Organizacje pozarządowe - życie po 2020 r.

Przykłady? Proszę bardzo.

Na portalu jednej z organizacji typu watchdog w dziale aktualności mamy 150 wpisów od początku czerwca do września 2016 roku – to w tym czasie wybuchła w tej sprawie afera. Ani jeden nie dotyczył spraw związanych z reprywatyzacją w Warszawie. Za to na uwagę zasłużyły: „Homofobiczna wystawa w Opocznie” i „Nadleśnictwo Czerwony Dwór gospodaruje lasem niezgodnie ze standardem FSC”. Bulwersujący temat, „ujawniany” od lat przez niektóre media i przede wszystkim przez Stowarzyszenie „Miasto jest Nasze”, nie zwrócił uwagi aktywistów portalu, mimo tego, że brak dostępu do informacji publicznej stanowił jedno z jąder afery.

Dlaczegóż to sieć obywatelska woli zajmować się kosztami spotkania Orbana z Kaczyńskim w Nidzicy (kwota nieco ponad 13 tys.), a słowem na swojej stronie nie wspomina o problemie, któremu towarzyszą podejrzane transfery setek milionów publicznych złotówek. A co z prawami eksmitowanych mieszkańców? A co z Jolantą Brzeską? A co z powiązaniami palestry, działaczy samorządowych, polityków czy świata przestępczego?

Na portalu ngo.pl po wpisaniu w wyszukiwarkę hasła „reprywatyzacja” wyskakuje tylko jeden temat z tego roku poświęcony spotkaniu organizowanemu przez MJN. Nie znalazłem żadnej informacji o historii Stowarzyszenia. Czy portal nie powinien puchnąć od wyrazów wsparcia, apeli, komentarzy i naszej wspólnej dumy z akcji, w której Dawid (jak się wydaje) pokonuje Goliata po wieloletniej walce i zaangażowaniu działaczy MJN?

Zastanawiające jest również to, że te same organizacje, które tak ospale traktują określoną politycznie opcję, wobec opcji alternatywnej wykazują należytą, wręcz rewolucyjną czujność i monitorują ją na okrągło. Potem się dziwią i narzekają, że opcja monitorowana nie pała do monitorujących należytą sympatią.

Kryzys i zmiana.

Rok 2020 przyniesie ograniczenie środków unijnych, w tym przeznaczonych dla organizacji pozarządowych. W trudnej do przewidzenia, lecz niedalekiej przyszłości, nasili się permanentny kryzys, w którym znajduje się obecnie wspólnota europejska.
A historia jakby chciał Fukujama nie zakończyła żywota, lecz gna do przodu w nieznanym kierunku; Bóg jak oznajmił Nietzsche nie umarł, tylko odmłodniał, opalił się nieco i śniady, z groźnym spojrzeniem na twarzy już wkrótce zmieni oblicze ziemi. Tej ziemi.
I tylko nie mylił się Jerzy Urban, twierdząc, że „rząd sam się wyżywi”. Nie tylko rząd: korporacje, międzynarodowi spekulanci, szemrany kapitał, różnego sortu rekiny i tłuste koty ulotnią się w stosownym momencie i ochronią swoje aktywa w bezpiecznych przystaniach. Za kolejny kryzys zapłacą biedni, biedni i jeszcze raz biedni; zapłacą jeszcze większą nędzą i wykluczeniem; zapłacą przedsiębiorcy i przeciętni obywatele, drobni akcjonariusze i bankowi ciułacze, małe żuczki i chude leszcze, Pan zapłaci i Pani zapłaci jak mawiał inżynier Mamoń w kultowym „Rejsie”, a za nim niejaki Sidorowski dodawał spostrzegawczo: społeczeństwo… normalnie. Zapłaci nasza planeta, już globalnie zmęczona faktem, że jeden procent populacji posiada więcej niż cała reszta, a jej cennych zasobów może nie starczyć dla kolejnych pokoleń.

Skończy się czas bezpiecznej i sytej egzystencji. To będzie moment próby dla organizacji pozarządowych. Sektor stanie w obliczu słabnącego państwa i silnych grup międzynarodowego „wyzysku”. Naszą codzienność będzie tworzył chaos spowodowany narastającymi konfliktami międzykulturowymi, terroryzmem, postępującą gentryfikacją coraz większych obszarów i grup społecznych, załamaniem funkcjonowania podstaw demokracji liberalnej, biedą i wykluczeniem.

Ten trudny czas zweryfikuje i urealni działania organizacji pozarządowych. Zasłabną te, które żyją na nieustannym dopingu środków zewnętrznych oraz te unoszące się w oparach wirtualnej rzeczywistości, którą same dla siebie stworzyły. Przetrwają silne, które na poziomie lokalnym będą w stanie skutecznie zastępować rozliczne funkcje zapadającej się rzeczywistości.