Drobiazgi potrafią cieszyć...

Zdrowie, które powinno być traktowane jak największy skarb schodzi na dalszy plan, bo wciąż jest coś do zrobienia. Kiedy już osiągniemy cel, do jakiego dążyliśmy pojawia się następny i tak naprawdę nie mamy czasu nacieszyć się tym, co nam się udało zrobić. Inaczej to wygląda wśród osób niepełnosprawnych. Będąc sama jeszcze w pełni sprawną osobą poznałam pewnego młodego człowieka z zanikiem mięśni, to, co mnie uderzyło to to, że było w nim więcej radości niż w niejednym zdrowym człowieku. Dziś już go nie ma wśród żywych. W mojej pamięci pozostały jego słowa: „ To nic, że nie mogę chodzić, cieszę się każdym dniem, tym, że mogę poznać kogoś nowego, chodziłem do szkoły i mogłem się dużo nauczyć. Kochająca rodzina, jaką mam to dla mnie szczęście, bo nie każdy ją ma. Pewnie, że pograłbym w piłkę z chłopakami, ale skoro nie mogę grać to przecież mogę patrzeć jak grają inni.”

Słuchając opowiadania pani, która opiekuję się niepełnosprawną dorosłą już córką usłyszałam w jej głosie i tym, co mówiła dumę z tego, co udało się samodzielnie wykonać jej latorośli. Dla jednego były by to nic nieznaczące czynności takie jak: skupienie uwagi na muzyce lub bajce, kontrolowane uchwycenie przedmiotu w dłoń. Uśmiech i radość, jaka towarzyszy jej podczas wykonywania tych czynności a opisywana słowami przez mamę pokazała, że to, co dla jednego jest zwykłą czynnością to dla innego może być czymś, co daje szczęście.
Są dzieci, które z powodu choroby mają problem nawet z nauką samodzielnego ubierania się, ale kiedy im się to udaje po wielu próbach to ich radości z wykonanej czynności nie da się opisać.

Nasuwa się pytanie – czy warto tak się spieszyć, czy to, co osiągniemy nie powinno przynosić nam szczęścia? Nie tylko duże osiągnięcia są ważne, te drobne w większości składają się na nasze życie trzeba je tylko docenić.