Miłość od pierwszego wejrzenia

Sakramentalne „tak” powiedzieli sobie 11 listopada, w Święto Niepodległości, w kościele ewangelickim w Suchej Średniej na Zaolziu. – Chodziłem do chóru kościelnego i tam zauważyłem Lidkę. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Bardzo mi się podobała. Zwróciłem uwagę na jej wesołość, była energiczna, angażowała się we wszystko, co robiła – wspomina Oskar Pawlas. Pani Lidia zapamiętała to trochę inaczej: – Był moim wiernym kolegą. Widziałam, że lubił moje towarzystwo... Ceniłam jego spokój i to, że nie ogląda się za innymi dziewczętami.

Razem pracowali w Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej. Ona dodatkowo angażowała się w amatorski ruch teatralny. Grała w „Karpackich góralach” i „Poczciwym młynarzu”. Robiła to tak dobrze, że kierownictwo Sceny Polskiej Teatru Cieszyńskiego, w osobie Władysława Niedoby, zaproponowało jej angaż. – Moja sympatia krzywo na to patrzyła – wspomina pani Lidia. – Za bardzo angażowała się w aktorstwo, a co za dużo, to nie zdrowo – potwierdza po latach pan Oskar. – To nie było miłe, jak się do wszystkich uśmiechała, nawet ze sceny.

Ludzie mówią o parze, że są jak woda i ogień. On spokojny, cichy i stanowczy. Ona dusza towarzystwa, jak sama przyznaje, wygadana trochę ponad miarę. Znajomi ich związek kwitowali stwierdzeniem: – Kontrasty się przyciągają.

Jaka jest recepta na tak długie pożycie małżeńskie? – Oczywiście musi być miłość i związek dusz. Jeden drugiego musi rozumieć, ufać mu, musi umieć ustąpić i przyznać rację. Jeśli nie zgadza się w czymś, to raczej należy ugryźć się w język niż powiedzieć o jedno słowo za dużo. Lepiej pomalutku przekonywać partnera do swoich racji – kwituje Lidia Pawlas. Sama miała twardy orzech do zgryzienia, gdy pan Oskar wyszedł z propozycją wyjazdu na plenery. Byli wtedy jeszcze stosunkowo młodzi i różne rzeczy mogły się na plenerze zdarzyć. Niezbyt chętnie, ale jednak zgodziła się. – Trzeba tolerować pasje partnera, zrozumieć go i mieć do niego zaufanie. A ponieważ nie mogłam z nim jechać, bo uczyłam w szkole w Hawierzowie-Suchej, więc starałam się przyjechać z nim albo na początek pleneru albo na wernisaż – wspomina.

– Ja bym jeszcze dodał, że istotne jest dostosowanie się, poszanowanie drugiego i trzymanie się swoich zasad – wtrąca się do rozmowy mąż pani Lidii.

Z perspektywy czasu, małżonkowie oceniają, że ich życie nie było usłane różami. Nie było ich stać na wielką rozrzutność. Zawsze były jakieś problemy. - Być może właśnie to myślenie o przyszłości, zapobiegliwość w zabezpieczeniu domostwa, aby było co do garnka włożyć, by wyjść z finansami na prostą, także mają wpływ na budowę wspólnoty. Ale są drobne przyjemności, placek ze śliwkami – mówią, uśmiechając się zgodnie, małżonkowie z długim stażem.