Co też dziecka nie wymyślom, czyli klapa wielkanocna

Mańka miała ze swoimi synkami - bliźniokami „Dopust Boży”. To, co oni poradzili wymyśleć, by nie wymyśloł żodyn filozof. Wszyndzi też ich było pełno, a na wiosne jak sie spuścili z lańcucha rady im nie było! Płoszyli kuropatwy, lynkali zajonce, zaglondali do każdej dziury. Wszycki przikopy a kałuże były jejich. Cioprali sie w każdej, strzikali na wszycki strony, tuż nie dej Boże mieć kole nich ceste. Jejich też były wszycki krzoki a chrosty. Tuż jak sie potym wieczór postawili Mańce przed oczy nie wiedziała, esi to som jeji dziecka. Sfultani aż za uszami, zeszkrobani, podrzici aż krew ciykła, ale szczynśliwi. Mańka nimiała serca ich wypłacić, bo w duchu była rada, że z nich bydom kiejsi chłopi jak sie patrzi, a ni jakisi baby. Styrczyła ich do wasztroka, a esi było ciepło tak pod pompe, namydliła, wydrziła kartaczym, potym nakormiła a ciepła pod pierzine. Z tym nimiała starości, bo byli tak dobici, że w tyn momynt spali. Roz ale posek był w robocie. Tydziyń przed świyntami Mańka tak wyprószyła synkom galaty, że aji u somsiada było słyszeć jak wrzeszczeli. Tuż cóż tak strasznego wywiydli? Isto też sie wom kiejsi stało, że se myślicie, że nie wierzicie, co widzicie. To sie prawie stało Mańce przed Wielkanocom.

Ona, przed tymi świyntami zbiyrała wajca, aby potym były ganc świyże. Nikiere chciała sprzedać, nikiere se niechać na świynta, a nikiere podkłodała pod kure, bo kwuczała. To poznocie podle tego, że kura przestowo normalnie gdokać, ale czko, jakby miała czkawke. Takij kurze sie prawi kwoka. Można, że nikierzi dzisio nie wiedzom, że jak kura zaczyno kwuczeć, tak chce wysiadować wajca, z kierych sie potym wyklujom małe, żółte piskloczki.

Tydziyń przed świyntami przijyżdżała stareczka ze Stonawy a wieczorami wszycy malowali wajca. Tata, jako że mioł nejlepszy dmuch, tak ty wajca nejprzód wyfukoł. Takim wyfukanym, pomalowanym wajcom sie prawi pisanki. Gotowe sie ukłodało do koszyczka a przekłodało słomom, aby sie nie odrziły, abo nie praskły. We Wielkim Tydniu stroiło sie nimi goiczek, kiery sie stawiało na placu. Tak to dycki było, bo to była tradycyja. Przi każdej chałupie stoł taki goiczek, a każdy chcioł go mieć nejpiekniejszy. Jyny że.....?! Przed Palmowom, jak Mańka ze stareczkom chciały pisanki z koszyczka wyciongnyć, mało nie omdlały. To co uwidziały nimogła być prowda!!! Wszycki wajca, do jednego, były tam biołe!? WSZYCKI! Ani jedno barewne! Ku tymu z kosza zaczło smerdzieć. Dyby kwoka nie zlazła ze swojigo gniozda, tak by żodnymu nie kapło, co sie stało. Mańce to było dziwne, bo sie eszcze nigdy nie trefiło, aby kwoka zlazła przed czasym z gniozda a kurczoków nie wysiedziała. Szła sie tam podziwać, a naroz wszycko sie stało jasne.

Przedstowcie se, że ty dwa urwisze, ty dwie nieobadane łaty, wyciągły kwoce z gniozda wszycki wajca a podstyrczyły pisanki. Jasne, że kura wszycki rozpuczyła, gniozdo było pełne barewnych szup, kiery ji oblepiły cały zadek. Tuż Mańce sie przed oczami zrobiło czorno, a wziyna jom tako „szewsko,”że sie nimógła doczkać, kiedy tym swojim huncwotom spiere zadki. Nie dość, że ostuda była na całom dziedzine, bo goiczka nimiała czym ustroić, tak miast kurczoków miała dwacet zasmerdzianych wajec. Tuż jak potym oba bliźnioki leżały ze spuszczonymi galatami na otomanie, Mańka wywijała poskym wiela wlazło.

Jyny wieczór, jak oba ubeczani a usmarkani sie tacie spowiadali, skruszyni wystynkali, że se myśleli, że z pisanek sie wyklujom „Pisankowe barewne piskloki” a że wszycy bydom mieć na świynta radość. Tak z tym, wiycie, żodyn nie rachowoł. Mańce sie z litości zebrało na becz, tata sie zacznył śmioć, a stareczka krynciła głowom a prawiła: Parcie, parcie, co uż też to dziecka nie wymyślom! Tak uż to z dzieckami na świecie bywo, a dycki bywało. Z tym sie nie do robić nic. Sranda muci być!

Karo