Sprawa Ligockiej: Sport dla sportowców i ich kibiców

W 2004 roku Paulina zdobyła złoty medal mistrzostw świata juniorów w bigair i srebrny krążek w konkurencji halfpipe. fot. Wojciech Trzcionka

A przecież zmiana barw to prawdziwy dramat dla sportowca, olimpijczyka, w dodatku chorążego polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w Turynie. Ligocka sama przyznaje, że była to najtrudniejsza decyzja w życiu. Długo jako sportowiec walczyła o szansę dalszych występów w polskiej kadrze. Niestety, niezdrowa sytuacja w Polskim Związku Snowboardowym sprawiła, że jej dalsze starty w barwach Polski okazały się niemożliwe. I wybrała występy w reprezentacji kraju, którego też jest obywatelką (medalistka mistrzostw świata ma również niemiecki paszport).

Paulina Ligocka nie chce niczego ponad prawa do wykonywania swojego zawodu, czyli zajmować się wyczynowo sportem. I dobrze się stało, że postanowiła uwolnić się od schorowanego systemu, który trawi polski snowboard od dłuższego czasu. Przyszłe starty w kadrze Niemiec są tylko konsekwencją wolnych wyborów, jakich muszą dokonywać sportowcy by osiągać sukcesy.

Zresztą zmiany barw wśród sportowców nie są niczym nowym. I rożne kierują nimi motywacje. Gdy Emanuelowi Olisadebe z Nigerii przyznawano polskie obywatelstwo, miliony kibiców w Polsce chwaliło decyzję piłkarza. Dzięki jego bramkom reprezentacja pojechała po latach na mundial do Korei i Japonii. Teraz w polskiej kadrze występują piłkarze pochodzący z Niemiec czy Francji.

PISALIŚMY: Paulina Ligocka chce startować w barwach Niemiec!

Ligocka w przeciwieństwie do wielu sportowców "na dorobku" nie musiała stosować wybiegu ze zmianą barw, by lepiej się wypromować, zaistnieć w sporcie, znaleźć menedżera. Sukcesów już nikt jej nie odbierze. Jako sportowiec potrzebuje normalności, której musi poszukać poza Polską, by po raz kolejny powalczyć na zimowej olimpiadzie. Przypadek Pauliny Ligockiej nie jest odosobniony: słynna jamajska lekkoatletka Merlene Ottey, skonfliktowana z rodzimą federacją, od 2002 roku występowała na imprezach rangi mistrzowskiej w barwach Słowenii.

Sport ma to do siebie, że jest bardzo demokratycznym instrumentem, dostępnym dla każdego. I chwała mu za to. Niestety bardzo źle dzieje się w chwili, gdy sportowcy muszą nieść na swoich barkach ciężar nie tylko kibicowskich oczekiwać, ale i ich kompleksów, niespełnionych marzeń i prywatnych ambicji. Nie wszyscy z nich potrafią to udźwignąć.

Zostawmy sport sportowcom i kibicom sportowej rywalizacji, i nie zaprzęgajmy ich w bohaterską, patriotyczną rzeczywistość. Zwłaszcza, że Ligocka swojej polskości nigdy się nie wyrzekła. Poczekajmy na zmiany w krajowych związkach i trzymajmy kciuki za kolejne sukcesy snowboardzistki. Jej sportowe doświadczenie nie raz jeszcze będzie procentować, również w polskim snowboardzie.