Skandal na zawodach paraolimpijczyków

35-letni Janusz Rokicki z Cieszyna miał 18 lat, gdy stracił obie nogi pod kołami pociągu. Nie poddał się. Zaczął uprawiać sport. Należy do światowej czołówki niepełnosprawnych kulomiotów. Ma ogromną kolekcję dyplomów, medali, pucharów. Na ostatniej paraolimpiadzie w Pekinie zajął pechowe, czwarte miejsce. Razem z lekkoatletyczną kadrą paraolimpijczyków wrócił właśnie z zawodów w Holandii i Niemczech.

Zawodnicy nie dostali żadnego kieszonkowego, a na miejscu w Holandii okazało się, że mają zapewnione tylko śniadania i obiadokolacje. Sportowcy żywili się kanapkami zrobionymi podczas śniadania. Ukradkiem, bo przecież w żadnym hotelu wynoszenie jedzenia z restauracji nie jest mile widziane. Na stadionie nie mieli zapewnionej nawet wody. — Część sportowców nie ma stypendiów. Przy rencie 700 zł liczy się każdą złotówkę. A woda kosztowała 3 euro, więc jej nie kupowali — opowiada Rokicki. — Prosili kolegów o łyk wody — dodaje.

Niemczech kadra nocowała w pokojach z piętrowymi łóżkami, w budynku bez windy, z toaletą i łazienką na parterze. Karol Kozuń z Sieradza porusza się na wózku inwalidzkim. Studiował na AWF-ie. W 2005 roku wracał z kolegami autem z dyskoteki. Uderzyli w drzewo. Na skutek złamania kręgosłupa Kozuń stracił sprawność w nogach. Trenuje pchnięcie kulą i rzut oszczepem. — W Niemczech koledzy musieli mnie nosić do ubikacji. To było upokarzające. Jestem sprawny fizycznie, więc tylko dlatego byłem w stanie skorzystać z ubikacji, podobnie jak z prysznica. Nie były w ogóle przystosowane do potrzeb niepełnosprawnych.

Na sport niepełnosprawnych trudno znaleźć pieniądze. Kilka lat temu Rokicki, wtedy medalista paraolimpijski, by przetrwać, zbierał złom na śmietnikach. Teraz znowu ma trudną sytuację. Jeździ od firmy do firmy w poszukiwaniu sponsora. Na same niezbędne odżywki musiałby wydawać kilkaset złotych miesięcznie. — A przecież w pierwszej kolejności muszę zapłacić czynsz i utrzymać rodzinę -(— mówi.

Maciej Skupniewski, szef wyszkolenia Polskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych „Start", przeprasza zawodników za to, co stało się w Niemczech. — Zawierzyliśmy organizatorowi, a ten nie dopilnował podstawowych spraw. To się już nie powtórzy — zapewnia. I dodaje: — Oczywiście, nie sposób porównywać tego, co dostają np. piłkarze, z nakładami przeznaczanymi na sport niepełnosprawnych. O wiele trudniej zdobyć sponsorów. Najważniejsze jest to, że udało się doprowadzić do równouprawnienia, jeśli chodzi np. o wysokość sportowych emerytur — mówi.

Jednak Rokicki ma coraz bardziej dość. Przez ostatnie lata przy każdej okazji namawiał innych niepełnosprawnych, nawet przypadkowo napotkanych na ulicy, żeby zaczęli uprawiać sport. Przekonywał: to jest wielka szansa. — Teraz powoli dochodzę do wniosku, że to jednak nie ma najmniejszego sensu... — rozkłada ręce.