MIĘDZY SŁOWAMI: Wolność, życie i śmierć

Wolność wyboru. fot. PCS

Wierność swoim przekonaniom. fot. PCS

Decyzja. fot. PCS

Tak sobie wyobrażam, że sprawy najbardziej osobiste powinny wyglądać. Ponieważ jednak ta niezwykła intymność jaką jest branie udziału w tworzeniu nowego życia została kobietom zabrana, ponieważ wysoko postawieni panowie pewnego dnia pomyśleli: w imię walki o własne zdanie i religijne przekonania (niestety, o zgrozo nasz kraj staje się krajem wyznaniowym) zabierzemy kobietom możliwość decydowania o swoim ciele, ponieważ dołączyło się do nich kilka -set? -tysięcy? kobiet, które z jakichś powodów postanowiły im przyklasnąć, zaczęła tworzyć się druga grupa, coś na kształt opozycji i walczyć z – jakby na to nie patrzyć – ubezwłasnowolnieniem. Radykalne poglądy, nakazy i zakazy, dyrektywy wydawane do wolnych ludzi skutkują marszami, protestami i wołaniem o wolność. Nie chcę nikogo oceniać, ani nie opowiem się po żadnej ze stron, ponieważ nie jest to artykuł nawołujący do zajęcia takiego czy innego stanowiska. Nie chcę nim wywołać polemiki, przeciwnie, chciałabym stanąć gdzieś pośrodku i poprosić wszystkich walczących, żeby się w tym pędzie, w tej walce o swoje poglądy zatrzymali i przypomnieli sobie o co walczą. O życie. O umieranie. O wolność, o dobro… o dobro? Ale o czyje dobro? A może o to, żeby mieć prawo do stawiania innych pod pręgierzem za to, że podjęli takie, a nie inne decyzje? Czy może o to, żeby nienawidzić tych, którzy z takich czy innych pobudek uważają, że w swoich rękach trzymają prawo do decydowania o życiu i śmierci innych?

Nikt nie ma takiego prawa, sama sobie go również nie daję. Nie wiem, jak zachowałabym się będąc w takiej sytuacji, nikt z nas nie wie, dopóki dane doświadczenie nie jest mu dane. Tym bardziej nikt nie może nas za to oceniać. Najgorsze jest to, że to tak zwani neofici są najbardziej zagorzali w swoich poglądach, a także ci, którzy sami najwięcej „nagrzeszyli”, och jak oni wtedy chętnie wszystkich nawracają i pouczają. Chciało by się napisać: zapomniał wół jak cielęciem był. Niestety, taka jest nasza ludzka przypadłość. Bardzo chętnie oceniamy innych zapominając, że sami mamy wiele na sumieniu.

Czytam ze zgrozą komentarze pod szczerą, może do bólu prawdziwą wypowiedzią Natalii Przybysz, która wspierając kobiety strajkujące przyznała się do aborcji. Mając dwoje dzieci, usunęła kolejną ciążę dlatego, że nie chciała zmieniać mieszkania na większe. No cóż, jeśli tylko z tej perspektywy patrzeć na tę rozbrajająco szczerą wypowiedź, to po prostu jest straszna, bo – i tu będę adwokatem diabła – jakim prawem odbiera prawo do życia nowemu istnieniu tłumacząc się tak naprawdę własną wygodą. Z drugiej jednak strony, jakie prawo mamy ją oceniać? Nie wiemy, co kryje się pod jej wypowiedzią, nie wiemy, jakie tak naprawdę miała motywy robiąc to, co robi, może nawet ona sama nie wie. Nie chcę tej pani ani bronić, ani tłumaczyć. Chcę tylko na tym przykładzie powiedzieć, że dopóki nie znajdziemy się w czyjej skórze, nie powinniśmy ani zabraniać, ani strajkować, ani wszczynać rewolucji. Nie idźmy owczym pędem w tę, ani drugą stronę. A jeśli już czujemy, że trzeba opowiedzieć się po jakiejś stronie, opowiedzmy się za tym, co naprawdę czujemy, co gra nam w duszy, idźmy za głosem serca, przeczuć, intuicji (tak, to piszę do kobiet, one mają wyżej wymienionych cech o wiele więcej). Stańmy z dala od panów z rządu i zastanówmy się czego ja teraz potrzebuję. Może jutro, za rok, będę myślała zupełnie inaczej, bo wydarzy się w moim życiu coś, co o 180 stopni zmieni moje poglądy? Może nie warto aż tak się zacietrzewiać?

Z bólem jednak przypuszczam, że panowie w marynarkach i sutannach zdania nie zmienią, ponieważ oni wiedzą najlepiej, a wiedzą najlepiej, bo nigdy podobnego, niewyobrażalnego problemu i dylematu nie mieli i mieć nie będą. Najłatwiej więc grzebać w sercach – nie wspominając o innych częściach ciała – kobiet i decydować za nie.

I odwrotnie: dlaczego nie mówi się panom przy władzy, żeby poluzowali? Dlaczego nikt nie przypomina im o ich omylności, o tym, że są tylko ludźmi, a jeśli są ludźmi to nie maja prawa wyrokować o życiu i śmierci, narzucać decyzji kobietom. Dlatego, że to są właśnie ci hołubieni, ci tak zwani przewodnicy stada, którym to my, zwykli, szarzy ludzie dajemy na to przyzwolenie, właśnie dlatego, że boimy się wyrwać ze swojej szarości. I w tym względzie popieram marsz kobiet. Bo nikt nie będzie decydował o tym, czy wyszarpię sobie kawałek mojego serca, czy nie. Wyszarpany kawał duszy i ciała z samej siebie nigdy nie odrasta i wystarczająco boli, nikt nie musi mi do tego bólu dokładać cierpień i nikt nie ma do tego prawa. Natomiast każda kobieta, która straciła długo oczekiwane dziecko, której dziecko umierało na rękach, która straciła kilka ciąż nie pójdzie protestować i popierać aborcji, choć… to właśnie ona, paradoksalnie najlepiej zrozumie.

Bądźmy dobrymi ludźmi dla siebie i dla innych. Szanujmy swoje poglądy, swoje zdanie. Szanujmy życie i śmierć… A nade wszystko nie pozwólmy, by inni decydowali o naszych decyzjach niezależnie czego one dotyczą i pamiętajmy, że „ci inni”. to również omylni ludzie…

Między słowami - poradnik lifestylowy (psychologia, zdrowie i uroda, sztuka życia) publikowany co środę o godz. 18.00. Nowość na portalu gazetacodzienna.pl.

Patrycja Cichy Szept - pisarka, bywa poetką, terapeutka, mama, kobieta, która lubi piękno (słowa, stylu, smaków, kultury zwykłej codzienności), kobieta, która ceni (nie)codzienne dobro i życie w stylu "slow". Wywrotowa terapeutka z tatuażami, która świetnie dogaduje się z młodzieżą.

Posłuchaj bajki dla dorosłych autorstwa Patrycji Cichy-Szept: