musimy zastanowić się co dalej? Za miesiąc będzie zima i to nie my w większości przypadków będziemy stali na przystankach, ale ci młodzi ludzie - studenci, uczniowie, nasi pracownicy oni tam będą stać więc nie możemy jedynie czekać i narzekać - podsumowała Ewa Gołębiowska, dyrektorka Zamku Cieszyn.

O tym, czy zaprezentowane pomysły zyskają uznanie władz miasta lub staną się przynajmniej impulsem do pochylenia się nad problemem punktu przesiadkowego na Pl. Hajduka, przekonamy się już wkrótce. Nad swoimi pomysłami na pewno pracować będą studenci z Plymouth, którzy w czerwcu przyszłego roku planują zaprezentować efekt końcowy swoich prac.

Dr Krzysztof Nawratek: wykładowca, dyrektor studiów magisterskich w School of Architecture, Design and Environment , Plymouth University , Wielka Brytania. Pracował w Polsce, na Łotwie (m.in. dla Rady Miejskiej Rygi oraz visting professor na Wydziale Geografii Uniwersytetu Łotewskiego) i Irlandii (m.in. jako główny urbanista dla Colin Buchanan w Dublinie oraz jako naukowiec w Narodowym Instytucie Analiz Regionalnych i Przestrzennych, Maynooth University). Był członkiem Rady Ekspertów Nagrody Europejskiej Przestrzeni Publicznej w 2012 i członkiem jury konkursu na dla polską wystawę na XIII Międzynarodowym Biennale Architektury w Wenecji w 2012 roku oraz XIV w 2014. Jest koordynatorem polskiej debaty zorganizowanej wokół Biennale Architektury w Wenecji w 2014 roku przez Galerię 'Zachęta'. Jest teoretyk miasta, autorem książek 'Miasto jako idea polityczna', Kraków 2008 (wydanie angielskie Plymouth2011), 'Dziury w całym. Wstęp do miejskich rewolucji' (Warszawa 2012, wydanie angielskiej Winchester 2012 ) oraz kilka artykułów naukowych, rozdziałów w książek oraz kilkudziesięciu esejów publikowanych w Polsce i na Łotwie. Zainteresowania badawcze Krzysztofa Nawratka dotyczą teorii miasta w kontekście filozofii post-sekularnej, ewolucji miasta post-socjalistycznego, kryzysu miasta neoliberalnego oraz perspektyw miejskiej re-industrializacji. Politycznie określa się jako przedstawiciel transhumanizującej lewicy post-chadeckiej.