MIĘDZY SŁOWAMI: O tolerancji

Były sobie dwa koszyczki. Jeden pełny, drugi pusty. Obydwa pewne siebie i swoich racji. Pełny przechwalał się swoja zawartością, a pusty swoją otwartością, gotowością, by przyjąć do siebie to, co najcenniejsze. 
– Ty już nic więcej do siebie nie włożysz – mówił pusty. – Jesteś przepełniony, kipi z ciebie zawartość, nie masz miejsca na nowe. Powinieneś być taki jak ja - wolny, pusty, otwarty, szczycić się przestrzenią i jakby nie było wolnością. 
– Nie masz racji – mówił pełny koszyczek. – Jestem bogaty w zasoby, jakie w sobie noszę, mam o wiele więcej doświadczeń, zobacz, nawet ucho jest nadszarpnięte, ale ty tego nie zrozumiesz – westchnął pełny. 
– Ależ rozumiem – odpowiedział pusty. – Jesteś zdezelowanym, zniszczonym starym koszykiem. Nigdy nie potrafiłeś powiedzieć „dosyć” – mądrzył się pusty i czekał na ripostę pełnego. – No, dlaczego nic nie mówisz? Dopytywał pusty? Taki jesteś mądry i doświadczony i co? Nie odpowiadasz, więc przyznajesz mi rację. 
– Nie odpowiadam, ponieważ nic po moich racjach - pełny pustego nie przekona i odwrotnie – powiedział pełny i zasnął szczęśliwy w swojej pełni. Tymczasem pusty, po cichutku wybrał trochę z pełnego. Chciał spróbować jak to jest. 
„Och pełny miał rację - czuję, że robię coś ważnego czuję się potrzebny” – pomyślał pusty. Tymczasem pełny się obudził, a gdy zobaczył, że jest w połowie pusty podziękował koledze, bowiem od dawna marzył, żeby pusty zechciał mu ulżyć. Mądry był ten pełny koszyk. Gdyby zaczął wyłuskiwać swoje racje, mądrości, gdyby pouczał i prawił morały, pusty nigdy, przenigdy nie zechciałby próbować. 
– Dziękuję przyjacielu – powiedział pełny, pomogłeś mi otworzyć się na nowe. 
– I ja dziękuję przyjacielu, pomogłeś mi pozbyć się pustki – odparł pusty.
Uff jak dobrze dzielić się doświadczeniami, zamiast walczyć o swoje racje…

Przeczytałam niedawno, że ludzie dzielą się na tych, którzy do ugotowania kompotu potrzebują encyklopedii i na tych, którym nie przyszło by to do głowy. Ci pierwsi - skrupulatni, dokładni, analityczni, porządni, ale też pełni obaw i lęków. Boją się tego, dokąd poniosłaby ich fantazja, moc twórcza czy po prostu brak kontroli nad każdym ziarenkiem cukru. Drudzy, lekko szaleni twórcy męczą się, czytając przepisy, nudzi ich odmierzanie i ważenie każdego składnika, denerwują się, jak ktoś może im dyktować, że śliwek w kompocie ma być o dwie więcej czy mniej. A do barszczu wrzucają trzy grzyby, bo dlaczego tylko dwa... Pierwsi nie pozwalają sobie na spontaniczność, drudzy boją się, że nutka szaleństwa zostanie im odebrana. Jedni i drudzy dziwią się sobie i kręcą głowami z mniejszą lub większą dezaprobatą.

Żyjemy w świecie różnorodności. Oglądamy telewizję, chodzimy do kina czasami nawet czytamy książki. (Nie chciałam być złośliwa z tym „czasami nawet”, ale biorąc pod uwagę statystki, jak tu inaczej napisać?) Karmimy się różnorodnością, podziwiamy, gdy ktoś jest kolorowy, gdzieś tam w głębi duszy mu nawet tego zazdrościmy, a jednak wszystko, co inne przykryte jest warstewką strachu i dezaprobaty. Podziwiamy i chwalimy, a nawet zazdrościmy dopóki to coś „inne”, niebanalne, kolorowe jest w bezpiecznej odległości, czyli np. w telewizji lub prasie. Lecz gdy przekroczy próg naszego świata, och zaczynamy czuć niejaki dyskomfort. A gdy to kolorowe zapuka do naszych drzwi, wpadamy w panikę. Gdzieś tam w głębi duszy dobrze wiemy, dlaczego tak jest. Bo się boimy że to MY zostaniemy uznani za dziwaków, bo oto ktoś z innego świata do nas zawitał, a my tacy zwykli i szarzy jesteśmy. Tacy nijacy względem kolorowego… Zamykamy się więc w bezpiecznym świecie tego, co znane i… gdy zapuka kolorowy, udajemy, że nie ma nas w domu.

Tymczasem kolorowy wcale nie myśli sobie o sobie jako o kimś nadzwyczajnym, bo jest taki od zawsze (no chyba, że to pozer, ale to całkiem inna opowieść o ludziach w maskach), i też boi się tego, jak zostanie przyjęty oprócz tego, że z jakiegoś powodu skoro puka do naszych drzwi, bardzo mu zależy, żeby go do środka wpuszczono.

Wyobraźmy sobie sytuację, że właśnie po praz kolejny zerkamy do encyklopedii przepisów, gotując kompot śliwkowy. Nie chcemy niczego przeoczyć. Wszystko musi być przyrządzone z apteczną skrupulatnością. Nagle do drzwi rozlega się pukanie, a potem, zanim zdążymy się zastanowić, czy otworzyć, zamaszystym ruchem wchodzi kolorowa postać: wita się teatralnie, acz uprzejmie i nie zważając na otwartą księgę z przepisami, ba! plamiąc ją palcami po bułce, którą właśnie zjadła, dosypuje do naszego kompotu tajemniczej mikstury…

– To niedopuszczalne – krzyczysz. – Proszę opuścić moją kuchnię!

Zdziwiona kolorowa postać potulnie wychodzi, ale zostaje doprawiony przez nią kompot. Inny niż wszystkie, lepszy od wszelkich najpyszniejszych kompotów, jakie kiedykolwiek piliśmy. Nabrudziła, poplamiła księgę z przepisami, a my nie zważając na to, siadamy ze szklaną parującej magii i… żałujemy, że tak obcesowo potraktowaliśmy kompotowego czarodzieja.

Między słowami - poradnik lifestylowy (psychologia, zdrowie i uroda, sztuka życia) publikowany co środę o godz. 18.00. Nowość na portalu gazetacodzienna.pl.

Patrycja Cichy Szept - pisarka, bywa poetką, terapeutka, mama, kobieta, która lubi piękno (słowa, stylu, smaków, kultury zwykłej codzienności), kobieta, która ceni (nie)codzienne dobro i życie w stylu "slow". Wywrotowa terapeutka z tatuażami, która świetnie dogaduje się z młodzieżą.