Wyrafinowana Nowa Muzyka

Trzeci Festiwal Nowa Muzyka zdominowali artyści z wytwórni Warp, która udowadnia, że elektronika nie musi być wcale hedonistycznym techno i że piosenka może mieć klimat retro, a gitary nie muszą powtarzać trzech akordów. W Cieszynie słucha się bowiem tzw. nowych brzmień - termin to dość pojemny, choć znacznie lepszy od „nowej muzyki", która utożsamiana jest głównie z muzyką współczesną. Elektronika, wszelkie postacie techno (łącznie z nurtem określanym jako inteligentna muzyka taneczna), fuzje nowych brzmień i hip-hopu, avant rock - słowem to, co powoduje, że aktualna scena muzyczna jest tak bardzo eklektyczna. W Cieszynie granice nie istnieją - liczą się pomysły i warsztat samych artystów, którzy zwabieni ideą coraz chętniej zaczynają tutaj przyjeżdżać.

W tym roku festiwal zdominowali artyści związani z angielską wytwórnią płytową Warp, która od niemal 20 lat udowadnia, że elektronika nie musi być wcale hedonistycznym techno, że piosenka może mieć klimat retro, że gitary nie muszą powtarzać trzech akordów. Wszystkie gwiazdy Warpa zagrały znakomite koncerty.

Scott Herren (wraz z DimLite) aka Prefuse 73 pokazał, jak dziś łączy się elektronikę z hiphopowym pulsem, jak „tnie się" na kawałki nawet najbardziej taneczny utwór, jak zmusza się publiczność, by nawet przez chwilę nie tańczyła, ale by słuchała. Podobny w tym destrukcyjnym myśleniu jest Chris Clark, generujący podczas występu nieprawdopodobną ilość pomysłów, bawiący się tym, że część z nich już po chwili ląduje w koszu. Jamie Lidell to piosenkarz, choć - dodajmy - przewrotny. Buduje swe utwory niczym szlagiery z dawnych lat, nasycając je funkiem, soulem, ale gdy trzeba - zapomina o śpiewaniu i z pasją rzuca się na instrumenty klawiszowe, tworząc improwizowany hałas. I wreszcie Battles - jedna z najbardziej gorących formacji ostatnich miesięcy, której twórczość wymyka się łatwej klasyfikacji. Amerykanom - mającym w składzie eksperkusistę zespołu Helmet oraz syna awangardowego jazzmana Anthony'ego Braxtona - bliska jest idea postrocka (czyli rozbioru muzyki na czynniki pierwsze), ale także totalnej improwizacji jako podstawowego elementu artystycznej wypowiedzi. Niestety, koncert ze względu na zmagania ze sprzętem nie był udany. Pozostał niedosyt, ale i przekonanie, że w „sterylnych" warunkach Battles zagraliby znakomicie. Poza artystami z Warpa bardzo dobre wrażenie zrobił kanadyjski Holy Fuck (podobnie jak Battles, przylecieli zaraz po festiwalu w Glastonbury). Mieliśmy też koncert Osaka Invasion, tanecznego setu Landstrumm i Milanese, głębokie brzemienia Deadbeata.

Na małej scenie oraz w klubie festiwalowym rozbrzmiewała elektronika, zespoły grające na gameboyach, freestyle i hip-hop. Młodzi artyści, często debiutanci, tworzyli silny kontekst dla głównego nurtu, a ten był w tym roku wyjątkowo spójny i konsekwentny (poza przeciętnym The Heavy). Pytania pojawią się jednak w przypadku rodzimych artystów, którzy wystąpili na głównej scenie. Flykiller (nowe przedsięwzięcie Pati Yang), Dick4Dick czy Öszibarack z eksperymentami i nową muzyką nie mają nic wspólnego. W Polsce można znaleźć godnych partnerów dla światowych gwiazd, trzeba jednak szukać w środowiskach undergroundowej elektroniki i improwizacji. Wtedy Nowa Muzyka, będzie miała szanse stać się rzeczywiście „nowa". Mam nadzieję, że już za rok.

WIĘCEJ NA TEMAT FESTIWALU:
Fotoreportaż z festiwalu
Trzy noce z nową muzyką
Nowa muzyka bywa głośna
Battles zapowiada szaleństwo
Prince i Beck w jednej osobie
Znowu przyjedzie nowa muzyka