Jak zabijano się w starym Cieszynie?

Nie wszystkie próby samobójcze kończyły się śmiercią. W grudniu 1891 roku w jednym z cieszyńskich hoteli pokojówka Ludmiła Frisch pięć razy strzeliła do pracującego tam kelnera. - Przyczyną tego rozpaczliwego kroki miało być przyrzeczenie małżeństwa ze strony kelnera, które nie zostało dotrzymane - pisała "Gwiazdka Cieszyńska". Dziewczyna, celując w niedoszłego męża, pięć razy spudłowała, a później, jak pisała gazeta przestrzeliła sobie szyję. Cieszyńscy lekarze nie z takimi przypadkami dawali sobie radę, więc nic dziwnego, że kilka tygodni później Ludmiła Frisch stała już przed sądem jako oskarżona o próbę zabójstwa. Skazano ją na 15 miesięcy ciężkiego więzienia.

Wśród samobójców odnajdujemy kilka znanych postaci ówczesnego Cieszyna. W styczniu 1878 roku zastrzelił się Albert Hohenheiser. O tym 78-letnim właścicielu kamienicy było bardzo głośno, bo rok wcześniej - jak pisał "Nowy Czas" - dla uprzyjemnienia sobie ostatnich chwil w pielgrzymce żywoita, zaślubił (…) młodziuchną panienkę. Gazeta nie podaje ile lat miała wybranka staruszka, ale skądinąd wiadomo, że była to szesnastolatka. Informuje za to, że Przyczyną samobójstwa miała być wysoka, bo kilkatysięcy złr. (złotych reńskich) wynosząca grzywna, jaką władze skarbowe nałożyły na nieboszczyka za utajony dochód czynszowy. 17-letnia wdowa nie odziedziczyła zbyt wiele po zmarłym małżonku, bo Hohenheiser większość majątku przeznaczył na cele charytatywne.

Inne głośne samobójstwa wiązały się z nieprawidłowościami w zarządzaniu miejskimi finansami. Sporą sumę sprzeniewierzył miejski kasjer, ale odpowiedzialność za to spadła także na ówczesnego wiceburmistrza Leopolda Klemensa. Ten nie wytrzymał presji i w listopadzie 1870 roku powiesił się. Był to jednak szanowany urzędnik. Jak pisała "Gwiazdka Cieszyńska", Pogrzeb Leopolda Klemensa, radcy gminy, odbył się zeszłej soboty z nadzwyczajną okazałością, licznym konduktem księży i obrzędem kościelnym, przy wielkim udziale ludności z miasta i okolicy. Niezawodnie nieboszczyk zasłużył sobie na te pośmiertne honory; jednakże na uwagę osobliwie duchowieństwa zasługują także różne zdania przy tej sposobności słyszane z powodu, iż rzadko się zdarza, by w razie samobójstwa kościół na takie uwzględnienia pozwalał.

Prawdziwa fala samobójstw przechodziła przez miejscowy garnizon wojskowy, choć w kilku przypadkach można mieć wątpliwości, czy niektórym ktoś nie pomógł w drodze do wieczności. Przykładowo, w styczniu 1886 roku jeden z podoficerów strzelił do siebie, ale że nie udało mu się trafić, wyskoczył z drugiego piętra. Cztery lata później pewien żołnierz poderżnął sobie gardło, a następnie wyskoczył z drugiego piętra. Wkrótce potem zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w czasie upadku.