Małysz: Będę skakał pod domem

Nie jest to łatwa skocznia. Leci się na niej dosyć wysoko — przekonuje Adam Małysz. fot. Wojciech Trzcionka

Jak już pisaliśmy, w środę Adam Małysz razem ze swoimi kolegami z kadry narodowej testował nową skocznię w Wiśle-Malince (fotoreportaż i relacja: „Małysz przetestował Malinkę") , której oficjalne otwarcie nastąpi 27 września. Oddał trzy próbne skoki. Potem znalazł chwilę dla dziennikarzy.

Jak pan zareagował na wiadomość, że skocznia zostanie nazwana pana imieniem?
— Już wcześniej miałem podobne propozycje bycia patronem szkół, ulic, sal gimnastycznych itp. Wtedy się nie zgadzałem. Tym razem też w pierwszej chwili się nie zgodziłem. Uważam, że nazywanie obiektów czyimś imieniem lub stawianie komuś pomników powinno się odbywać dopiero po jego śmierci. Naciski z różnych stron były jednak ogromne. Gdy to wszystko spokojnie przemyślałem, doszedłem do wniosku, że skoro jestem skoczkiem narciarskim to chyba lepiej, żeby to skocznia niż np. sala gimnastyczna nazywała się tak jak ja. Ten obiekt powstała też w pewnym sensie dzięki mnie.

Patronowi chyba nie wypada źle skakać na swojej skoczni?
— Jeśli zawodnik nie jest w dobrej dyspozycji, to nawet na swojej skoczni nie skoczy dobrze. Ja jej nie budowałem osobiście. Gdybym sam ją robił, to postarałbym się o to, żeby przygotować coś specjalnie pod siebie. Żebym to właśnie ja najdalej skakał (śmiech). Takiej możliwości jednak nie było, więc teraz muszę się starać i dużo trenować.

Była trema przed pierwszym skokiem?
— Nie miałem znowu takiego stracha, żebym bał się skoczyć, ale przyznaję, że miałem lekką tremę. Obawiałem się, że rozbieg może być za krótki, że gdzieś będzie wystawał jakiś gwóźdź lub trafię na wybiegu na nierówność, ale okazało się, że wszystko jest w porządku. Skocznia jest bardzo fajna, a gdy dojdzie woda na rozbiegu, to będzie zupełnie ok.

Co można powiedzieć o rozbiegu i czy przeciwstok nie jest za krótki?
— Po rozbiegu jedzie się dobrze. Szkoda tylko, że jest zbudowany tak, jak w Zakopanem, czyli z aluminiowych blach. Gdy jest ciepło to wręcz przytrzymuje narty. Póki jest nowy, to jest ok. Może później zostanie zmieniony na ceramiczny. Z wyhamowaniem na dole też nie ma problemu, nawet słabsi zawodnicy powinni sobie poradzić. My nie pługowaliśmy a i tak nie dojeżdżaliśmy na sam szczyt. Jak będzie śnieg to będzie jeszcze łatwiej.

Jak podoba się panu obiekt i do jakiego innego można go porównać?
— Obiekt robi naprawdę imponujące wrażenie. Szczególnie, gdy widzi się go z samej góry. Myślę, że jest to jedna z najładniejszych skoczni na świecie. Trzeba przyznać, że nie jest to łatwa skocznia. Leci się na niej dosyć wysoko. Dzisiaj mieliśmy lekki wiaterek z przodu, ale gdy wiatr zacznie „kręcić” to może być różnie. Na pewno dobrze będzie nam się tutaj trenowało w sezonie letnim i zimowym, no i przede wszystkim przed olimpiadą. Skocznia przez swój przeciwstok oczywiście przypomina tę w Innsbrucku, tylko tam jest jeszcze bardziej stromo.

Były obawy, że może nie uda się panu skoczyć na tym obiekcie?
— Żałuję, że tyle lat było potrzebnych, żeby ta skocznia w końcu powstała. Mimo wszystko bardzo się cieszę, bo jest potrzebna nie tylko mnie, ale też innym skoczkom.Wierzyłem, że skocznia zostanie dokończona i że poskaczę tu jeszcze wiele razy, nim skończę karierę. Teraz mam ten komfort, że mam skocznię niemal pod domem i nie muszę jeździć daleko zagranicę, żeby potrenować. A jak mi się znudzi po paru dniach treningu, to pojadę do Zakopanego. To jest tylko 120 km.

Wraca pan do współpracy z fizjologiem profesorem Jerzym Żołądziem?
— Umowa jest już podpisana, więc znowu będziemy razem pracować. Profesor przygotowuje już razem z Łukaszem Kruczkiem plany treningowe, które będziemy realizować.

Co z formą?
— Myślę że systematycznie idzie w górę. Jestem zadowolony z ostatnich treningów w Zakopanem i tych trzech skoków oddanych tutaj.

Notował: PIOTR MALAK