Na przestrzeni wieków przybierał on różne formy, które jednak ostatecznie wykształciły ten trójdzielny prosty zapis: motto, wpis właściwy i dedykację. Wpisy te były bardzo często uzupełniane różnymi rysunkami, a także obrazkami i ornamentami. fot. FJD
Tradycyjne w ostatni piątek miesiąca Książnica Cieszyńska zaprosiła wielbicieli starodruków na kolejny wykład z cyklu "Cymelia i osobliwości...", który tym razem poświęcony został kilkusetletniemu zwyczajowi pisania pamiętników, zwanymi też sztambuchami.
Bardzo interesującą prelekcję zaprezentowała pani dr Aleksandra Golik-Prus, która na autentycznych przykładach tychże pamiętników, oparła swój naukowy wywód. Starsze pokolenie jeszcze bardzo dobrze pamięta te czasy w których pamiętniki szkolne stanowiły formę przyjaźni i powrotu do wspomnień z lat szkolnych i nie tylko. Najstarsze sztambuchy pochodzą z XVI wieku, a kolebką ich było niemieckie miasto Wittenberga. W początkowym okresie, a był to czas romantyzmu, nazewnictwo było różnorodne, które jednak po jakimś czasie ukształtowało słowo sztambuch / niem. Stammbuch / czyli jakby pamiętnik.
Na przestrzeni wieków przybierał on różne formy, które jednak ostatecznie wykształciły ten trójdzielny prosty zapis: motto, wpis właściwy i dedykację. Wpisy te były bardzo często uzupełniane różnymi rysunkami, a także obrazkami i ornamentami. Zależało to zawsze od inwencji wpisującego się w pamiętnik. Z czasem wykształciły się też typowe zwroty pamiętnikowe szczególnie w przypadku tego wpisu właściwego. Niektóre były bardzo proste, ale jakże wymowne w swojej treści. Dla przykładu jeden ze wpisów tak brzmiał: "W pracy czerp ukojenie - A w modlitwie siłę duszy – Bogu poleć swe cierpienie – A Bóg dobry łzy osuszy".
W dzisiejszej dobie pamiętniki zastąpione zostały blogami do których w zasadzie mogą wpisywać się różne osoby. Książnica Cieszyńska posiada w swoich zbiorach kilkanaście sztambuchów, które prelegentka na koniec swojego wykładu zaprezentowała słuchaczom.
Dodaj komentarz