Francuz mistrzem języka polskiego

Dyktando odbyło się po raz trzynasty. Wzięli w nim udział cudzoziemcy uczestniczący w zajęciach szkoły, organizowanych przez Uniwersytet Śląski. Najmniej błędów spośród wszystkich uczestników popełnił Enguerran Massis, student filologii polskiej w Paryżu.

- Nie mam żadnych polskich korzeni, po raz pierwszy pojawiłem się w Polsce cztery lata temu, byłem tu wolontariuszem i do tego czasu uczę się polskiego. Zresztą przez dwa lata mieszkałem w Polsce, w Warszawie, wiec do języka jestem już przyzwyczajony. Spodziewałem się trudniejszego dyktanda, w Cieszynie pisałem zresztą już dwa lata temu, wtedy było o wiele trudniejsze. W języku polskim najtrudniejsza jest ortografia i gramatyka, która dla Francuzów jest prawdziwą katorgą – przyznaje 23-letni Massis.

Jego zwycięstwo było dużym zaskoczeniem, zwykle podczas dyktanda najlepiej radzili sobie cudzoziemcy z krajów słowiańskich. W tegorocznej edycji dyktanda tytuł Pierwszego Wicemistrza zdobyła Anait Wielan z Rosji, Drugimi Wicemistrzami zostały Nastassia Baranowa z Białorusi oraz Mariana Pytlowana z Ukrainy.

- Dyktando jest pomyślane tak, aby było przyjemnością. To wspólna zabawa dla nas i uczestników szkoły. W ten dzień nie ma zajęć, wszyscy przychodzą chętnie by sprawdzić się, na ile są już biegli w posługiwaniu się językiem polskim. Oczywiście że pojawia się moment rywalizacji, bo uczestnicy chcą okazać się najlepsi. Dyktando co roku jest trudne, w tym roku większość z nich miała do czynienia z wyrazami, które mogli po raz pierwszy usłyszeć w swoim życiu. Tekst tegorocznego dyktanda poświęciliśmy bowiem rocznicy bitwy pod Grunwaldem – mówi prof. Jolanta Tambor, szefowa Letniej Szkoły Języka i Kultury Polskiej.

Tekst dyktanda, z którym zmierzyli się uczestnicy.
"Pamięć wielkiej wiktorii", autor: prof. Aldona Skudrzyk:

Ścichły już, rozbrzmiewające do niedawna, dostojne dźwięki Bogurodzicy (alternatywnie: "Bogurodzicy"), średniowiecznego hymnu prowadzącego rycerstwo do boju. Słychać z oddali jakieś tępe odgłosy, rżenie i tętent szarżujących z impetem bojowych wierzchowców. Rozgorzała bitwa: zamęt, rwetes, szczęk mieczy i kruszących się kopii, zgrzyt, skrzypienie, łoskot uderzających o siebie zbroi i huk wystrzałów. Wokół srożą się woje, jeżą dzidy, kłębią ścierający się w zaciętej walce lżej opancerzeni strzelcy, piechurzy i ciężkozbrojni rycerze.
Bez wątpienia bitwa grunwaldzka (15 lipca 1410 r.) to dzień najświetniejszego triumfu (a. tryumfu) oręża polskiego. W kilkugodzinnej bitwie wojska polsko-litewskie złamały potęgę Krzyżaków, odnosząc miażdżące zwycięstwo nad elitą wojsk krzyżackich. A więc naprawdę można ogarnąć cały ten chaos, nawet usłyszeć bitewny hałas!
Była miłośniczką historii. Nie mogła w roku sześćsetnej rocznicy bitwy nie zobaczyć tego płótna. Tak, Matejkowska "Bitwa pod Grunwaldem", jak to już nieraz czytała, to rzeczywiste arcydzieło. Nie dziw, że artyście wręczono niegdyś berło królewskie na znak "panowania w sztuce". Takiego hołdu nie doczekał się żaden malarz.