CO TYDZIYŃ PO NASZYMU: Idóm do nas Gody "Jyno pore jakichsi geszteli wrażónych do betónu tyrczało przed ratuszym...". fot. FJD  "Nejpiekniejszóm auslage mo nasz cieszyński PSS...". fot. FJD  Dzisio Wóm zaś poczytóm po naszymu: "Tako zwykło Wilija", Anny Filipek z książki "Na żiwot w grudniu". fot. Maciej Kłek być zawsze do prawjynio gotowo a jak cie uż żodyn nie bydze rozumioł to jyny wiater bydzie po naszymu szumioł" Gody uż bydymy mieć za chwile a w naszm mieście tego bardzo nie widać. Aby uż ganc to było dorażóne to eszcze nóm zfukło z rynku kryzbaum. W zeszłóm niedzielczke eszcze nasz rynek wygłóndoł strasznie mizernie. Jyno pore jakichsi geszteli wrażónych do betónu tyrczało przed ratuszym a miyndzy nimi porozciepowane były papyndekle. Sie mi zdo, że łojcowie naszego miasta latoś jakosi przispali abo nimajóm piniyndzy by ustroić pieknie nasze miasto. Całe szczynści, że przilecioł z niebiesiech anieliczek i przedowoł na rynku wilijowe opładki i po tym ludzie mógli chocioż poznać, że do nas też idóm Gody. Pytołech sie tego anieliczka co tam słychać u św. Pietra ale nic nie wiedzioł jyno mi prawił, że tam w niebiesiech każdy sie mo dobrze i żodyn nie narzyko. Przi laubach też stoły budy z rozmajtymi wiecami, kiere ludzie kupowali do ustrojynio swoich chałup. Całe szczynści, że ludzie uż prziwykli rachować jyno na siebie i sami ustroili pieknie swoi auslagi i niekiere łokna. Nejpiekniejszóm auslage mo nasz cieszyński PSS w delikatesach na Górnym Rynku i zaś go muszym tyn tydziyń pochwolić. Móm dlo Was wiadómość z łostatni chwili: Ojcowie miasta znaszli uż nowy strómek i wrazili go w te samóm dziure w kierej stoł tyn sfukniynty. Uż teraz mogymy bez żodnej starości prziwitać Gody i czakać co też tyn aniołek chynie nóm pod strómek. Jo Wóm życzym żeby tego było tak moc aby się sie to pod strómkym nie mieściło i wystowało eszcze poza łokno. A teraz zać fajny wic: - Wiycie Ujec jak żech wczora jechoł cugym ku Zebrzidowicóm to konduktor dziwoł mi sie prosto do łoczy tak jak bych nimioł bileta. - Nó a tyś co zrobił? - Jo? Nic. - Też żech sie mu dziwoł prosto do łoczy jakbych tyn bilet mioł. Mjyjcie sie wszedcy dobrze i Wiesiołych świąt Dzisio Wóm zaś poczytóm po naszymu: "Tako zwykło Wilija", Anny Filipek z książki "Na żiwot w grudniu".
|
reklama
|
|||||||||||||||
|
Roztomili Ludkowie!
Tóm przijymniejszóm czynść Świónt mómy już za sobom. Co było trzeba zjeść, to sie zjadło, co było trzeba wypić, to sie wypiło. My s mojóm babóm mieli ło to wiynkszóm radość, że sie nóm po dłógim czasie zaś pozjyżdżały wszystki dziecka aji s wnukami. To był dóma horuch! Gor, jak my na Boże Narodzyni wieczór siedli, cosik sie wypiło a dalijże do polityki. Zacietrzewióni jak trusioki. Gor tyn mój nejstarszy, s kapkami potu na nosie, czyrwióny, jak by sie rychtowoł wajca niyść, kapke raczkujóncy (”do piehóna”) i trzaskajóncy dłóniom ło stół... Boże mój, prawiym se, ganc jak jo za młodu.
Przipómniało mi sie, jak żech tak roz wywrzaskowoł: „Jako nowo ideologia, pytóm sie, jako? Pietra a Pawła z ołtorza sciepali a powiesili tam Marksa a Engelsa. Zamiast procesyje na Boże Ciało, je procesyja na piyrszego maja. Akurat, że inszy kościelny pinióndze zbiyro!” Kamraci, kierzi siedzieli sy mnóm a kierzi mieli lepszóm głowe niż jo, s niepokojym zaczyli sie rozglóndać po gospodzie. Ale na szczynści żodyn w skurzoku łod sómsiednigo stolika sie nie dzwigoł.
Ta paskudno pamiynć! W tej chwili mi podsunyła łobraz, jak przez łokna tramwaju, kiery w jednym dalekim miescie nie wiedzieć czymu nazywajóm „elektryczkóm”, sie ludzie dziwali na kolumne czornych Wołg, w kierych w tym czasie bisagowali nasi pomazani (była jesiyń 1989). I pamiyntóm to mamrani, kiere sie dostowało z piersi wszystkich pasażerow a kiere pumału przechodziło do groźnego pomruku, jakby zapowiedzi zbliżajóncej sie burze. Tej burze, kiero ło niedłógo z ołtorzi sciepała Marksa i Engelsa.
Ta paskudno pamiynć! Przed tydniym sie przez nasze miasteczko przegnała kolumna jakisich współczesnych pomazanych. Gdo by sie już w tym wyznoł, kierzi to sóm! Na poczóntku, w postrzodku i na kóńcu - auta se zapiyntymi policajnymi kohótami, miyndzy nimi limuzyny s tónowanymi nieprzejrzystymi szkłami. Ludzie lyniwie dźwigali głowy, gdosi musioł łodskoczyć, aby se uchrónił goły żywot. A potym cicho. Żodneho pomruku. Apatia.
W nocy z Bożego Narodzynio na Szczepóna żech źle społ. Ledwo sie rozwidniło, łoblyk żech sie do dżogingowego stroju, ło kierym moja baba prawi, że w nim wyglóndom jak cyrkusant, bo mi spod niego wszystko widać, a potym żech wytruchtoł, jak sie patrzi na skoro sześdziesiyncirocznego chaśnika, na dziedzine. Na postrzodku rzyki po pas we wodzie stoł cichy błozyn s wyndkóm. Za zakryntym na rownym kónsku cesty mrugnył na mnie światłami znómy szofer karetki, kiery jechoł po sómsiada na dialize. Zaczynoł polatować drobniuśki śnieżyczek. Wszyndzi było jeszcze cicho. Do dusze sie wracoł pokuj.
Pieter a Paweł wiszóm spatki na swojim miejscu. Aji pinióndze zaś wybiyro tyn stary kościelny. Tak je to fajne.
Dodaj komentarz