Pies przewodnik nieoceniona pomoc dla niewidomego

W Polsce ok. 80% psów przewodników to labradory. Tresura trwa 2 lata i opiera się na systemie nagród. Wytresowanie psa przewodnika to koszt 30 tys. zł.

Podczas tresury uczony jest odnajdywania przejść dla pieszych, drzwi, ławek, prowadzenia swojego opiekuna środkiem chodnika, zatrzymywania się przed schodami. Idąc z psem przewodnikiem, niewidomy nie musi się obawiać, że nagle pobiegnie on za kotem lub wystraszy się sygnału przejeżdżającej np. karetki. Prowadzenie swojego właściciela to dla czworonoga praca. Pies i jego opiekun tworzą zgrany duet. Człowiek troszczy się o jego potrzeby oraz zapewnia stałą opiekę weterynaryjną. Po upływie sześciu lat pracy czworonożny przyjaciel przechodzi na zasłużoną emeryturę i już nie pracując zostaje z niewidomym lub idzie do rodziny zastępczej. W Polsce szkoleniem psów przewodników zajmują się: Polski Związek Niewidomych, Fundacja Vis Maior oraz Fundacja Labrador Pies Przewodnik. W siedzibie PZN w Chorzowie poznałam taki niezwykły duet niewidomą mieszkankę Katowic Anetę Wawrzos i jej psa przewodnika.
Pies Anety został wyszkolony przez Fundację Labrador Pies Przewodnik z Poznania. Oto droga, jaką przeszła Aneta podczas ubiegania się o psa w tej fundacji: pierwszym krokiem, jaki musiała zrobić to wysłanie wniosku, do którego dołączyła orzeczenie o niepełnosprawności oraz zaświadczenie o ukończonym kursie orientacji przestrzennej.

Po przejściu tego etapu zaproszono ją do Poznania, gdzie zostały sprawdzone jej umiejętności chodzenia z Białą laską. Taki test odbywa się przy udziale psychologa i trenerów. Kolejna pozytywna ocena i pozostało już tylko czekanie na psa. Udało się. Zaproszono Anetę ponownie na szkolenie. Takie szkolenie to przede wszystkim dopasowanie się do potrzeb niewidomego. Z przeznaczonym dla niej psem nasza bohaterka uczyła się poruszania w jego towarzystwie oraz wydawania komend. Następny krok to poznawanie tras w miejscu zamieszkania i to właśnie wtedy nastąpiło formalne przekazanie psa i podpisanie umowy.

Zadałam Anecie kilka pytań, między innymi: jak się wabi jej czworonożny przewodnik i ile czekała na niego, jak wyglądało ich pierwsze spotkanie i jakie są plusy i minusy posiadania psa przewodnika?

Oto, co mi odpowiedziała:
Mój pies przewodnik to czarny labrador, wabi się Jager, co z języka niemieckiego oznacza „myśliwy”. Zamieszkał ze mną w marcu 2016 roku, pracujemy więc razem ok. 1,5 roku. Od momentu złożenia przeze mnie dokumentów do chwili przekazania psa upłynął mniej więcej rok.
Pierwsze spotkanie… do dziś wspominam z rozrzewnieniem. Nastąpiło ono w Poznaniu, w pensjonacie, w którym zatrzymałam się na czas szkolenia. Po krótkiej rozmowie z Panią instruktor Jager został wprowadzony do pokoju. Ucieszył się na mój widok, radośnie merdał ogonem, skakał. To jego zachowanie pozytywnie mnie zaskoczyło.
Posiadanie psa to dla mnie same plusy
Przede wszystkim poruszanie się jest dużo łatwiejsze, bezpieczniejsze, bardziej komfortowe, nie wymaga tak dużego wysiłku jak wtedy, gdy chodziłam z białą laską. Pies zaznacza krawężniki, pokazuje schody, drzwi, przejścia dla pieszych, ławki, omija przeszkody. Potrafi prowadzić mnie w linii prostej, co było wcześniej moim problemem, bo jakoś zawsze znosi mnie na prawą stronę. Jest bezcenną i nieocenioną pomocą. Nie wyobrażam już sobie życia bez niego.

Aneta i Jager to para przyjaciół takich na dobre i na złe, którym sprawia radość wspólne towarzystwo. Po raz kolejny można powiedzieć że pies jest najwierniejszym przyjacielem człowieka.