Zagraniczny sukces Wyższobramskiego Chóru Kameralnego

Kontakty pomiędzy obiema parafiami zainicjowane zostały przed dwoma laty podczas zimowego tournee chóru po Bawarii. Wówczas cieszyńscy śpiewacy otrzymali zaproszenie na koncert inaugurujący Dni Muzyki w Schwabach (Schwabacher Musiktage), które odbywają się cyklicznie co dwa lata. Kierownikiem artystycznym festiwalu jest miejscowy kantor, Dyrektor Muzyki Kościelnej Klaus Peschik.

Tegoroczny festiwal objęty honorowym patronatem burmistrza Matthiasa Thüraufa rozpoczął się 5 lipca o godz. 19.30 koncertem Wyższobramskiego Chóru Kameralnego pod dyr. Piotra Sikory w kościele Miejskim. Zespół zaprezentował ponadgodzinny program, składający się z utworów różnych epok i stylów. Licznie zgromadzona publiczność nagrodziła cieszyńskich śpiewaków gromkimi brawami, tak, że nie obyło się bez bisów. Na koncercie obecni byli przedstawiciele lokalnych władz oraz mediów. Kolejnego dnia na łamach miejscowej gazety Schwabacher Tagblatt i portalu www.nordbayern.de dziennikarz Hans von Draminsky umieścił bardzo pochlebną recenzję z koncertu Cieszyniaków:

Wyższobramski Chór Kameralny wystąpił w kościele Miejskim

SCHWABACH – tak wygląda kultura chóralna: Wyższobramski Chór Kameralny z polskiej parafii partnerskiej z Cieszyna wystąpił w świeżo odnowionym kościele św. Marcina i św. Jana Chrzciciela w Schwabach. Był to jeden z tych koncertów, które na długo i dobrze pozostają w pamięci.

Mocne głosy i muzyczna inteligencja – tak zaprezentował się w Schwabach Wyższobramski Chór Kameralny.

Skład stosunkowo młodego zespołu maleńki, niespełna tuzin śpiewaków staje na scenie, śpiewa również dyrygent Piotr Sikora. O tym, że mimo tego chór zabrzmi potężnie i wyraziście, zapewnia członkini Schwabacher Kantorei, która słyszała już zespół podczas pobytu w Polsce. Pełna uznania dodaje: „ich śpiew przyprze nas do muru” – co zdaje się być prawie typowym fenomenem wschodnioeuropejskich chórów.

Tutaj nikt nie może się schować za swoim chórowym kolegą, intonacja i artykulacja muszą zgadzać się w 100 procentach, a budowane stopniowo i starannie muzyczne napięcie nie może nagle się zapaść.

Jedenaścioro Polaków rozpoczyna z widoczną swobodą. Utworem Giuseppe Pitoniego „Cantate Domino” przedstawiają się jako elitarny chór z potężnymi basami, jaśniejącymi sopranami i dopasowanymi głosami środkowymi. „Boże Wielki” to polska wersja pieśni „Grosser Gott wir loben dich” – zaśpiewana szeroko i z wielką siłą oddziaływania, daleko inną od standardowych chóralnych wykonań.

„Kleine Nachtmusik” Wolfganga Amadeusza Mozarta to już wokalne odkrycie, w którym Wyższobramski Chór pokazuje swoje możliwości jeśli chodzi o precyzyjne współbrzmienie i do krańców możliwości zbalansowany harmoniczny śpiew. Człowiek czuje się jak podczas występu słynnych amerykańskich zespołów A-cappella, które odnosiły wielkie sukcesy w drugiej połowie XX wieku.

Wyższobramski Chór Kameralny opanował również sztukę śpiewania lirycznego, co daje się odczuć słuchając m.in. hymnu „Confitebor” Josefa Gabriela Rheinbergera. Poza tym chórzyści poruszają się swobodnie i pewnie pomiędzy efektownym romantyzmem i dramatycznym neoromantyzmem. Wiedzą nawet, jak w muzyce kościelnej z operowego języka Giuseppe Verdiego uczynić spirytualny lament.

Gdy działający jak dobrze nastrojony instrument chór zbiera się na emporze organowej wokół dyrektora muzyki kościelnej Klausa Peschika, ich współdziałanie przekonuje o głębokim wzajemnym zrozumieniu i umiejętności budowania napięcia poprzez treści emocjonalne.

Minimalny czas prób

Pomimo zaledwie jednej wspólnej próby chór i organista osiągają zadziwiający stopień synchronizacji, zarówno w tanecznym „Lobet den Herren” jak i eterycznym wezwaniu „Blessed be the God” Samuela Sebastiana Wesleya. Kulminacją wspólnych występów jest inteligentna parafraza „Von Himmel hoch” – „Warownym grodem”, w której rozważnie zaplanowane budowanie napięcia osiąga wzorcowy charakter. Postmodernistyczna medytacja o przyjściu Najwyższego.

Klaus Peschik wykonuje „Monolog und Fuge für Orgel“ Rheinbergera i „Preludium i fugę c-moll“ Jana Sebastiana Bacha. Chór łapie w tym czasie oddech – koniecznie, gdyż zaraz wykona słynną fugę g-moll Bacha (BWV 578) w opracowaniu Warda Swingle, założyciela legendarnych „Swingle Singers”. Kto kiedykolwiek miał okazje usłyszeć na żywo tych amerykańskich akrobatów wokalnych, ten chyli czoła przed Wyższobramskim Chórem Kameralnym, który praktycznie w niczym nie ustępuje słynącym z wykonywania superszybkich muzycznych eksperymentów Amerykanom.

Na zakończenie jeszcze refleksyjna pieśń gospel i trzy przebojowe polskie piosenki ludowe. W obliczu aplauzu na stojąco zachwyconej publiczności, chór wykonuje jeszcze nieco niedorzeczną wiązankę „Alleluja-Medley”, która niczym kolejka pędzi poprzez historię muzyki pomiędzy piątą symfonią Beethovena a „Mesjaszem”, wykonując przy tym liczne zabawne i gwałtowne skręty. Na końcu wybucha radosny śmiech, który zdaje się nie mieć końca.

Hans von Draminsky
Tłum. PK.S.

Oryginalny tekst znajduje się tutaj.