Niepodległość na smutno

Nie może być chyba większej radości dla każdego organizmu państwowego, niż odzyskanie niepodległości. Gdy w 1918 roku w końcu szereg zrywów patriotycznych uwieńczono odrodzeniem państwowości polskiej, mogłoby się wydawać, że data ta będzie szczególna, i to w różnych wymiarach.

Po latach okazuje się, że owszem, pamiętamy, składamy kwiaty, odwiedzamy miejsca pamięci i śpiewamy pieśni patriotyczne. Wszystko jest jednak niezwykle poważne, w wielu przypadkach wręcz koturnowe. Oczywiście jedna strona medalu to pamięć o tych wszystkich, którzy dla kraju poświęcili życie. I dlatego należy im się szacunek. To oczywiście wynik narodowej martyrologii, chęć utrwalenia zbiorowej pamięci. Po 123 latach w końcu ojczyzna otrzymała wolność, i z pewnością uczestnicy tamtejszych wydarzeń popadali wówczas w euforię, cieszyli się, świętowali na wszelkie dostępne im sposoby.

W wielu krajach na świecie narodowe święta to rzeczywiście powód do dumy, przypomnienie o wspólnych losach, ale także moment, w którym poczuwa się mocny związek z krajem, z jego tradycją, spuścizną duchową. Za każdym gestem kryje się jednak radość z uczestnictwa we wspólnocie. Radość wyrażaną na wiele sposobów, także w formie wspólnej zabawy.

Obserwując nasze obchody rocznicowe trudno nie oprzeć się wrażeniu, że jest tak poważnie, jakby ta data budziła raczej smutek niż radość. Zazwyczaj jest śmiertelnie poważnie, a każdy gest spontanicznej radości jest odczytywany raczej jako duża niestosowność a nawet zuchwałość.

Na pewno nie decyduje o tym data, czyli listopad, choć przez wielu uznawany za najsmutniejszy miesiąc w roku. Może dobrze byłoby kiedyś zdecydować się na inne wyważenie proporcji, i obok szacunku oddawanego bohaterom i krajowi pomyśleć o tym, że niepodległość była długo oczekiwanym pragnieniem i niewyobrażalnym szczęściem. A jeśli na coś naprawdę długo czekamy i stajemy się szczęśliwi - przede wszystkim przepełnia nas radość.