Spełniło się wielkie marzenie

Nigdy nie zapomnę, jak w latach 80. jadąc od rodziny w Austrii staliśmy maluchem w kolejce, która zaczynała się przed przejściem w na moście Przyjaźni a kończyła kilka kilometrów dalej w Cieszynie-Pastwiskach. Od północy ustawiliśmy fiacika w ogonku, prawie pod naszym domem, a dopiero rano wjechaliśmy do Czech. Nie lepiej było w drodze powrotnej. Wydawało się, że w domu będziemy za pięć minut, a tu kolejka samochodów zastała nas już w Trzyńcu. Tym razem musieliśmy odstać chyba z osiem godzin. Gdy byliśmy tuż przed mostem Wolności jakiś facet próbował maluchem wepchnąć się do kolejki. Kilku mężczyzn szybko wybiło mu to z głowy, najpierw wynosząc fiacika z kolejki, a potem kładąc go na boku. Kolejka rządziła się swoimi prawami...

Pamiętam też podróże pociągiem - wielogodzinne postoje na stacji w Zebrzydowicach, podczas których pogranicznicy ostukiwali przedziały centymetr po centymetrze poszukując wywrotowych materiałów. Pamiętam w końcu wizyty w magazynach celnych, gdzie wydawano paczki nadchodzące od rodzin z zagranicy. Funkcjonariusze godzinami grzebali w kartonach wybierając co lepsze rzeczy dla siebie...

Mój tata, nie wiadomo czemu, strasznie denerwował się przekraczając granicę. Było to po nim tak widać, że WOP-iści zawsze kazali nam zjechać na bok, a potem drobiazgowo nas sprawdzali. Raz wieźliśmy tylko sandały, które mój tata dla zmyłki założył na nogi. Nie wiem jak to się stało, że pogranicznicy je wypatrzyli i znowu dokładnie nas przetrzepali.

Ostatnimi laty było już łatwiej, ale nadal trzeba było pokazywać dokumenty, poddawać się wyrywkowym kontrolom i odpowiadać na głupie pytania: gdzie pan jedzie? Szczególnie to ostatnie doprowadzało mnie do szewskiej pasji. — Jak to gdzie, do Czech! — najczęściej odpowiadałem niegrzecznie. Ale jeszcze bardziej wkurzało mnie, gdy robiąc zdjęcia do gazety na granicy zawsze przyczepiał się do mnie celnik albo pogranicznik pytając: po co, dlaczego, dla kogo, czy nie wiem, że nie wolno? W takich wypadkach też nie przebierałem w słowach, bo po 1989 roku nikt nie miał prawa zabraniać nam fotografowania przejść granicznych. — Niech mnie pan spisze, aresztuje, albo się odczepi — odpowiadałem i dalej robiłem swoje.

Cieszę się, że z tym wszystkim już definitywnie koniec. Gdyby było lato, pewnie jutro przeszedłbym się na piwo do Czech w bród, przez Olzę. Dla głupiej frajdy, że wreszcie mi wolno.

ZAPRASZAM CZYTELNIKÓW „CODZIENNEJ" DO SPISYWANIA WŁASNYCH WSPOMNIEŃ Z GRANICY W KOMENTARZACH PONIŻEJ.