Odszedł dyplomata z Wisły - Paweł Cieślar

Ja juz boje sie tu zagladc tyle nienawisci!

bylibyśmy już kolejną republiką wschodniego sąsiada...?

wiem, wiem - poznałem! piszesz bronkiem Red - Bulem

Ciszej nad tą trumną.

Polska dyplomacja w okresie PRL-u pełniła służebną rolę wobec ZSRR. Tylko zweryfikowani i sprawdzeni ludzie mogli pracować w dyplomacji. Jeżeli ktoś dzisiaj twierdzi, że nasi dyplomaci w tamtym okresie działali w interesie Polaków to mówiąc najbardziej oględnie (bardziej się nie da) mija się z prawdą nie bez udziału świadomości.

O dzień za wcześnie
Drugim wydarzeniem, które z żoną przeżyliśmy w Sztokholmie z Irmina i Pawłem Cieślarami, było wprowadzenie - 13 grudnia 1981 roku - stanu wojennego w Polsce. Społeczeństwo szwedzkie stanęło w ogromnej większości po stronie „Solidarności" i jej pomagało, zwłaszcza, że Edward Gierek wynegocjował ze Szwecją ruch bezwizowy. Polska była równocześnie przedmiotem kolosalnego zainteresowania zachodnich mediów, a każdy szczegół z przebiegu stanu wojennego był dla nich na wagę złota. I oto pod koniec kwietnia 1982 roku Cieślar zostaje zawiadomiony przez MSZ, że z okazji nadchodzącego Święta l Maja, w Polsce „zostaną złagodzone rygory stanu wojennego, obejmujące zwolnienie z internowania ponad 900 osób". Cieślar, który utrzymywał dobre stosunki z prasą szwedzką i z korespondentami zachodnimi w Sztokholmie i urządzał z nimi „brieflngi" (nieformalne spotkania prasowe", zwołał taki briefing 29 kwietnia 1982, i powiedział o tym „złagodzeniu rygorów", nie podając jednak dokładnej liczby zwolnień, a tylko informując zebranych, że będzie to „liczba znaczna". Stało się to sensacją wręcz światową, bo żaden ambasador polski w żadnym innym kraju świata tego nie uczynił. Później dowiedziałem się, że w oficjalnej Warszawie wybuchła (mówiąc bez ogródek) „wściekłość" za to na Cieślara, ponieważ wiadomość o tym miano ogłosić oficjalnie przed samym l maja czyli w piątek 30 kwietnia, a nie w czwartek, 29 kwietnia, jak to zrobił Cieślar. Za to. na następną nominację, na ambasadora w Indonezji, Cieślar musiał czekać „ładnych" kilka lat. Ale los mu to zrekompensował - w Indonezji był ambasadorem „w podwójny sposób" -objął to stanowisko, kiedy Polska była jeszcze (do końca grudnia 1989 roku) „Polską Rzeczpospolitą Ludową" a skończył swą misję w Dżakarcie, kiedy Polska wróciła do nazwy „Rzeczpospolita Polska".
Na przyjęciu w „Banialuce" obecny był także inny były ambasador - Eugeniusz Noworyta, nota bene autor bardzo interesującej książki pt. „Polityka i dyplomacja -Wspomnienia ambasadora", wydanej w 2008 roku. On również w swojej karierze dyplomatycznej reprezentował Polskę zarówno w PRL-u (jako ambasador w Chile, w Hiszpanii, w Nowym Jorku, gdzie był Stałym Przedstawicielem czyli ambasadorem przy ONZ), jak również w Trzeciej Rzeczypospolitej jako ambasador w Argentynie w latach 1996-2001. Opowiadam mu o skrócie „OMC" czyli „O Mało Co", jak nieformalnie dyplomaci polscy mówili o swych kolegach, którzy już byli zastępcami ambasadorów, ale ambasadorami nigdy. A on przytacza mi żartobliwą opowieść o „hierarchii" w MSZ-cie, która wyglądała tak - radca, starszy radca i bardzo stary radca. Na szczęście ani pierwsze ani drugie powiedzenie nie odnosi się ani do Cieślara ani do Noworyty, bo oni byli ambasadorami i w PRL-u i w RP. i dobrze zasłużyli się Polsce bez względu na nazwę jaką nosiła.

USA „na szarym końcu "
Fundacja Nobla oraz oficjalne władze szwedzkie respektują protokół. W publikacji tej pierwszej („Nobel Foundation Directory") narodowość Miłosza określona jest jako „USA and Poland", ale tak się składa, że Polska, w roku 1980, reprezentowana jest w Szwecji przez AMBASADORA, a USA - przez Charge d'Affaires (Williama S. Hamiltona). A więc na uroczystej tradycyjnej kolacji noblowskiej w ratuszu sztokholmskim, niemal bezpośrednio po wręczeniu nagród w Filharmonii Sztokholmskiej, "przydział miejsc" kształtuje się tak oto. Ambasador Cieślar siedzi miedzy żoną ministra kultury Szwecji, pianistką Inger Wikstroem, a panią Marguerite Nobel, nazywaną żeńskim dziekanem rodziny Noblów, ponieważ jest ona wdową po bratanku Alfreda Nobla. Pani Marguerite mieszka na stałe w Paryżu i co roku na uroczystości noblowskie do Sztokholmu przybywa. A żona ambasadora Cieślara ? Pani Irmina siedzi z jednej strony Czesława Miłosza, który z drugiej strony ma siostrę króla Karola XVI Gustawa, księżną Krystynę. Zaś przedstawiciel USA, ponieważ ambasadorem nie jest, siedzi, biedak, dość daleko od tej noblowskiej elity.
Miłosz, „betonowi" partyjnemu w Polsce robi w Sztokholmie potężnego psikusa. Swoje przemówienie noblowskie, wygłoszone poza uroczystościami w Filharmonii i w ratuszu, rozpoczyna od potępienia złowrogiego wydarzenia w dniu 17 września 1939 roku czyli od wkroczenia Armii Czerwonej na wschodnie tereny Polski w chwili, gdy Polska wciąż toczy walkę z niemiecką armią Hitlera. To, dla tegoż "betonu" jest wprost herezją

No tak, Adam Mickiewicz pisał "Litwo, ojczyzno moja", więc pewnie też polskim poetą nie był! Rzeczpospolita kiedyś miała szersze granice, szersze horyzonty. Miłosz całą swoją późniejszą twórczością rozsławiał polską literaturę, przekładał na angielski wybitnych polskich twórców. W młodości nawet wybitnemu filozofowi Leszkowi Kołakowskiemu zdarzyło się uwierzyć w marksizm, potem go zdiagnozował, zdemaskował i dlatego emigrował, podobnie jak Miłosz

Czesław Miłosz zaczął swoją karierę jako lewicujący poeta i stalinowski dyplomata. Na łamach „Rodzinnej Europy” deklarował, iż brzydzi go „kurczowy patriotyzm Polaków”, zwłaszcza kiedy jest podszyty religijnością („Prywatne obowiązki”). Według Miłosza: „Polak musi być świnią, ponieważ się Polakiem urodził” („Prywatne obowiązki”). Ciągle zaznaczał, że nie jest Polakiem, tylko stuprocentowym Litwinem (m. in. w radiu francuskim przedstawił się: „Jestem Litwinem, który pisze po polsku”).

był dyplomatą w czasie najgorszych , komunistycznych czasów , mało tego był nawet ambasadorem w tym czasie - to musiał być zaufanym partyjnych bonzów i członkiem zbrodniczej PZPR.