Co tydziyń po naszymu: Idymy robić fajer!

Serdecznie pozrowióm, ludkowie. Z łogniym nima sranda. Łogiyń je zły pan, ale dobry słóga, mawiała mama. Trzeba dodać, że słóga dość kapryśny i czynsto sie buntuje, jak nie przimiyrzajónc nejaki Spartakus. Piyrszy łogiyń w żywocie żech zażył jako synek, możne sztworroczny. Na szczyńści gorało u sómsiada. Pamiyntóm, że pod naszóm chałpóm sie cióngnył sznyt ziymiaczyska, za kierym rozsnył chrost. Nad tym chrostym było widać zgarbióne pukle Beskidów, kiere sie z czasu na czas traciły za chmurami dymu z trzyniecki huty. Ale w tyn dziyń sie żodyn nie wszymoł dalekich gor ani huty, bo hned za tym chorstym przi ziymiaczysku sie ku niebu walił czorny dym, jaby pod nasz chrost prziszła sama trzyniecko huta. Cosi strasznie pukało, jak by gdosi łómoł grube suche patyki. Tata hned wylecioł jak wystrzelóny ze szlajdry a my z bratym chieli lecieć za nim, ale mama nas nie puściła. Prawiła, że u sómsiada gore. Prawiła, że to pukajóm eternitowe płytki na strzesze stodoły. Potym było słychać taki hóczyni. To, jak nóm nieskorzi powiedzieli, przijechali fajermani. Ale stodoły sie uratować nie podarziło, fajermanóm za chwile chybiło wody, co se jóm prziwiyźli w cysternie a w bliskim potoku wtedy ledwie ciurkało. To wiycie, na dziedzinie hydrantów nie było a pokiel wiym, na tej naszej ich ni ma ani dzisio. A stodoła wyhóczała do tła i jeszcze dłogo my chodzili kole czornych łod sadze murów bez strzechi, spoza kierych ku niebu tyrczały łogorzane pospadowane krokwie. Teraz sie mi spómniało, że ło cosi skorzi, może ło rok albo dwa też żech tak stoł w tym samym miejscu przech chałpóm i też cosi buczało, jak wtedy, co przijechali fajermani. Było to taki, jak by gdosi groł na trómpecie, baji sómsiod Kożdóń, ale jakosi inaczy. Mama prawiła, że to ni ma żodno trómpeta, jyny syryna w Trzyńcu, bo łumrził prezydynt Zapototocki. Zapotocki był prezydyntym jyny sztyry roki, po Gottwaldowi, kierego, już nie bardzo świyżego, w pozynkowanej trówle prziwiyźli ze Stalinowego porzebu. Snoci jechali w jednym przedziale społym z Bierutym. Tym sposobym żech sie dowiedzioł, że syryny hóczóm, jak gore stodoła albo jak gore w polityce.

Witom Was bede prawił ło tym jko kiesi my paśli krowy. Wiycie kiesi prawili tak ludziska ,że po Michale można paść i na powale. Tóż my sie gromadzili w kupy na łonce z krowami i łony sie pasły a my polili fajer i piykli pieczoki, a jak sie mierzło toż my dokozywali. Wziyli my puszke z farby narobili dziur uwionzali konsek drutu nałozyli suchej trowy i podpolili i tym sie łobracało w koło i puszczało i dziwali my sie jako kiery dali ciepnie i lepszom mo smuge. Wiycie z tym trza było uwazać bo jak to spadło na suchom trowe to już był wielki fajer.

>jo: To isto tymu, że pod wpływym polski strażnice czujecie potrzebe nazwać to w rodzaju żyńskim. Jesi ja, bydzie lepszy prawić "fajermanica", jako że też bywo w użyciu. ;) Depo je piyrwotny magacyn, kaj sie deponuje (czyli odkłodo, przechowuje) maszyny. Pochodzo z łacińskigo "depositum" przez francuski uproszczyni (dépôt), a w podobnym znaczyniu funguje w Czechach, kaj też je rodzaju nijakigo. Co nie znaczy, że jedyn z was mo recht, a drugi ni - w jynzyku je prowdziwe każde słówko, kiere używo znaczónce numero osób, niezależnie od tego, czy jego forma odpowiado lingwistycznej etymologiji. ;)