Viva Verdi, Viva Suszka!

Kto spodziewał się po spektaklu nudnej scenicznie biografii Verdiego połączonej z prezentacją jego największych utworów, przeznaczonej dla uczniów szkół średnich i podstawowych, przeżył z pewnością pozytywny szok. Ciekawa oprawa plastyczna (Dana Hávová), wprowadzająca widza w niezwykłą atmosferę już przy samym wejściu do sali teatralnej, towarzyszyła i dała zaistnieć jednej z najciekawszych gier emocji, jakie w teatrze dane mi było oglądać. W tym spektaklu znajdzie swoje odbicie prawie każdy z widzów. Kimże bowiem nie targały niespełnione ambicje, kto z nas nie walczył ze swoim przeznaczeniem, by pod koniec zauważyć, że wszelka walka nie ma sensu? Dodać do tego wypada jeszcze problemy z pogodzeniem się z własnym pochodzeniem i przeszłością, które jak ulał pasują do „zaolziańskich klimatów”.

Podążanie za przeżyciami Arriga Boito (Bogdan Kokotek, Tomasz Kłaptocz, Adam Badošek) to jedna z ciekawszych przygód w tym teatrze. Choć trzeba przyznać, że scena w tym spektaklu należała głównie do Karola Suszki (Giuseppe Verdi). Takiej kreacji aktorskiej na deskach Sceny Polskiej już dawno nie było. Czasami można było odnieść wrażenie, że reszta zespołu mogłaby nie istnieć. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby widzowie przychodzili na ten spektakl „ze względu na Suszkę”. Zauroczyła mnie również Anielka w wykonaniu Mirosławy Żak, która po prostu była na scenie. To jedno z najtrudniejszych zadań w teatrze, a ona poradziła sobie z nim w stu procentach.

To nie jest lekki spektakl, na którym można odpocząć po całodziennych trudach. Daje wiele do myślenia, zmusza do zrobienia rachunku sumienia. Jeżeli do kreacji aktorskich doliczyć niesamowitą atmosferę, która długo jeszcze będzie widzom towarzyszyć, i muzykę Verdiego, nie pozostaje nic innego, jak zachęcić do obejrzenia przedstawienia. A teatrowi pozostaje życzyć, by przyszły sezon był co najmniej tak udany, jak ten właśnie zakończony.