Pilch: Żeby ktoś czasem zapytał o coś nowego...

Twój wydawca zdradził, że zdecydowałeś się tylko na trzy spotkania promocyjne.
— Na AŻ trzy spotkania, AŻ trzy. Gigantyczna tura. Być może oprócz Wrocławia i Poznania odwiedzę jeszcze Kraków. Nie przepadam za jeżdżeniem. Same spotkania lubię, nawet bardzo. Chociaż w pewnym momencie zamknęła się liczba pytań i są one wyłącznie powtarzalne. No nie ma siły, żeby ktoś zapytał o coś nowego. A jak się zamknęła liczba pytań, to i zamknęła się liczba odpowiedzi. Ciężko na to samo pytanie mieć szereg różnych odpowiedzi, w związku z tym wkrada się pewien element znużenia. Od lat mam spotkania. Zawsze przychodziło sporo ludzi, miałem poczucie żywego odbioru. W trudniejszych momentach dawało mi to siłę. Popularność, nie popularność, nie o tym mowa - to po prostu jest wzmacniające. Jednak wiek robi swoje, rozumiesz?

W powieści „Marsz Polonia" Stary Poeta na wieść o tym, że narrator pisze powieść, wyraża nadzieję, że jej akcja toczy się w Krakowie. „Warszawa się do tego zupełnie nie nadaje"- stwierdza. Dlaczego tak?
— Stary Poeta należy do tej grupy, która ma bardzo wyraźnie pierwowzory. To autentyczna fraza, zdanie Miłosza skierowane do mnie, gdy rozmawiałem z nim przy okazji pisania „Miasta utrapienia" - książki raczej warszawskiej. W każdym razie znacznie bardziej warszawskiej niż ta. Pasowało mi, by to przytoczyć. A co ja o tym myślę? To jest zdanie świetne, ale obiektywnie nieprawdziwe. Nie ma geografii przydatnej i nieprzydatnej, nie ma tematów przydatnych i nieprzydatnych. Zależy kto, zależy jak; zależy od wyobraźni i temperamentu autora. Moja wyobraźnia, na przykład, nie sięga powieści dziejącej się na przedmieściach Bydgoszczy. Mógłbym przeto z czystym sumieniem powiedzieć, że Bydgoszcz się nie nadaje, ale obiektywnie byłbym zapewne w błędzie.

Wśród postaci w książce „Marsz Polonia" mamy też „drugorzędną piosenkarkę z pierwszorzędnym biustem". Możemy się domyślać, że to ta sama piosenkarka, która ostatnio zagrała u zasłużonego reżysera w filmie i pojawiła się w programie publicystycznym wybitnej dziennikarki. Teraz występuje na kartach powieści wybitnego pisarza. To moda jakaś?
— Znak czasu. Wyrazisty i głęboki znak czasu.

Mnie w twoich książkach inny typ pasuje bardziej. Archetyp raczej. Mówię o kocie. W „Marsz Polonia" mamy wybitnego przedstawiciela kociej populacji.
— Jednooki bandyta. Kot musi być.

Dlaczego?
— „Panu Bogu nic się nie udało z wyjątkiem kotów". To nie tylko piękne zdanie, ale i prawdziwe.

A twoje koty gdzie są, w Wiśle?
— U matki w Wiśle kota, niestety, nie ma. Jakby był kot, tobym częściej jeździł. Są dwa rozbestwione psy i nigdy nie ma takiego momentu, żeby wprowadzić kota. Aktualnie moja fascynacja kotami jest bardziej retoryczna - uwielbiam koty na zdjęciach, w telewizji, u kogoś. Zobaczymy, co będzie w przyszłości. Jak się życie ułoży, planujemy mieć z Atiną dwa neurotyczne koty.

Nie dość, że tym razem napisałeś powieść, to jeszcze ją nagrałeś.
— To nie było takie proste. Wycofałem się z tego pomysłu po początkowej zgodzie. Nie chciałem naruszać swojego porządku dnia, że gdzieś będę jeździł, czytał godzinę-dwie, a to trwa tygodniami. Jednak okazało się, że można zrobić nagranie, pracując od rana do popołudnia, w studiu nieopodal stąd, na Siennej. W efekcie zrobiłem to w trzy dni. Jak wyszło, nie badam. Nie czytam ponownie własnych książek, to tym bardziej nie zamierzam ich słuchać. Wpierw byłem umówiony na poprawki, potem mi powiedzieli , że nie trzeba poprawiać. Zrozumiałem, że czytam tak - delikatnie mówiąc - swoiście, że jakby się chciało poprawiać, to trzeba by wszystko: artykulację, akcent wiślańsko-krakowski i tak dalej.

Kokietujesz?
— Skąd!

A co myślisz o audiobookach?
— Nie bardzo mam o tym pojęcie. Zostałem jednak przekonany, że słuchanie literatury tą drogą staje się coraz bardziej powszechne. A wszystko, co wiedzie do literatury, jest dobre.

Rozmawiała: BEATA KĘCZKOWSKA/Gazeta.pl