Bohaterowie, ale nie dla wszystkich. A szkoda... [OPINIA CZYTELNIKA]

W Polsce o paraolimpijskich igrzyskach w Londynie głośno zrobiło się dopiero kilka dni temu, i to nie za sprawą świetnej postawy polskich sportowców, o nie. Powodem do podjęcia tematu na większą skalę był wpis na blogu Janusza Korwin-Mikkego, znanego populisty, który wiele chciałby, ale (na szczęście) nie wiele może, i który od nastu lat śni i przez sen bredzi o własnej potędze. Tym, którzy nie są w temacie śpieszę przypomnieć, że JK-M zmagania paraolimpijczyków uważa za odpowiednik "zawodów w szachy dla debili" i "turniejów brydża dla ludzi z zespołem downa". Ot, takie niewinne porównania.

Dla JKM śledzenie poczynań paraolimpijczyków przez ludzi zdrowych, będzie dla tych drugich opłakane w skutkach. Skończy się zaburzeniami w motoryce, bo - jak pisze na blogu - z kim się zadajesz, takim się stajesz. Co o tym myśleć - nie wiadomo. Z jednej strony Korwin- Mikke, twórca tuzina partii polityczno-satyrycznych, bredzi jak Piekarski na mękach. Z drugiej, ma trochę racji. Bo w przypadku paraolimpijczyków powiedzenie "z kim się zadajesz takim się stajesz" chyba faktycznie ma rację bytu. W końcu od kogo, jak nie od nich możemy nauczyć się niezłomności i wytrwałości? Przecież nie od JK-M, chociaż i on wykazuje te cechy. W końcu po każdej porażce, które ostatnio ponosi na "nonstopie", odradza się niczym feniks z popiołów. Różnica polega na tym, że kiedy niepełnosprawni sportowcy sięgają po kolejne laury, on ciągle jest ostatni.

Taki Janusz Rokicki na przykład. Gość, który w młodym wieku stracił obie nogi, którego świat w jednej krótkiej chwili całkowicie się zawalił. Ilu z nas, będąc w podobnej sytuacji, odpuściłoby, przegrało z niemocą, bólem, zrezygnowaniem, żalem? Nie ma nawet sensu liczyć. On tymczasem, na przekór losowi i trochę też samemu sobie - o ironio - stanął na nogi. Wygrał, chociaż długimi momentami sam w to nie wierzył. Na co zatem zasługuje? Na uznanie i szacunek, czy może na to, aby pierwszy lepszy polityk - przebieraniec mówił, że to co uprawia, to nie jest sport?

Albo Natalia Partyka, która trzy razy z rzędu wygrała paraolimpijski turniej tenisa stołowego. Zastanówcie się ilu polskich sportowców może pochwalić się podobnymi osiągnięciami? Na szybko, bez sprawdzania, do głowy przychodzi tylko Robert Korzeniowski, który dziś dla każdego jest wzorem, idolem, bohaterem. I dobrze, bo na to zasłużył. Tak samo, jak Partyka, która również dokonała wielkiej rzeczy.

Niestety w Polsce mało kto to docenia. Żal to mówić, ale paraolimpijczyków uważamy za dzieci gorszego Boga. W gruncie rzeczy wszyscy, nawet jeśli oburzamy się na dźwięk słów tak skandalicznych, jak przytoczone wyżej, na dłuższą metę nie doceniamy ich, lekceważymy i chyba nawet unikamy. Dość powiedzieć, że władze państwowe nie były obecne ani na olimpijskim ślubowaniu niepełnosprawnych sportowców, ani na ceremonii otwarcia igrzysk, a LOT odmówił przewiezienia do Londynu części sprzętu paraolimpijczyków, zasłaniając się regulaminem. Do tego w mediach, poza krótkimi, medalowymi wzmiankami, nie uświadczymy relacji z zawodów, nie mówiąc już o dłuższych transmisjach. Dlaczego? Bo estetyka na to nie pozwala, bo pokazywanie ludzi chorych i niepełnosprawnych zaburzy poczucie dobrego smaku. W telewizji powinni być pokazywani piękni i młodzi, nawet jeśli są skrajnie beznadziejni i nieutalentowani.

Tym sposobem zamiast startów polskich paraolimpijczyków, telewizja woli nadać pięćdziesiątą powtórkę meczu Polska-Grecja z Euro 2012, wychodząc z założenia, że polski kibic nad złoto i rekord świata Macieja Lepiaty w skoku wzwyż (2,12 - brązowy medal MP w tym roku dawał rezultat 2.16) przekłada głupotę Szczęsnego i tragicznego Smudę. Znacznie łatwiej jest trafić na porażkę siatkarzy z Australią, albo lanie życia jakie sprawili im Rosjanie, niż na zwycięstwo Mateusza Michalskiego w biegu na 200 metrów, okraszone zresztą rekordem globu. Dziwne to i lekko niezrozumiałe, ale najwyraźniej odnosimy w sporcie tyle sukcesów, że nie musimy transmitować tych paraigrzysk. Jesteśmy potęgą, ot co. Samozwańczą, ale zawsze.

Oczywiście, nie chodzi o to, żeby rozpływać się w zachwytach nad ideą paraolimpiady, przesadnie gloryfikować osiągnięcia niepełnosprawnych sportowców, czy publicznie współczuć i beczeć nad tym jak mają ciężko, a mimo to dzielnie sobie radzą. Nie, oni tego nie potrzebują. Wiem, bo chodziłem do klasy z dziewczyną cierpiącą na coś w rodzaju porażenia układu ruchu, która trenowała jedną z lekkoatletycznych konkurencji. Ona nie potrzebowała Bóg wie jakiego wsparcia, sama świetnie sobie radziła. I mam wrażenie, że jedną z najlepszych szkolnych chwil przeżyła, gdy nagrodzono ją (chyba na zakończenie roku) za osiągnięcia w sporcie. Nie było to nic szczególnego, dostała taką samą nagrodę jak każdy, ale to właśnie było w tym najważniejsze. To, że potraktowano ją szeregowo, że zrównano z innymi, ze zdrowymi.

Wydaje się, że niepełnosprawni sportowcy właśnie tego oczekują. Sami doskonale wiedzą, ze nigdy nie będą jak ich pełnosprawni koledzy, że ich występy nie będą dostarczać podobnych wrażeń. Mają tego pełną świadomość, ale to nie znaczny, że można ich pomijać, zbywać czy traktować na zasadzie "fajnie, że jesteście, ale i tak mało nas interesujecie". Wprost przeciwnie, trzeba ich docenić, okazać należne wparcie i szacunek, bo naprawdę na to zasługują. Chociażby dlatego, że o swoje walczą nie tylko na sportowych arenach, ale też poza nimi, zmagając się ze wszelakiej maści krytykantami i ignorantami, którzy chcą obedrzeć ich z tego, co jest dla nich najcenniejsze.