Widziałam Michaela Jacksona!

Cieszynianka nie chce publicznie ujawnić swojego nazwiska. Prosi, aby przedstawiać ją jako Virginia79: — Miałam wówczas 17 lat, ale jakoś udało mi się ubłagać mamę, żebym mogła jechać 400 km na koncert Michaela. Nie byłam jakąś rozhisteryzowaną fanką, która mdlała na widok swojego idola, ale czułam, że taka okazja może się już nie powtórzyć. I nie myliłam się...

Wraz z 17-latką do Warszawy pojechali koleżanka i dwoje kolegów. Wyruszyli pociągiem 19 września o godz. 20:05. W stolicy byli następnego dnia ok. 5.00: — Od razu pojechaliśmy pod Marriott, gdzie czekało już mnóstwo fanów. Wszyscy zmęczeni, niewyspani, ale z napięciem wpatrujący się w drzwi hotelu. Aż wreszcie się otworzyły i on wyszedł...

Na Bemowo kursowały specjalne autobusy oznaczone napisami „Koncert Jacksona”. Jeden z nich, dowiózł cieszyniankę i jej znajomych na lotnisko: — W autobus wsiedliśmy o godz. 18.00. Cała Warszawa była zakorkowana, dało się wyczuć nerwową atmosferę. Lotnisko Bemowo pękało w szwach. Nie było mowy o wycofaniu się. Po uprzednim przejściu przez trzy kontrolne bramki (sprawdzano czy nie wnosimy czegoś niebezpiecznego) ruszyliśmy w kierunku sceny, od której dzieliło nas… ok. 2,5 km! Z ostatniego, XXV sektora widać było tylko maleńki kwadracik - scenę.

Jednak po dojściu do sektora X widok nie za bardzo się zmienił: — Mnie i koleżance pociekły łzy. Postanowiłyśmy coś zdziałać…
Po krótkiej scence aktorskiej, odegranej przy jednej z bramek, dziewczyny znalazły się w sektorze II, pod samą sceną, w najlepszym z możliwych miejsc.

Koncert rozpoczął się punktualnie o godz. 21.00: — Na niebie rozbłysły sztuczne ognie, na scenie wylądowała rakieta. Otworzyły się drzwi i stanął w nich Michael - w srebrnym kombinezonie, z charakterystycznie przekręconą w jedną stronę głową. Lotnisko oszalało! Nie było końca pisków, wrzasków, gwizdów i głośnego „Michael, Michael, Michael…”

Król Popu rozpoczął swoje show: lotnisko Bemowo wypełniły m.in.: „Scream”, „Don’t Care About Us” czy „Smooth Criminal”. Jednak po godzinie występu, sprawy przybrały niespodziewany obrót: — Nadeszła fala nieproszonych gości. Jak się później dowiedziałam, około tysiąca ludzi przecisnęło się gdzieś bokiem i parło na przód. Po jakimś czasie straciłam z oczu moją koleżankę, a sama stałam przechylona w bok o jakieś 30 stopni. Półprzytomne osoby i dzieci wyciągano górą. Michael nie przestawał śpiewać, ludzie płakali...

Sytuację opanowano po ok. 20 minutach. Virginia79 swą koleżankę odnalazła dopiero po koncercie, w środku nocy na stacji benzynowej, znajdującej się nieopodal lotniska: — Tam się właśnie umówiłyśmy, gdyby coś poszło nie tak. Stamtąd autobus odwiózł nas do centrum. Widziałam Michaela… Byliśmy wykończeni emocjami, wypełnieni wspomnieniami. Dudniło nam w uszach. Nie spałyśmy do rana.