Wspaniały Bułhakow Kokotka

Przyznam szczerze, że wchodziłam do teatru pełna obaw, które zawsze towarzyszą, kiedy przychodzi mi na scenie oglądać adaptację „wielkiej literatury”. Tym razem jednak obawy zostały rozwiane w trakcie paru minut. Bogdan Kokotek, reżyser i autor adaptacji, mistrzowsko wręcz okiełznał Bułhakowa. W bardzo płynny sposób udało mu się połączyć wszystkie wątki, z uwypukleniem Jeszui Ha-Nocri, w jedną przejrzystą i ujmującą całość. Bogdan Kokotek, jako autor adaptacji, rzeczywiście pozytywnie zaskoczył. Można mieć pretensje, że nie wszystkie wątki znalazły się na scenie, że ważne momenty pominięto, jednak te pretensje to zwyczajne złośliwe czepianie się.

Cały zespół aktorski Sceny Polskiej zagrał naprawdę wyśmienicie, trzymając widza w napięciu i zadumie. Wypada zacząć od wspaniałego, jak zawsze Karola Suszki w roli Stiopy Lichodiejewa, dyrektora teatru Variétés. Warto na pewno wyróżnić postać Wolanda, zagranego gościnnie przez Kajetána Písařovica. Jego czeski akcent, dodał egzotyki dziwnemu przybyszowi z innego świata. Aktor świetnie poradził sobie z językiem polskim. Świta Wolanda pokazała się w całej swojej krasie i różnorodności. Niesamowicie udał się Behemont w wykonaniu bosko kobiecej Anny Konieczniej. Przyćmiła nieco Hellę (świetna rola Izabeli Kapias), która jednak też umiała przebić się na scenie. Zaskoczyła pozytywnie i namnożyła pytań Katarzyna Wojczyk, jako Assello.

Cała diabelska ekipa, trzymająca w ryzach teatr życia, wyczarowała przed widzami piękny, a zarazem przerażający świat. Pomagała im w tym scenografia Krzysztofa Małachowskiego. Widać, że duet Kokotek-Małachowski potrafi świetnie się dogadać i przemawiać jednym językiem, kiedy trzeba mówić jednogłośnie, w innych wypadkach uzupełniać się albo przekomarzać. Wtóruje im Zbyszek Siwek, którego muzyka dotworzyła klimat poszczególnych scen. Słyszalna była zwłaszcza w Balu Pełni Księżyca, którego gospodynią była Małgorzata. W tej roli wystąpiła świetna, zadziwiająco kobieca Małgorzata Pikus, szukająca swojego Mistrza (Grzegorz Widera).

W cieszyńskim teatrze zobaczyłam najpiękniejszą scenę ukrzyżowania, jaką kiedykolwiek było mi dane oglądać. Wspaniała postać Poncjusza Piłata w wykonaniu Ryszarda Malinowskiego wybiła się, zgodnie z intencjami reżysera, na plan pierwszy, usuwając poniekąd w cień samego Jeszuę (Dariusz Waraksa).

Scena Polska tym razem pokazała kawał bardzo dobrego współczesnego teatru. Warto poświęcić wieczór na tę sztukę. Wierzę, że o spektaklu będzie jeszcze głośno.

***

Powyższy artykuł wyraża osobiste poglądy jego autora. W dziale Opinie Gazetycodziennej.pl chcemy prezentować różne stanowiska na tematy społeczne, gospodarcze, polityczne, kulturalne, religijne i sportowe Śląska Cieszyńskiego ludzi różnych opcji, wyznań, zainteresowań... Chcielibyśmy, aby dział Opinie naszego dziennika stał się szeroko pojętą platformą wymiany opinii o regionie. Zapraszamy chętnych do przesyłania nam felietonów, dzielenia się z nami swoimi spostrzeżeniami oraz bieżącego komentowania artykułów.