Co tydziyń po naszymu: Dzielyni czasu

S tym czasym przeszłym, tyraźniejszym i prziszłym to bywo wszelijaki. Jak my sóm mali, żyjymy teraźniejszościóm, jak my sóm młodzi – prziszłościóm a jak zestarnymy – tak dlo łodmiany przeszłościóm. Ale nikiedy wszystki czasy sie nóm pomiyszajóm, jakby zygarek zgupnył. Przeszłość w kónfróntacyji z teraźniejszościóm odbiyro nóm chynć do prziszłości. Prawicie, że tu je gdosi naisto „meszuge”, ale Wyście to nie sóm? Tóż sprugujym być kónkretniejszy. Było to baj łoko przed dwóma rokami, jak mi na stole w robocie zadzwónił telefón. Jakisi znómy babski głos na drugim kóńcu dróta sie pytoł na Andrzeja Strokosza. Snoci, że kiedysi chodzili razym do szkoły, z kierej wyszli przed trzicecimi rokami. Snoci je nejwyższy czas sie zynść i kapke pospóminać. Figiel je w tym, że już łobtelefónowała wszystkich Strokoszy, kierych sie ji podarziło nónść na internecie a jo je tyn łostatni na liście. „Szkoda, Maryśka, żeś nie zaczyła z łopacznego kóńca” – prawiym. I tak sie zaczyła przigoda, ło kierej żech se myśloł, że ni może mieć chyby, ale kiero sie skóńczyła wszelijako.
Człowiek sie dziwo do zdrzadła każdy dziyń a przi tym je jak ślepy. Zdo sie mu, że tam je fórt jedyn a tyn sóm gzycht. Robi sie, jako by na swoji gymbie nie widzioł zmarszczek, brózd a fleków. Pocieszo sie: „Nó,nó, nima to jeszcze taki złe”. Ale spotkani absolwyntów po trziceci rokach to je inszo kasza. To je bezwzglyndno kónfróntacyja z gołóm prowdóm.
Już przed hotelym, kaj my sie wszyscy mieli spotkać, przi takich dwiyrzach na fotokomórke, stoła tako grubaśno matróna. Hned było widać, że se nie czuje zicher, bo przeszłapowała z nogi na noge a ty dwiyrze za nióm sie jyny łotwiyrały a zawiyrały i zaś łotwiyrały... „Przeboczcie panoczku”, prawi ta baba, kiero wyglóndała na to, że na sto procynt musi pamiyntać łostatnigo a może aji przedłostatnigo dinozałra, „przeboczcie, my tu mieli mieć spotkani absolwyntów , alo jo żodnego ni mogym poznać, tóż rozmyślóm, czy to ni ma kansi indzi...” Dziwóm se na nióm, dziwóm, i naroz mi cosi przichodzi do głowy: „Nigdzi nie choć, Johanko, je żeś tu dobrze”. „Tóż to wyglóndo, jako łu nas na geryjatryji”, prawi Tómasz, kieregoch z wielkóm biydóm poznoł jeszcze na perónie banhofu. Tómasz był dycki wielki figlorz. „Łopijmy tamtóm babe a potym sie podziwómy, co mo pod suknióm. Jo sie założym, że pamperski”. I tak to wyglóndało. Łysónie z grubóm szychtóm szpeku na brzuchu, bywałe dziywczacka z rownako grubóm szychtóm kitu na gzychtych a karkach. „Aha! Jacek z patnostej grupy! O, pamiyntóm, pamiyntóm”... „Ni Jacek, jyny Andrzej. Z grupy dwanostej”. „Ale jasne, Andrzej, pamiyntóm pamiyntóm”... Guwno pamiyntosz. Jo też ni móm szajnu, coś je za jedym.
Jyny jedyn roz... taki spojrzyni piwnych łoczy, aż ciarki przyńdóm po plecach, pełne dziywczyncej ciekawości, kpiónce i ciepłe zarazym... „Znóm cie, czy ni?” myślym se. Lekki drgniyni kóncikow ust, rodzóncy sie uśmiych, w sekunde jakby ciyń bólu a hned potym poprawno łuprzejmość. „Witej, Jura, rada cie zaś widzym”... „Na Halinka, bezuroku, kocur zdechnie, nic żeś sie nie zmiyniła”. „Jo je Lucyna”. „A jo Andrzej”. „Nale, je to możnem, tak sie pomylić?” „To nic Lucynka, przebocz”...

Całóm tóm historyje żech łopowiadoł sómsiadowi. Siedzieli my przed chałupkóm, z płatkym wyndzónej szpyrki w jednej a noparstkym śliwowicy w drugi rynce. Myślolech, że sómsiada rozweselym, ale łónymu wogóle nie było do śmiychu. Na ceście za potokym jakosi frelka debatuje ze szoferym autobusa. Krynci sie na lewo, na prawo - jako by tańcowała. Bestyjka, dobrze wiy, że z każdej stróny mo co łukozać i że sie na nióm gapióm ni jedny łoczy. W naszóm stróne sie nie podziwo ani roz. „Nó ja” wzdycho sómsiod. „Przed niedownym mie siekło w krziżach i łodwiyźli mie do szpitola. Po korytarzu tam na fotelu z kółkami wozili takóm siedymdziesióntrocznóm babe. Jak mie łuwidziała, prawi: „Aleście sóm feszak, panoczku”. Żodyn już nic nie prawi. Pijymy śliwowiczke i dziwómy sie na dziywczacko na drugim brzegu.

Na Jendrysku nie trop sie tak, przez to rozmyslani jeszcze jaki nieszczyści sie twoji rodzinie przyplecie. Jo czysto też tak rozmyślóm, i u nas tesz tak je że ta wilijo je przynajmni roz w roku a ty insze uciechy aj i tesz miyni. Ale taki tyn nasz los . Cieszmy sie tym co jeszcze mómym, że my nie sóm sami, że mosz na chlyb i jeszcze cosik pamiętosz a ta taśma że sie jeszcze aj zwyrto na tych szpulkach! Tak Cie tu łokropnie szumnie pozdrowióm a nie troskej sie, idzie ciepło a może jeszcze pójdziesz do pola!