Przi niedzieliczce coby nie zapómnieć naszej rzeczy: We "Filutku" jak sie trefiło to aji żywca sie szło napić

"...stoły kiejsi dwie maluśki chałupki...". fot. FJD

"...je mi moc luto za tym “Filutkym...". fot. FJD

"...kaj trzeja lecieć za potrzebóm...". fot. FJD

Dzisio Wóm zaś poczytóm po naszymu opowiadanie "Zaś cosi wynotwili" Zbigniewa Niemca, z książki "Kaj idziesz człowiecze". fot. FJD

cd. słownika:

błozyn - żartowniś
Tyn błozyn zaś tu prziszeł i cosi wydziwio.

bobek - owcze i kozie odchody
Bobki sóm twarde i na nich nie idzie ukielznóć.

Marasym po łoknach

Je mi moc luto za tym "Filutkym" w kierym my kiejsi s kamratami niejedno piwo obalili i yno tela mi zustało, że wiym skyrs czymu go tam dzisio nima. Krawalu tam nigdy żodyn wielkigo nie robił i św. Jurzi mjoł tam dycki pokuj, ale isto moc było takich chłopów co mieli słaby zdziyrż i potym sie jim plyntoł plac kaj trzeja lecieć s potrzebóm. Na pozoryndziu mieli murki kiere patrzóm farze, tóż isto tymu tam stela wypyrtli tego “Filutka”. Dzisio wielki straty s tym uż nima bo takich miejsc kaj idzie duldać piwo je w Cieszynie, że hruza i żodnymu uż nie idzie ło niego. Chocioż dzisio to nic nima pewne czy kogosi nie napadnie zrobić rekonstrukcyje abo jakómsi rewilizacyje tej chałupki i łodewrzić spadki taki nostalgiczny bar, coby starszawi chłopi mógli se tam pospóminać socjalizm. Na prociw, abo jak gdo woli s drugi stróny cesty był kiejsi kszft s jedzynim w kierym przedowoł pón Lorek a dzisio mómy tam przileżytoś cosi tańszego kupić s oblyczki, kieróm tyn zachodni świat uż wyciepoł do chasioka. Jak pokroczymy kapke dalij to sie nom ciepnie na łoczy taki mały zogródek na miejscu kierego stoły kiejsi dwie maluśki chałupki s wiecznie łod marasu zdrzistanymi łoknami. Isto to nie były żodne zabytki, bo sie naroz sracily i żodyn po nich nie beczoł. Kiejsi ta ceta była tam wiecznie dziurawo i maraz w tych dziurach pomiyszny s wodóm wisioł fórt jak forchangi na łoknach tych chałup. Auciska kiere jeździły do Polwidu, Cespy i Lakierów dziynnie tym marasym pyrskały po jejich łoknach. To wieczne jeżdzyni tymi ciynżarówami zeszurziło łobie ty chałupki, bo ziym na kierej stoły sie utrzepała i nie było na to rady. Kierysi czas ty łokna były uż tak blisko przi ziymi, że ludzie co tam miyszkali musieli se isto ktynknóć coby głowem przez łokno wystyrczyć.

A teraz zaś fajny wic:

Na religii dziecka pytajom sie farorza jak mo na miano Pón Bóczek.
- Jo wiym jo wiym prawi Jónek.
- Tóż jaki mo to miano pytajóm sie dziecka.
- Nó przeca to je jasne, że OTO prawi Jónek. Bo my w kościele śpiywómy "Oto Pan Bóg przidzie".

Mjyjcie sie wszedcy dobrze i wiesiołego popióntku.

Dzisio Wóm zaś poczytóm po naszymu opowiadanie "Zaś cosi wynotwili" Zbigniewa Niemca, z książki "Kaj idziesz człowiecze".